مجالس سبعه (هفت خطابه): تفاوت میان نسخه‌ها

'''مجالس سبعه (هفت خطابه)''' اثر مولانا جلال‌الدین رومی که از هفت خطابه یا هفت مجلس وعظ مولانا، فراهم آمده و با تصحیح و توضیحات توفیق ه.سبحانی، منتشر شده است.

زمان تألیف کتاب، دقیقا معلوم نیست، اما ظاهرا از طرف سلطان ولد یا حسام‌الدین چلبی، در اثنای وعظ تحریر یافته، بعدها با رعایت صورت اصلی، بازخوانی شده، مطالبی بدان افزوده شده و شاید از نظر مولانا نیز گذشته و احتمالا خود او نیز تصحیحات و اضافاتی بر آن داشته است. در مجالس، ابیاتی از دیوان کبیر و رباعیات مولانا، راه‌یافته است. گذشته از آن، مطالبی از «ولدنامه» سلطان ولد را هم در مجالس، توان دید<ref>مقدمه، ص4</ref>.

بعد از خطبه، مناجاتی که نوعی دعا و استغاثه با جملات مسجع فارسی است، جای می‌گیرد. سخن اصلی، با ذکر حدیثی آغاز می‌شود. حکایت‌ها، قصه‌ها، آیات و احادیث در شرح آن حدیث اول بر شنوندگان عرضه می‌گردد از این راه، چنان‌که فهرست پایان کتاب نشان می‌دهد، 157 آیه و 40 حدیث از رسول اکرم(ص) و امیرمؤمنان(ع) در مجالس سبعه آمده است<ref>همان</ref>.

با یک نگاه سطحی به بخش توضیحات و فهرست اشعار در پایان همین کتاب، به‌وضوح برمی‌آید که قطع‌نظر از اشعاری که گوینده آن‌ها معلوم نیست، مولانا در مواعظ خود از اشعار «حدیقة الحدیقة» سنایی، دیوان عطار، نظامی، مسعودی رازی و مقالات سید برهان‌الدین محقق ترمذی استفاده کرده است. حتی در مجلس سوم، به اشعاری از «ولدنامه» سلطان ولد، فرزند مولانا، برمی‌خوریم و اکثر داستآن‌های منثور مندرج در مجالس را در مثنوی مولانا نیز می‌یابیم و باید پذیرفت که مقالات شمس تبریزی نیز در فراهم آمدن مجالس، بی‌تأثیر نبوده است<ref>ر.ک:همان</ref>.