مجالس سبعه (هفت خطابه): تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR15791J1.jpg | عنوان = مجالس سبعه (هفت خطابه) | عنوان‌های دیگر = مجالس سبعه | پدیدآورندگان | پدیدآوران = مولوی، جلال‌الدین محمد بن محمد (نويسنده) هاشم‌پور سبحانی، توفیق (مصحح) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = /...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''مجالس سبعه (هفت خطابه)''' اثر مولانا جلال‌الدین رومی که از هفت خطابه یا هفت مجلس وعظ | '''مجالس سبعه (هفت خطابه)''' اثر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا جلال‌الدین رومی]] که از هفت خطابه یا هفت مجلس وعظ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]]، فراهم آمده و با تصحیح و توضیحات [[هاشم‌پور سبحانی، توفیق|توفیق ه.سبحانی]]، منتشر شده است. | ||
زمان تألیف کتاب، دقیقا معلوم نیست، اما ظاهرا از طرف سلطان ولد یا حسام‌الدین | زمان تألیف کتاب، دقیقا معلوم نیست، اما ظاهرا از طرف [[سلطان‌ولد، محمد بن محمد|سلطان ولد]] یا [[حسام‌الدین چلبی]]، در اثنای وعظ تحریر یافته، بعدها با رعایت صورت اصلی، بازخوانی شده، مطالبی بدان افزوده شده و شاید از نظر مولانا نیز گذشته و احتمالا خود او نیز تصحیحات و اضافاتی بر آن داشته است. در مجالس، ابیاتی از دیوان کبیر و رباعیات [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]]، راه‌یافته است. گذشته از آن، مطالبی از «ولدنامه» [[سلطان‌ولد، محمد بن محمد|سلطان ولد]] را هم در مجالس، توان دید<ref>مقدمه، ص4</ref>. | ||
هر هفت مجلس، با خطبه‌ای عربی آغاز شده است و تقریبا همه عبارات آن، مسجع است. در تجاویف خطبه، بر سبیل استدلال، آیاتی در حکمت و قدرت و عظمت الهی آمده با درود بر چهار یار گزین رسول اکرم(ص) و مهاجران و انصار و در مجلس هفتم، علاوه بر آنان، با تحیت بر حسنین(ع) به پایان می‌رسد<ref>همان</ref>. | هر هفت مجلس، با خطبه‌ای عربی آغاز شده است و تقریبا همه عبارات آن، مسجع است. در تجاویف خطبه، بر سبیل استدلال، آیاتی در حکمت و قدرت و عظمت الهی آمده با درود بر چهار یار گزین رسول اکرم(ص) و مهاجران و انصار و در مجلس هفتم، علاوه بر آنان، با تحیت بر حسنین(ع) به پایان می‌رسد<ref>همان</ref>. | ||
بعد از خطبه، مناجاتی که نوعی دعا و استغاثه با جملات مسجع فارسی است، جای می‌گیرد. سخن اصلی، با ذکر حدیثی آغاز می‌شود. حکایت‌ها، قصه‌ها، آیات و احادیث در شرح آن حدیث اول بر شنوندگان عرضه می‌گردد از این راه، چنان‌که فهرست پایان کتاب نشان می‌دهد، 157 آیه و 40 حدیث از رسول اکرم(ص) و امیرمؤمنان(ع) در مجالس سبعه آمده است<ref>همان</ref>. | بعد از خطبه، مناجاتی که نوعی دعا و استغاثه با جملات مسجع فارسی است، جای می‌گیرد. سخن اصلی، با ذکر حدیثی آغاز می‌شود. حکایت‌ها، قصه‌ها، آیات و احادیث در شرح آن حدیث اول بر شنوندگان عرضه می‌گردد از این راه، چنان‌که فهرست پایان کتاب نشان می‌دهد، 157 آیه و 40 حدیث از رسول اکرم(ص) و [[امام علی علیه‌السلام|امیرمؤمنان(ع)]] در مجالس سبعه آمده است<ref>همان</ref>. | ||
گاه مطالبی با عبارات گوناگون بیان گردیده است. در اواخر مجلس اول و دوم، تفسیری بر «بسم‌الله» آمده است. هر جمله با حمد و ستایش ذات باری و رسول اکرم(ص) و آل و اصحاب او پایان می‌پذیرد<ref>همان، ص4- 5</ref>. | گاه مطالبی با عبارات گوناگون بیان گردیده است. در اواخر مجلس اول و دوم، تفسیری بر «بسم‌الله» آمده است. هر جمله با حمد و ستایش ذات باری و رسول اکرم(ص) و آل و اصحاب او پایان می‌پذیرد<ref>همان، ص4- 5</ref>. | ||
