کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR103393J1.jpg | عنوان = کلیات اشعار ملک الشعراء طالب آملی | عنوان‌های دیگر = شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات، رباعیات | پدیدآورندگان | پدیدآوران = طالب آملی (نويسنده) طاهر...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR6400/ش9ک8 | ||
| موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق. | | موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی'''، مجموعه اشعار طالب آملی (متوفی 1036ق) است که شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات و رباعیات بوده و به اهتمام و تصحیح و تحشیه محمد طاهری شهاب، به چاپ رسیده است. | '''کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی'''، مجموعه اشعار [[طالب آملی|طالب آملی]] (متوفی 1036ق) است که شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات و رباعیات بوده و به اهتمام و تصحیح و تحشیه محمد طاهری شهاب، به چاپ رسیده است. | ||
در دیوان طالب، غزلیاتی موجود است که به تخلص «آشوب» می‌باشد. وی در جوانی این تخلص را داشته و حتی در دوران پختگی طبع هم این کلمه را رها نکرده و در آثار خود، آن را به‌کار برده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه چهل‌وهشت</ref>. | در دیوان طالب، غزلیاتی موجود است که به تخلص «آشوب» می‌باشد. وی در جوانی این تخلص را داشته و حتی در دوران پختگی طبع هم این کلمه را رها نکرده و در آثار خود، آن را به‌کار برده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه چهل‌وهشت</ref>. | ||
طالب در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند | [[طالب آملی|طالب]] در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند [[عنصری]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[خاقانی شروانی|خاقانی]]، [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیرالدین فاریابی]] و [[کمال‌الدین اصفهانی]] نام برده و استادی [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]] را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]] و [[کمال‌الدین اصفهانی]]، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است: | ||
قدرت تخیل در مضامین طالب که گرایش زیادی به سبک هندی و یا اصفهانی داشته، در لفظ و معنی، هر دو فراوان به چشم می‌خورد و او که خود را «بلبل آمل» خطاب می‌نمود و به سرزمین آباء و اجدادی خویش، عشق می‌ورزید، گفته است: | {{شعر}} | ||
{{ب|''به گونه‌گونه حدیثم فصاحتی است بلیغ''|2=''به شعبه‌شعبه کلامم بلاغتی است تمام''}} | |||
گل در چمن «بلبل آمل» ندهد بوی | {{ب|''به قطعه و غزلم، انوری و سعدی‌دان''|2=''به مثنوی و رباعی، سنایی و خیام''}} | ||
{{ب|''کم از کمال نیم، در قصیده، گو ندهید''|2=''مرا به زیر لب ای اهل اصفهان دشنام''<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
قدرت تخیل در مضامین [[طالب آملی|طالب]] که گرایش زیادی به سبک هندی و یا اصفهانی داشته، در لفظ و معنی، هر دو فراوان به چشم می‌خورد و او که خود را «بلبل آمل» خطاب می‌نمود و به سرزمین آباء و اجدادی خویش، عشق می‌ورزید، گفته است: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''بی‌جلوه آن روی چون آتشکده طالب''|2=''گل در چمن «بلبل آمل» ندهد بوی''<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه‌وشش</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
طالب برخلاف بسیاری از سرایندگان دیگر که از ایران به هند رفته‌اند، از لغت مردم آن سامان، کمتر متأثر شده و جز چند کلمه هندی مانند «پان» و «رام رنگی» که در اشعار او به‌ندرت توان جست، اقبالی بیشتر به لغات مردم هند نکرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه‌ونه</ref>. | [[طالب آملی|طالب]] برخلاف بسیاری از سرایندگان دیگر که از ایران به هند رفته‌اند، از لغت مردم آن سامان، کمتر متأثر شده و جز چند کلمه هندی مانند «پان» و «رام رنگی» که در اشعار او به‌ندرت توان جست، اقبالی بیشتر به لغات مردم هند نکرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه‌ونه</ref>. | ||
[[طالب آملی|طالب]]، غزل‌ها و قصیده‌های بسیاری سروده که بیشتر ابیات آنها، در کمال سلاست و فصاحت است. بعضی ابیات او، بااینکه دارای مضامین دقیق و سنگین و معانی نغز است، از حیث زبان و لغت نیز به‌قدری محکم و سلیس می‌باشد که شاعر نازک‌خیالی مانند [[صائب، محمدعلی|صائب تبریزی]] را متأثر ساخته و در فقدان و بزرگداشت او، شعر سروده است<ref>ر.ک: همان، صفحه شصت</ref>. | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 آذر 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۴۳
| کلیات اشعار ملک الشعراء طالب آملی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | طالب آملی (نويسنده) طاهری شهاب، محمد (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات، رباعیات |
| ناشر | کتابخانه سنايی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 0 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 11ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR6400/ش9ک8 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی، مجموعه اشعار طالب آملی (متوفی 1036ق) است که شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات و رباعیات بوده و به اهتمام و تصحیح و تحشیه محمد طاهری شهاب، به چاپ رسیده است.
در دیوان طالب، غزلیاتی موجود است که به تخلص «آشوب» می‌باشد. وی در جوانی این تخلص را داشته و حتی در دوران پختگی طبع هم این کلمه را رها نکرده و در آثار خود، آن را به‌کار برده است[۱].
طالب در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند عنصری، خیام، سنایی، انوری، خاقانی، ظهیرالدین فاریابی و کمال‌الدین اصفهانی نام برده و استادی سنایی را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به سعدی، خیام و کمال‌الدین اصفهانی، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است:
| به گونه‌گونه حدیثم فصاحتی است بلیغ | به شعبه‌شعبه کلامم بلاغتی است تمام | |
| به قطعه و غزلم، انوری و سعدی‌دان | به مثنوی و رباعی، سنایی و خیام | |
| کم از کمال نیم، در قصیده، گو ندهید | مرا به زیر لب ای اهل اصفهان دشنام[۲] |
قدرت تخیل در مضامین طالب که گرایش زیادی به سبک هندی و یا اصفهانی داشته، در لفظ و معنی، هر دو فراوان به چشم می‌خورد و او که خود را «بلبل آمل» خطاب می‌نمود و به سرزمین آباء و اجدادی خویش، عشق می‌ورزید، گفته است:
| بی‌جلوه آن روی چون آتشکده طالب | گل در چمن «بلبل آمل» ندهد بوی[۳] |
طالب برخلاف بسیاری از سرایندگان دیگر که از ایران به هند رفته‌اند، از لغت مردم آن سامان، کمتر متأثر شده و جز چند کلمه هندی مانند «پان» و «رام رنگی» که در اشعار او به‌ندرت توان جست، اقبالی بیشتر به لغات مردم هند نکرده است[۴].
طالب، غزل‌ها و قصیده‌های بسیاری سروده که بیشتر ابیات آنها، در کمال سلاست و فصاحت است. بعضی ابیات او، بااینکه دارای مضامین دقیق و سنگین و معانی نغز است، از حیث زبان و لغت نیز به‌قدری محکم و سلیس می‌باشد که شاعر نازک‌خیالی مانند صائب تبریزی را متأثر ساخته و در فقدان و بزرگداشت او، شعر سروده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.