ابن حنبلی، محمد بن ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۲۹

ابن حنبلی، محمد بن ابراهیم

نام	ابن حنبلی، محمد بن ابراهیم
نام‌های دیگر	حلبی، رضی‌الدین محمد بن ابراهیم بن یوسف ربعی تاذفی، ابوعبدالله محمد تاذفی، ابوعبدالله محمد بن ابراهیم
نام پدر	ابراهیم
متولد	908ق
محل تولد	حلب
رحلت	971 ‌‎ق
اساتید	عبدالرحمان بن فخرالنساء ابن طاس بَصْتى احمد هندى
برخی آثار	دُرّ الحبب في تاریخ أعیان حلب
کد مؤلف	AUTHORCODE04188AUTHORCODE

ابوعبدالله رضى‌الدين محمد بن ابراهیم بن يوسف ابن عبدالرحمان حلبى (908-971ق)، مشهور به ابن‌ حنبلى، مورخ، لغت‌شناس، شاعر و فقيه حنفى مذهب، در سال 908ق، 1502/م ديده به جهان گشود.

اشتهار او به ابن‌ حنبلى، از باب انتساب به نياى بزرگش، عبدالرحمان است كه قاضى حنابله در حلب بود. پدرش نيز به همین نام شهرت داشت و در حلب، به كار فقه و حديث مشغول بود.

ولادت

او در حلب زاده شد و همانجا زيست و وى را تاذفى، منسوب به قريه تاذف، در نزدیکى حلب نيز گفته‌اند. همچنين بنابر ادعاى خود او كه نياكانش را از بنوربيعة دانسته، ربعى نيز خوانده شده است.

با آنكه حدود 75 کتاب نوشته و سخت مورد تمجيد بوده است، از زندگى او چيزى نمى‌دانيم. گویى عمر او سراسر به تأليف يا تدريس در یکى از مدارس حلب گذشته و از هرگونه حادثه قابل ذكر تهى بوده است.

منابع موجود، حدود 100 سال بعد، به كار او پرداخته و همه به گفتارى كوتاه بسنده كرده‌اند. وى نظر به گستردگى شگفت مضامین کتاب‌هایش، استادان بسيارى داشته است كه برخى را در منابع ذكر كرده‌اند.

او قرآن را نزد احمد باكزى، شرح شافيه جاربردى و شرح كافيه احمد هندى را نزد عبدالرحمان بن فخرالنساء، بخشى از صدرالشريعة در فقه حنفى را نزد ابن طاس بَصْتى، مطوّل و حواشى جرجانى بر آن را نزد احمد هندى، شرح‌النّخبه ابن حجر در مصطلحات حديث را نزد محمد بن شعبان ديروطى، کتاب‌النّزهة در علم حساب را نزد خناجرى، بلاغت را نزد موسى سرسولى، متن چَغْمینى در علم هيئت را نزد ولى‌الدين شروانى، قواعد صرف و نحو و عروض و منطق را نزد على حصكفى خوانده است.علاوه بر اين، او به تصوف نيز تمايل داشت و چنانكه خود گوید، قادرى مشرب بود. همچنين در شرح احوال عبداللطيف جامى گوید كه این شيخ، در تكيه خسرویه، او را «تلقين ذكر» كرد و سپس یک «دستورالعمل» به فارسی برای او نوشت، زيرا به سبب تدارکسفر، فرصت نوشتن آن را به عربى نداشت. آنگاه ابن حنبلى آن دستورالعمل را با اجازه شيخ به عربى ترجمه كرد و شعرهاى فارسی آن را نيز به شعر عربى برگرداند. این رساله چون به تأييد شيخ رسيد، میان ديگر صوفيان انتشار يافت. از این روايت درمى‌يابيم كه ابن حنبلى، فارسی نيز مى‌دانسته و حتى با ادب و شعر فارسی آشنا بوده و از آن تأثير پذيرفته بوده است. البته هيچ اثرى به زبان فارسی از او در دست نيست و خفاجى یکى از رباعيات او را كه كاملاً هم‌وزن رباعيات خيام است، نقل كرده و گفته است: مصرع چهارم آن از امثال عجم است. از سرگذشت او، این را نيز مى‌دانيم كه در 954ق، حج گزارد و هنگام بازگشت، چندى در دمشق ماند و انبوهى از علما از محضرش كسب دانش كردند.

