ج‍وی‍ا ت‍ب‍ری‍زی‌، داراب‌‌ب‍ی‍گ‌: تفاوت میان نسخه‌ها

میرزا داراب از جمله شاگردان محمدسعید اشرف مازندرانی و ملا علی‌رضا تجلی (متوفی ۱۰۸۵ق/ ۱۶۷۴م) بود و با شاعران بزرگ زمان خود، از جمله صائب تبریزی، کلیم کاشانی و سالک قزوینی دوستی داشت<ref>ر.ک: همان</ref>.

جویا پس از غنی کشمیری، از معروف‌ترین شاعران کشمیر است و ازاین‌رو به کشمیری نیز معروف شد<ref>ر.ک: همان</ref>.

او در شعر، خود را پیرو صائب می‌داند. شماری از شاعران هند در قرن ۱۲ق، از پرورش‌یافتگان جویا بوده‌اند. به روزگار جویا حکومت کشمیر در دست علی‌ابراهیم‌خان قرار داشت که امیری ادب‌پرور و مانند جویا شیعه‌مذهب بود. به‌جز او دو تن دیگر از حکمرانان کشمیر به نام‌های حفظ‌الله‌‌خان و فاضل‌خان نیز از حامیان جویا بودند و جویا هر ۳ را در شعر خود ستوده است. اورنگ زیب و پسرش شاه عالم بهادرشاه نیز از ممدوحان جویا بشمار می‌آمدند<ref>ر.ک: همان</ref>.

وی شیعی‌مذهب بوده و به مدح امیران علاقه چندانی نداشته و بیشتر به وصف مناقب امامان بزرگ شیعه پرداخته و در این کار گاهی به استقبال از شعر شاعران بزرگ پیش از خود رفته است. از جمله این استقبال‌ها، قصیده‌ای است در مدح امام مهدی‌(ع)<ref>ر.ک: همان</ref>.

برخی از تذکره‌نویسان نوشته‌اند که وی اهل سنت و جماعت را هجو کرده است و شعرای سنی نیز هجویه‌های او را پاسخ داده‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>.

جویا به روزگار عالم‌گیر در ۱۱۱۸ق/۱۷۰۶م، در کشمیر درگذشت. ماده تاریخ وفات او «سخن‌پرور» است<ref>ر.ک: همان</ref>.

جویا در تمام فنون سخن طبع‌آزمایی کرده، اما اهمیت و شهرت وی در غزل‌سرایی است. او را باید از شاعران سبک هندی، به‌ویژه پیرو صائب تبریزی دانست. غزلیات او بر شیوه صائب جلوه‌گاه اندیشه‌های عارفانه و حکیمانه، آمیخته با احساسات عاشقانه است<ref>ر.ک: همان</ref>.