اشعار شیخ نجم‌الدین رازی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = 16آ/5316 PIR | ||
| موضوع =شعر فارسی - قرن 7ق. - شعر عرفانی - قرن 7 ق. | | موضوع =شعر فارسی - قرن 7ق. - شعر عرفانی - قرن 7 ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 آذر 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۴۹
| اشعار شیخ نجم‌الدین رازی «دایه» | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نجم رازی، عبدالله بن محمد (نويسنده) مدبری، محمود (محقق) |
| ناشر | طهوری |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1363ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 7ق. - شعر عرفانی - قرن 7 ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 16آ/5316 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
اشعار شیخ نجم‌الدین رازی «دایه»، مجموعه اشعار ابوبکر عبدالله بن محمد بن شاهاور اسدی رازی، متخلص به «نجم» و معروف به «دایه»، از صوفیان بزرگ و نویسندگان مشهور نیمه دوم سده ششم و نیمه اول سده هفتم هجری است که به کوشش و تحقیق محمود مدبری، جمع‌آوری و عرضه شده است.
نجم‌الدین رازی از بزرگان ایران در قرن هفتم است که آثار وی، در تلفیق نثر روان با مضامین صوفیانه، از شاهکارهای ادب فارسی است. اشعار وی که در اثر حاضر گردآمده، در درجه دوم نسبت به نثرش قرار دارد[۱].
برخی از رباعیات او، به نام عرفا و شاعران دیگر آمده است؛ از جمله: خواجه عبدالله انصاری، شیخ ابوسعید ابوالخیر، مجدالدین بغدادی، مولانا جلال‌الدین مولوی، سنایی، بابا افضل کاشانی، نجم‌الدین کبری، خیام، اوحدالدین کرمانی، احمد غزالی، عطار و سعدالدین حموی. اکثر این رباعایت، بنا به تصریح خود او در کتاب‌هایش و یا انتساب تذکره‌ها، از آن اوست[۲].
سبک شعر نجم‌الدین، در قصیده اغلب به سبک خراسانی در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم، خصوصاً سنایی، نزدیک است؛ اما این سبک، به‌خصوص در رباعی، تفاوت دارد. در این اشعار، اصطلاحات ادبی متداول در آن عهد و مصطلحات عرفا، بسیار دیده می‌شود. صور خیال، به‌ویژه تشبیه فشرده (اضافه مقلوب مشبه به و مشبه) و تشخیص اضافی از نوع تشبیهی نیز کاربرد فراوانی در اشعار او دارد که فهرست‌وار، در آخر کتاب جمع‌آوری شده است. از جمله تشبیهات فشرده به‌کار رفته در اشعار او عبارتند از: بارغم، تندباد قهر، پروانه دل، تیغ لااله، دانه عشق و از جمله تشخیصات اضافی در اشعار وی عبارتند از: چشم دل، دهن دوزخ، دست اجل، رخ دین و حلق وجود[۳].
در این کتاب، از آوردن برخی رباعیات و اشعار منسوب که گوینده آنها دقیقاً معلوم نیست، خودداری شده است. بر این اشعار، تعلیقاتی افزوده گردیده که شامل: مآخذ اشعار و حواشی تصحیحی مربوط به آنها، معنی و شرح لغات و اصطلاحات ادبی و عرفانی و تاریخی که با شواهد شعری و نثر از دواوین و آثار منثور کلاسیک همراه است[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.