او كارى جز تدريس و تأليف نداشته و ازاين‌رو شمار بسيارى از طالبان علم در خدمت او شاگردى كرده‌اند كه ازآن‌میان، علامه احمد بن ملا، مشهورتر و به استاد نزدیک ‌تر بوده است.

وسعت اطلاعات وى موجب شده است كه در بيشتر علوم رايج در آن روزگار کتابى بنویسد.

وى سرانجام در 971ق1563/م ديده از جهان فروبسته است.

آثار

از جمله آثار اوست:

دُرّ الحبب في تاريخ أعيان حلب؛
الآثار الرفيعة في مآثر بنیربيعة؛
أنوار الحلك على شرح المنار لإبن ملك؛
بحر العوّام فيما أصاب فيه العَوام؛
سَهْم الألحاظ في وهم الألفاظ؛
عَقْد الخلاص في تقدم كلام الخواص؛
تحفة الفاضل في صناعة الفاضل^[۱].

پانویس

↑ آذرنوش، آذرتاش، ج3، ص373

منابع مقاله

آذرنوش، آذرتاش، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374

وابسته‌ها

دُرّ الحبب في تاریخ أعیان حلب

کتابان في النحو

قفو الأثر في صفو علوم الأثر

[1] آذرنوش، آذرتاش، ج3، ص373

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-<div class='wikiInfo'>
+<div class="wikiInfo">
 [[پرونده:NUR04188.jpg|بندانگشتی|ابن حنبلی، محمد بن ابراهیم]]
 {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
 |-
-! نام!! data-type='authorName'|ابن حنبلی، محمد بن ابراهیم
+! نام!! data-type="authorName" |ابن حنبلی، محمد بن ابراهیم
 |-
 |نام‌های دیگر
-|data-type='authorOtherNames'| حلبی، رضی‌الدین محمد بن ابراهیم بن یوسف
+| data-type="authorOtherNames" | حلبی، رضی‌الدین محمد بن ابراهیم بن یوسف
 ربعی تاذفی، ابوعبدالله محمد
@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 |-
 |نام پدر
-|data-type='authorfatherName'|
+| data-type="authorfatherName" |ابراهیم
 |-
 |متولد
-|data-type='authorbirthDate'|
+| data-type="authorbirthDate" |908ق
 |-
 |محل تولد
-|data-type='authorBirthPlace'|
+| data-type="authorBirthPlace" |حلب
 |-
 |رحلت
-|data-type='authorDeathDate'|971 ‌‎ ق
+| data-type="authorDeathDate" |971 ‌‎ق
 |-
 |اساتید
-|data-type='authorTeachers'|
+| data-type="authorTeachers" |عبدالرحمان بن فخرالنساء
+ابن طاس بَصْتى
+احمد هندى
 |-
 |برخی آثار
-|data-type='authorWritings'|
+| data-type="authorWritings" |[[دُرّ الحبب في تاریخ أعیان حلب]]
-|-class='articleCode'
+|- class="articleCode"
 |کد مؤلف
-|data-type='authorCode'|AUTHORCODE4188AUTHORCODE
+| data-type="authorCode" |AUTHORCODE04188AUTHORCODE
 |}
 </div>
+'''ابوعبدالله رضى‌الدين محمد بن ابراهیم بن يوسف ابن عبدالرحمان حلبى''' (908-971ق)، مشهور به ابن‌ حنبلى، مورخ، لغت‌شناس، شاعر و فقيه حنفى مذهب، در سال 908ق، 1502/م ديده به جهان گشود.
+اشتهار او به ابن‌ حنبلى، از باب انتساب به نياى بزرگش، عبدالرحمان است كه قاضى حنابله در حلب بود. پدرش نيز به همین نام شهرت داشت و در حلب، به كار فقه و حديث مشغول بود.
-«ابوعبدالله رضى‌الدين محمد بن ابراهيم بن يوسف ابن عبدالرحمان حلبى»، مشهور به ابن‌حنبلى، مورخ، لغت‌شناس، شاعر و فقيه حنفى مذهب، در سال 908ق1502/م ديده به جهان گشود.
+==ولادت==
