أبوالحسن الشاذلي: تفاوت میان نسخه‌ها
Alphabetit (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR76423J1.jpg | عنوان = أبو الحسن الشاذلي | عنوان‌های د...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
''' ابوالحسن شاذلی،حیاته، تصوفه، تلامذه و اوراده ''' نوشته مامون غریب نویسنده معاصر است. همان طور که از نام کتاب هم معلوم است، موضوع کتاب، شرح احوال زندگانی و معرفی طریقت و شاگردان و دستورالعمل های علی بن عبد الله بن عبد الجبار معروف به ابو الحسن شاذلی مغربی(593-655 ه.ق) ، بنیان گذار طریقت شاذلیه است که به خاطر سکونت در منطقه شاذله تونس به شاذلی معروف شده است. <ref> ر.ک: 1989م، زرکلی، خیر الدین، ج 4، ص 305 </ref> | |||
مولف به خاطر علاقه اش به تصوف و اعلام صوفیه که ناشی از سیره آن ها در نگاهشان به دنیا به عنوان پلی برای رسیدن به آخرت جاودان و کثرت عبادات و رعایت حرام و حلال الهی، است به ویژه علاقه وی به ابوالحسن شاذلی، این کتاب را تالیف کرده است <ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص8 </ref> | |||
وی با ذکر تاریخچه ای از تصوف اسلامی، قرون شش و هفت را به خاطر ظهور کسانی چون غزالی، قرون درخشش تصوف اسلامی بیان می کند. که شاذلی هم متعلق به همین دوران است. <ref>ر.ک: متن کتاب ص 13 و 14</ref>. | |||
سپس به مراحل رشد و حیات علمی و مسافرت های وی برای کسب علم می پردازد <ref>ر.ک: همان ص 13 -31 </ref>. | |||
در ادامه تصوف را معرفی کرده و به ویژه سیره عملی شاذلی رادر این باره بیان می کند. <ref>ر.ک: همان ص 32-60</ref> | |||
معرفی طریقت شاذلیه و آموزه ها و تعالیم آن، بخش بعدی این کتاب است که تعالیم آن را برخواسته از کتاب و سنت دانسته که ادای فرائض و تخلق به اخلاق کریمه و استمداد از ذکر در آن، جایگاه ویژه ای دارد. <ref>ر.ک: همان ص 62-63</ref> | |||
بخش بعدی کتاب به بیان معجزات و کرامات شاذلی، اختصاص دارد که ابتدا به توضیح معجزه و کرامت پرداخته و سپس برخی از کرامات شاذلی را بیان می کند. <ref>ر.ک: همان ص 83-93</ref> | |||
در ادامه به معرفی شاگردان شاذلی وبیان برخی از اذکار و اوراد صادر شده از سوی شاذلی نیز اشاره شده است <ref>ر.ک: همان ص 94- 180</ref> | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
#متن کتاب | |||
#زرکلی، خیر الدین، الاعلام، ج 4، ص 305، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ هشتم، 1989م | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده: | [[رده:مقالات آذر 01 بدرخانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]] | |||
نسخهٔ ۱۳ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۸
| أبو الحسن الشاذلي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | غریب، مامون (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | حياته، تصوفه، تلاميذه و أوراده |
| ناشر | آناهیتا |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 2000م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 977-215-487-0 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ابوالحسن شاذلی،حیاته، تصوفه، تلامذه و اوراده نوشته مامون غریب نویسنده معاصر است. همان طور که از نام کتاب هم معلوم است، موضوع کتاب، شرح احوال زندگانی و معرفی طریقت و شاگردان و دستورالعمل های علی بن عبد الله بن عبد الجبار معروف به ابو الحسن شاذلی مغربی(593-655 ه.ق) ، بنیان گذار طریقت شاذلیه است که به خاطر سکونت در منطقه شاذله تونس به شاذلی معروف شده است. [۱]
مولف به خاطر علاقه اش به تصوف و اعلام صوفیه که ناشی از سیره آن ها در نگاهشان به دنیا به عنوان پلی برای رسیدن به آخرت جاودان و کثرت عبادات و رعایت حرام و حلال الهی، است به ویژه علاقه وی به ابوالحسن شاذلی، این کتاب را تالیف کرده است [۲]
وی با ذکر تاریخچه ای از تصوف اسلامی، قرون شش و هفت را به خاطر ظهور کسانی چون غزالی، قرون درخشش تصوف اسلامی بیان می کند. که شاذلی هم متعلق به همین دوران است. [۳].
سپس به مراحل رشد و حیات علمی و مسافرت های وی برای کسب علم می پردازد [۴].
در ادامه تصوف را معرفی کرده و به ویژه سیره عملی شاذلی رادر این باره بیان می کند. [۵]
معرفی طریقت شاذلیه و آموزه ها و تعالیم آن، بخش بعدی این کتاب است که تعالیم آن را برخواسته از کتاب و سنت دانسته که ادای فرائض و تخلق به اخلاق کریمه و استمداد از ذکر در آن، جایگاه ویژه ای دارد. [۶]
بخش بعدی کتاب به بیان معجزات و کرامات شاذلی، اختصاص دارد که ابتدا به توضیح معجزه و کرامت پرداخته و سپس برخی از کرامات شاذلی را بیان می کند. [۷]
در ادامه به معرفی شاگردان شاذلی وبیان برخی از اذکار و اوراد صادر شده از سوی شاذلی نیز اشاره شده است [۸]
پانویس
منابع مقاله
- متن کتاب
- زرکلی، خیر الدین، الاعلام، ج 4، ص 305، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ هشتم، 1989م