میرزا بابا شیرازی، ابوالقاسم بن عبدالنبی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
وی از آغاز جوانی در شیراز به تحصیل علوم رسمی همچون عربی، فقه، اصول، تفسیر و فلسفه پرداخت و نزد استادانی چون [[محمدحسن قزوینی]]، مولا احمد یزدی و مولا [[علی نوری اصفهانی]] شاگردی کرد، سپس نزد چند تن از مشایخ زمان خود به سیروسلوک عرفانی مشغول شد. سرانجام نزد آقا [[محمد درویش کازرونی]]، رفت و با هدایت او تحت تربیت و ارشاد پدر خود، میرزا عبدالنبی قرار گرفت و به دست او خرقه پوشید و در طریقه ذهبیه به سیروسلوک عرفانی پرداخت. | وی از آغاز جوانی در شیراز به تحصیل علوم رسمی همچون عربی، فقه، اصول، تفسیر و فلسفه پرداخت و نزد استادانی چون [[محمدحسن قزوینی]]، مولا احمد یزدی و مولا [[علی نوری اصفهانی]] شاگردی کرد، سپس نزد چند تن از مشایخ زمان خود به سیروسلوک عرفانی مشغول شد. سرانجام نزد آقا [[محمد درویش کازرونی]]، رفت و با هدایت او تحت تربیت و ارشاد پدر خود، میرزا عبدالنبی قرار گرفت و به دست او خرقه پوشید و در طریقه ذهبیه به سیروسلوک عرفانی پرداخت. | ||
او پس از درگذشتِ پدر در ۱۲۳۱ق هدایت طالبان را برعهده گرفت و نزدیک به ۴۰ سال در مسند ارشاد به دستگیری از مریدان پرداخت. از جمله شاگردان میرزا ابوالقاسم می‌توان به [[حاج زمان‌آقای افشار ارومیه‌ای]] و [[آقا میرزا عبدالکریم رایض‌الدین زنجانی]] ملقب به عارف‌علی‌شاه اشاره کرد. بنا بر برخی منابع، دو تن از بزرگ‌ترین مراجع شیعه آن زمان، یعنی شیخ مرتضى انصاری و میرزا محمدحسین شیرازی، نیز از ارادتمندان و مریدان او بوده‌اند. وی علاوه بر رهبری طریقه ذهبیه، تولیت آستان شاه چراغ را نیز برعهده داشت<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/article/246119/%D8%B1%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C ر.ک: رادبان تهرانی، غزال]</ref>. | او پس از درگذشتِ پدر در ۱۲۳۱ق هدایت طالبان را برعهده گرفت و نزدیک به ۴۰ سال در مسند ارشاد به دستگیری از مریدان پرداخت. از جمله شاگردان میرزا ابوالقاسم می‌توان به [[حاج زمان‌آقای افشار ارومیه‌ای]] و [[آقا میرزا عبدالکریم رایض‌الدین زنجانی]] ملقب به عارف‌علی‌شاه اشاره کرد. بنا بر برخی منابع، دو تن از بزرگ‌ترین مراجع شیعه آن زمان، یعنی [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شیخ مرتضى انصاری]] و میرزا محمدحسین شیرازی، نیز از ارادتمندان و مریدان او بوده‌اند. وی علاوه بر رهبری طریقه ذهبیه، تولیت آستان شاه چراغ را نیز برعهده داشت<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/article/246119/%D8%B1%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C ر.ک: رادبان تهرانی، غزال]</ref>. | ||
وى به قصد زیارت مشهد الرضا به مشهد رفت و در مراجعت سه سال در تهران ماند و از جانب ناصرالدین شاه لقب مجدالاشراقى یافت<ref>ر.ک: نصیری، محمدرضا، ج3، ص71</ref>. | وى به قصد زیارت مشهد الرضا به مشهد رفت و در مراجعت سه سال در تهران ماند و از جانب ناصرالدین شاه لقب مجدالاشراقى یافت<ref>ر.ک: نصیری، محمدرضا، ج3، ص71</ref>. | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۱۲
| میرزا بابا شیرازی، ابوالقاسم بن عبدالنبی | |
|---|---|
 | |
| نام‌های دیگر | میرزابابا |
| تخلص | راز |
| نام پدر | عبدالنبی |
| محل تولد | شیراز |
| محل زندگی |  ایران |
| مذهب | تشیع |
| پیشه | فقیه، عارف، شاعر |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | علی نوری اصفهانی محمدحسن قزوینی محمد درویش کازرونی |
| شاگردان | حاج زمان آقای افشار ارومیه‌ای آقا میرزا عبدالکریم رایض‌الدین زنجانی |
| برخی آثار | طباشیر الحکمة |
میرزا ابوالقاسم بن عبدالنبی شیرازی (متوفی 1286ق)، مشهور به میرزابابا، فقیه، شاعر، متخلص به راز، یکی از اقطاب برجسته سلسله ذهبیه.