+او در حلب زاده شد و همانجا زيست و وى را تاذفى، منسوب به قريه تاذف، در نزدیکى حلب نيز گفته‌اند. همچنين بنابر ادعاى خود او كه نياكانش را از بنوربيعة دانسته، ربعى نيز خوانده شده است.
-اشتهار او به ابن‌حنبلى، از باب انتساب به نياى بزرگش، عبدالرحمان است كه قاضى حنابله در حلب بود. پدرش نيز به همين نام شهرت داشت و در حلب، به كار فقه و حديث مشغول بود.
-او در حلب زاده شد و همانجا زيست و وى را تاذفى، منسوب به قريه تاذف، در نزديكى حلب نيز گفته‌اند. همچنين بنابر ادعاى خود او كه نياكانش را از بنوربيعة دانسته، ربعى نيز خوانده شده است.
+با آنكه حدود 75 کتاب نوشته و سخت مورد تمجيد بوده است، از زندگى او چيزى نمى‌دانيم. گویى عمر او سراسر به تأليف يا تدريس در یکى از مدارس حلب گذشته و از هرگونه حادثه قابل ذكر تهى بوده است.
-با آنكه حدود 75 کتاب نوشته و سخت مورد تمجيد بوده است، از زندگى او چيزى نمى‌دانيم. گويى عمر او سراسر به تأليف يا تدريس در يكى از مدارس حلب گذشته و از هرگونه حادثه قابل ذكر تهى بوده است.
+منابع موجود، حدود 100 سال بعد، به كار او پرداخته و همه به گفتارى كوتاه بسنده كرده‌اند. وى نظر به گستردگى شگفت مضامین کتاب‌هایش، استادان بسيارى داشته است كه برخى را در منابع ذكر كرده‌اند.
-منابع موجود، حدود 100 سال بعد، به كار او پرداخته و همه به گفتارى كوتاه بسنده كرده‌اند. وى نظر به گستردگى شگفت مضامين کتاب‌هايش، استادان بسيارى داشته است كه برخى را در منابع ذكر كرده‌اند.
+او قرآن را نزد احمد باكزى، شرح شافيه جاربردى و شرح كافيه احمد هندى را نزد عبدالرحمان بن فخرالنساء، بخشى از صدرالشريعة در فقه حنفى را نزد ابن طاس بَصْتى، مطوّل و حواشى جرجانى بر آن را نزد احمد هندى، شرح‌النّخبه [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر]] در مصطلحات حديث را نزد محمد بن شعبان ديروطى، کتاب‌النّزهة در علم حساب را نزد خناجرى، بلاغت را نزد موسى سرسولى، متن چَغْمینى در علم هيئت را نزد ولى‌الدين شروانى، قواعد صرف و نحو و عروض و منطق را نزد على حصكفى خوانده است.علاوه بر اين، او به تصوف نيز تمايل داشت و چنانكه خود گوید، قادرى مشرب بود. همچنين در شرح احوال عبداللطيف جامى گوید كه این شيخ، در تكيه خسرویه، او را «تلقين ذكر» كرد و سپس یک «دستورالعمل» به فارسی برای او نوشت، زيرا به سبب تدارکسفر، فرصت نوشتن آن را به عربى نداشت. آنگاه ابن حنبلى آن دستورالعمل را با اجازه شيخ به عربى ترجمه كرد و شعرهاى فارسی آن را نيز به شعر عربى برگرداند. این رساله چون به تأييد شيخ رسيد، میان ديگر صوفيان انتشار يافت. از این روايت درمى‌يابيم كه ابن حنبلى، فارسی نيز مى‌دانسته و حتى با ادب و شعر فارسی آشنا بوده و از آن تأثير پذيرفته بوده است. البته هيچ اثرى به زبان فارسی از او در دست نيست و خفاجى یکى از رباعيات او را كه كاملاً هم‌وزن رباعيات خيام است، نقل كرده و گفته است: مصرع چهارم آن از امثال عجم است. از سرگذشت او، این را نيز مى‌دانيم كه در 954ق، حج گزارد و هنگام بازگشت، چندى در دمشق ماند و انبوهى از علما از محضرش كسب دانش كردند.