با یک نگاه سطحی به بخش توضیحات و فهرست اشعار در پایان همین کتاب، به‌وضوح برمی‌آید که قطع‌نظر از اشعاری که گوینده آن‌ها معلوم نیست، مولانا در مواعظ خود از اشعار | با یک نگاه سطحی به بخش توضیحات و فهرست اشعار در پایان همین کتاب، به‌وضوح برمی‌آید که قطع‌نظر از اشعاری که گوینده آن‌ها معلوم نیست، مولانا در مواعظ خود از اشعار «[[حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة|حدیقة الحقیقة]]» [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[دیوان عطار]]، [[دیوان قصاید و غزلیات نظامی گنجوی|نظامی]]، مسعودی رازی و مقالات [[محقق ترمذی، سید برهان‌الدین حسین|سید برهان‌الدین محقق ترمذی]] استفاده کرده است. حتی در مجلس سوم، به اشعاری از «ولدنامه» [[سلطان‌ولد، محمد بن محمد|سلطان ولد]]، فرزند مولانا، برمی‌خوریم و اکثر داستان‌های منثور مندرج در مجالس را در مثنوی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] نیز می‌یابیم و باید پذیرفت که مقالات [[شمس تبریزی، محمد|شمس تبریزی]] نیز در فراهم آمدن مجالس، بی‌تأثیر نبوده است<ref>ر.ک:همان</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۱
| مجالس سبعه (هفت خطابه) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مولوی، جلال‌الدین محمد بن محمد (نويسنده) هاشم‌پور سبحانی، توفیق (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | مجالس سبعه |
| ناشر | کيهان |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1379ش |
| چاپ | 3 |
| شابک | 964-458-037-0 |
| موضوع | عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 - مقالههای فارسی - قرن 7ق. - نثر فارسی - قرن 7ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /م8م3 285 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مجالس سبعه (هفت خطابه) اثر مولانا جلال‌الدین رومی که از هفت خطابه یا هفت مجلس وعظ مولانا، فراهم آمده و با تصحیح و توضیحات توفیق ه.سبحانی، منتشر شده است.
زمان تألیف کتاب، دقیقا معلوم نیست، اما ظاهرا از طرف سلطان ولد یا حسام‌الدین چلبی، در اثنای وعظ تحریر یافته، بعدها با رعایت صورت اصلی، بازخوانی شده، مطالبی بدان افزوده شده و شاید از نظر مولانا نیز گذشته و احتمالا خود او نیز تصحیحات و اضافاتی بر آن داشته است. در مجالس، ابیاتی از دیوان کبیر و رباعیات مولانا، راه‌یافته است. گذشته از آن، مطالبی از «ولدنامه» سلطان ولد را هم در مجالس، توان دید[۱].
هر هفت مجلس، با خطبه‌ای عربی آغاز شده است و تقریبا همه عبارات آن، مسجع است. در تجاویف خطبه، بر سبیل استدلال، آیاتی در حکمت و قدرت و عظمت الهی آمده با درود بر چهار یار گزین رسول اکرم(ص) و مهاجران و انصار و در مجلس هفتم، علاوه بر آنان، با تحیت بر حسنین(ع) به پایان می‌رسد[۲].
بعد از خطبه، مناجاتی که نوعی دعا و استغاثه با جملات مسجع فارسی است، جای می‌گیرد. سخن اصلی، با ذکر حدیثی آغاز می‌شود. حکایت‌ها، قصه‌ها، آیات و احادیث در شرح آن حدیث اول بر شنوندگان عرضه می‌گردد از این راه، چنان‌که فهرست پایان کتاب نشان می‌دهد، 157 آیه و 40 حدیث از رسول اکرم(ص) و امیرمؤمنان(ع) در مجالس سبعه آمده است[۳].
گاه مطالبی با عبارات گوناگون بیان گردیده است. در اواخر مجلس اول و دوم، تفسیری بر «بسم‌الله» آمده است. هر جمله با حمد و ستایش ذات باری و رسول اکرم(ص) و آل و اصحاب او پایان می‌پذیرد[۴].
با یک نگاه سطحی به بخش توضیحات و فهرست اشعار در پایان همین کتاب، به‌وضوح برمی‌آید که قطع‌نظر از اشعاری که گوینده آن‌ها معلوم نیست، مولانا در مواعظ خود از اشعار «حدیقة الحقیقة» سنایی، دیوان عطار، نظامی، مسعودی رازی و مقالات سید برهان‌الدین محقق ترمذی استفاده کرده است. حتی در مجلس سوم، به اشعاری از «ولدنامه» سلطان ولد، فرزند مولانا، برمی‌خوریم و اکثر داستان‌های منثور مندرج در مجالس را در مثنوی مولانا نیز می‌یابیم و باید پذیرفت که مقالات شمس تبریزی نیز در فراهم آمدن مجالس، بی‌تأثیر نبوده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.