ولادت
میرزا ابوالقاسم میان سال‌های 112 و 1215ق در شیراز، به دنیا آمد.
تحصیلات
وی از آغاز جوانی در شیراز به تحصیل علوم رسمی همچون عربی، فقه، اصول، تفسیر و فلسفه پرداخت و نزد استادانی چون محمدحسن قزوینی، مولا احمد یزدی و مولا علی نوری اصفهانی شاگردی کرد، سپس نزد چند تن از مشایخ زمان خود به سیروسلوک عرفانی مشغول شد. سرانجام نزد آقا محمد درویش کازرونی، رفت و با هدایت او تحت تربیت و ارشاد پدر خود، میرزا عبدالنبی قرار گرفت و به دست او خرقه پوشید و در طریقه ذهبیه به سیروسلوک عرفانی پرداخت.
او پس از درگذشتِ پدر در ۱۲۳۱ق هدایت طالبان را برعهده گرفت و نزدیک به ۴۰ سال در مسند ارشاد به دستگیری از مریدان پرداخت. از جمله شاگردان میرزا ابوالقاسم می‌توان به حاج زمان‌آقای افشار ارومیه‌ای و آقا میرزا عبدالکریم رایض‌الدین زنجانی ملقب به عارف‌علی‌شاه اشاره کرد. بنا بر برخی منابع، دو تن از بزرگ‌ترین مراجع شیعه آن زمان، یعنی شیخ مرتضى انصاری و میرزا محمدحسین شیرازی، نیز از ارادتمندان و مریدان او بوده‌اند. وی علاوه بر رهبری طریقه ذهبیه، تولیت آستان شاه چراغ را نیز برعهده داشت[۱].
وى به قصد زیارت مشهد الرضا به مشهد رفت و در مراجعت سه سال در تهران ماند و از جانب ناصرالدین شاه لقب مجدالاشراقى یافت[۲].
وفات
میرزا بابا در سال ۱۲۸۶ق، به هنگام مراجعت از تهران در مورچه‌خورت اصفهان وفات یافت. پیکرش را به مشهد منتقل کردند و در ایوان طلا به خاک سپردند[۳].
آثار
- آیات الولایة؛
- براهین الإمامة؛
- معالم التأویل و التبیان فی شرح خطبة البیان؛
- مرصاد العباد لنجاة العباد فی دار الدنیا و دار المعاد؛
- طباشیر الحکمة؛
- بطلان تناهی الأبعاد؛
- قوائم الأنوار و طوالع الأسرار؛
- رساله منامیه؛
- رساله نورٌ على نور؛
- رساله قنوتیه؛
- کبریت احمر؛
و...[۴].
پانویس
- ↑ ر.ک: رادبان تهرانی، غزال
- ↑ ر.ک: نصیری، محمدرضا، ج3، ص71
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: رادبان تهرانی، غزال
منابع مقاله
- رادبان تهرانی، غزال، «دایرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، ج24، تهران، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1388.
- نصیری، محمدرضا، اثرآفرینان، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگى، چاپ دوم، 1384.