مجموعه آثار فارسی شیخ أبومحمد محمود بین خداداد بن یوسف مشهور به تاجالدین اشنوی (قرن ششم و هفتم هجری): تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '==منبع مقاله==' به '==منابع مقاله==') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''مجموعه آثار فارسی شیخ | '''مجموعه آثار فارسی شیخ ابومحمد محمود بن خداداد بن یوسف مشهور به تاجالدین اشنوی (قرن ششم و هفتم هجری)'''، عنوان اثری است 1 جلدی به زبان فارسی از [[اشنوی، محمود بن خداداد|محمود بن خداداد اشنوی]] که به تصحیح [[مایل هروی، نجیب|نجیب مایل هروی]] رسیده است. از [[اشنوی، محمود بن خداداد|تاجالدین اشنوی]]، آثاری منظوم و منثور در دست است که همه آنها در این مجموعه فراهم آمده و به قرار زیر است: | ||
# غایة الإمکان فی درایة المکان: ارزندهترین و مفصلترین تألیف [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] است در یک مقدمه و سه فصل اصلی و یک فصل فرعی. مؤلف در مقدمهای مختصر از توحید و انواع قولی و علمی و عملی آن سخن گفته؛ در فصل دوم، بحث مکان و انواع آن را پیش کشیده و در فصل سوم از زمان و معرفت آن یاد کرده است. وی این رساله را به غرض دفع و رفع مخالفتها و نسبتهای کفر به خودش نگاشته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق بر کتاب، ص18</ref>. | |||
#غایة | # پاسخ به چند پرسش: از دیگر نگاشتههای [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] که ترجمه فارسی آن به دست ما رسیده، مجموعهای است شامل 5 پرسش که سائلی از [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] کرده بوده و 5 پاسخ که او در جواب نگاشته است<ref>ر.ک: همان، ص29-30</ref>. موضوع این رساله در زمینه لطایف سهگانهای است که معرفتِ آن به نزد عارف بهمثابه نردبان معرفت حق تعالی برگرفته میشود؛ یعنی نفس و دل و سرّ<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>. | ||
#پاسخ به چند پرسش: از دیگر نگاشتههای [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] که ترجمه فارسی آن به دست ما رسیده، مجموعهای است شامل 5 پرسش که سائلی از [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] کرده بوده و 5 پاسخ که او در جواب نگاشته است | # اشعار بازمانده: [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] نیز مانند دیگر مشایخ طریقت، از قریحهای سرشار برخوردار بوده و اشعاری لطیف و دلنشین دارد که در مضامین عمیق عرفانی سروده. هرچند اشعار وی مانند شعرهای بعضی از مشایخ سده هفتم چون [[نجمالدین کبری، احمد بن عمر|نجمالدین کبری]] و [[نجم دایه]] و... ناشناخته مانده است، ولی بخشی از اشعار او به دست ما رسیده است<ref>ر.ک: همان، ص35</ref>. زبان شعر اشنوی مانند زبان نثر وی زبانی است پخته و استوار و درعینحال، ساده و روان و البته در اشعار بازمانده از وی، تکرار مضمون زیاد رخ داده است<ref>ر.ک: همان، ص37</ref>. | ||
#اشعار بازمانده: [[اشنوی، محمود بن خداداد|اشنوی]] نیز مانند دیگر مشایخ | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۵: | ||
[[رده:مقالات مرداد 01 یقموری]] | [[رده:مقالات مرداد 01 یقموری]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]] | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]] | ||
نسخهٔ ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۵
| مجموعه آثار فارسی شیخ أبو محمد محمود بین خداداد بن یوسف مشهور به تاج الدین اشنوی (قرن ششم و هفتم هجری) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | اشنوی، محمود بن خداداد (نویسنده) مایل هروی، نجیب (مصحح و مقدمهنویس) |
| ناشر | طهوری |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1368ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
مجموعه آثار فارسی شیخ ابومحمد محمود بن خداداد بن یوسف مشهور به تاجالدین اشنوی (قرن ششم و هفتم هجری)، عنوان اثری است 1 جلدی به زبان فارسی از محمود بن خداداد اشنوی که به تصحیح نجیب مایل هروی رسیده است. از تاجالدین اشنوی، آثاری منظوم و منثور در دست است که همه آنها در این مجموعه فراهم آمده و به قرار زیر است:
- غایة الإمکان فی درایة المکان: ارزندهترین و مفصلترین تألیف اشنوی است در یک مقدمه و سه فصل اصلی و یک فصل فرعی. مؤلف در مقدمهای مختصر از توحید و انواع قولی و علمی و عملی آن سخن گفته؛ در فصل دوم، بحث مکان و انواع آن را پیش کشیده و در فصل سوم از زمان و معرفت آن یاد کرده است. وی این رساله را به غرض دفع و رفع مخالفتها و نسبتهای کفر به خودش نگاشته است[۱].
- پاسخ به چند پرسش: از دیگر نگاشتههای اشنوی که ترجمه فارسی آن به دست ما رسیده، مجموعهای است شامل 5 پرسش که سائلی از اشنوی کرده بوده و 5 پاسخ که او در جواب نگاشته است[۲]. موضوع این رساله در زمینه لطایف سهگانهای است که معرفتِ آن به نزد عارف بهمثابه نردبان معرفت حق تعالی برگرفته میشود؛ یعنی نفس و دل و سرّ[۳].
- اشعار بازمانده: اشنوی نیز مانند دیگر مشایخ طریقت، از قریحهای سرشار برخوردار بوده و اشعاری لطیف و دلنشین دارد که در مضامین عمیق عرفانی سروده. هرچند اشعار وی مانند شعرهای بعضی از مشایخ سده هفتم چون نجمالدین کبری و نجم دایه و... ناشناخته مانده است، ولی بخشی از اشعار او به دست ما رسیده است[۴]. زبان شعر اشنوی مانند زبان نثر وی زبانی است پخته و استوار و درعینحال، ساده و روان و البته در اشعار بازمانده از وی، تکرار مضمون زیاد رخ داده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق بر کتاب.