-او قرآن را نزد احمد باكزى، شرح شافيه جاربردى و شرح كافيه احمد هندى را نزد عبدالرحمان بن فخرالنساء، بخشى از صدرالشريعة در فقه حنفى را نزد ابن طاس بَصْتى، مطوّل و حواشى جرجانى بر آن را نزد احمد هندى، شرح‌النّخبه [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر]] در مصطلحات حديث را نزد محمد بن شعبان ديروطى، کتاب‌النّزهة در علم حساب را نزد خناجرى، بلاغت را نزد موسى سرسولى، متن چَغْمينى در علم هيئت را نزد ولى‌الدين شروانى، قواعد صرف و نحو و عروض و منطق را نزد على حصكفى خوانده است.علاوه بر اين، او به تصوف نيز تمايل داشت و چنانكه خود گويد، قادرى مشرب بود. همچنين در شرح احوال عبداللطيف جامى گويد كه اين شيخ، در تكيه خسرويه، او را «تلقين ذكر» كرد و سپس يك «دستورالعمل» به فارسى براى او نوشت، زيرا به سبب تدارکسفر، فرصت نوشتن آن را به عربى نداشت. آنگاه ابن حنبلى آن دستورالعمل را با اجازه شيخ به عربى ترجمه كرد و شعرهاى فارسى آن را نيز به شعر عربى برگرداند. اين رساله چون به تأييد شيخ رسيد، ميان ديگر صوفيان انتشار يافت. از اين روايت درمى‌يابيم كه ابن حنبلى، فارسى نيز مى‌دانسته و حتى با ادب و شعر فارسى آشنا بوده و از آن تأثير پذيرفته بوده است. البته هيچ اثرى به زبان فارسى از او در دست نيست و خفاجى يكى از رباعيات او را كه كاملاً هم‌وزن رباعيات خيام است، نقل كرده و گفته است: مصرع چهارم آن از امثال عجم است. از سرگذشت او، اين را نيز مى‌دانيم كه در 954ق، حج گزارد و هنگام بازگشت، چندى در دمشق ماند و انبوهى از علما از محضرش كسب دانش كردند.
+او كارى جز تدريس و تأليف نداشته و ازاين‌رو شمار بسيارى از طالبان علم در خدمت او شاگردى كرده‌اند كه ازآن‌میان، علامه احمد بن ملا، مشهورتر و به استاد نزدیک ‌تر بوده است.
-او كارى جز تدريس و تأليف نداشته و ازاين‌رو شمار بسيارى از طالبان علم در خدمت او شاگردى كرده‌اند كه ازآن‌ميان، علامه احمد بن ملا، مشهورتر و به استاد نزديك‌تر بوده است.
+وسعت اطلاعات وى موجب شده است كه در بيشتر علوم رايج در آن روزگار کتابى بنویسد.
-وسعت اطلاعات وى موجب شده است كه در بيشتر علوم رايج در آن روزگار کتابى بنويسد.
 وى سرانجام در 971ق1563/م ديده از جهان فروبسته است.
-== آثار==
+==آثار==
 از جمله آثار اوست:
-- دُرّ الحبب في تاريخ أعيان حلب؛
+# دُرّ الحبب في تاريخ أعيان حلب؛
+# الآثار الرفيعة في مآثر بنیربيعة؛
+# أنوار الحلك على شرح المنار لإبن ملك؛
+# بحر العوّام فيما أصاب فيه العَوام؛
+# سَهْم الألحاظ في وهم الألفاظ؛
+# عَقْد الخلاص في تقدم كلام الخواص؛
+# تحفة الفاضل في صناعة الفاضل<ref>آذرنوش، آذرتاش، ج3، ص373</ref>.
-- الآثار الرفيعة في مآثر بني ربيعة؛
+==پانویس==
+<references/>
-- أنوار الحلك على شرح المنار لإبن ملك؛
+==منابع مقاله==
-- بحر العوّام فيما أصاب فيه العَوام؛
+آذرنوش، آذرتاش، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374
-- سَهْم الألحاظ في وهم الألفاظ؛
-- عَقْد الخلاص في تقدم كلام الخواص؛
+==وابسته‌ها==
+{{وابسته‌ها}}
-- تحفة الفاضل في صناعة الفاضل.
-== منبع مقاله==
-دائرةالمعارف بزرگ اسلامى، زير نظر [[موسوی بجنوردی، محمدکاظم|كاظم موسوى بجنوردى]]، تهران، ج3، ص373، نوشته [[آذرتاش آذرنوش]].
+[[دُرّ الحبب في تاریخ أعیان حلب]]
-== وابسته‌ها ==
+[[کتابان في النحو]]
-{{وابسته‌ها}}
-[[دُرّ الحبب في تاریخ أعیان حلب]]
+[[قفو الأثر في صفو علوم الأثر]]
 [[رده:زندگی‌نامه]]