آل عصفور، حسین بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'گي' به 'گی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
|||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
او را بزرگ‌ترين فقيه اخبارى زمان خود دانسته‌اند. اين‌كه برخى او را مجدّدِ دين در آغاز سده 13ق/ پایان سده 18م دانسته‌اند، گویاى موقعيت علمى و فقهى و نقش وى در ترویج ديانت است. وى بر بيش‌تر دانش‌هاى متداول روزگار خود احاطه [[الکافی|كافى]] داشته است و تأليفات متنوع او بر این حقيقت گواهى مى‌دهد. حوزه درس او بسيار وسيع بوده است. طالبان علوم دينى از همه‌جا، به‌ویژه از قطيف و احساء به حوزه درس او روى مى‌آوردند و از اين‌رو شاگردان بسيارى در این حوزه پرورش يافتند و خود از عالمان بنام دين شدند. | او را بزرگ‌ترين فقيه اخبارى زمان خود دانسته‌اند. اين‌كه برخى او را مجدّدِ دين در آغاز سده 13ق/ پایان سده 18م دانسته‌اند، گویاى موقعيت علمى و فقهى و نقش وى در ترویج ديانت است. وى بر بيش‌تر دانش‌هاى متداول روزگار خود احاطه [[الکافی|كافى]] داشته است و تأليفات متنوع او بر این حقيقت گواهى مى‌دهد. حوزه درس او بسيار وسيع بوده است. طالبان علوم دينى از همه‌جا، به‌ویژه از قطيف و احساء به حوزه درس او روى مى‌آوردند و از اين‌رو شاگردان بسيارى در این حوزه پرورش يافتند و خود از عالمان بنام دين شدند. | ||
وى برادرزاده‌ى شيخ يوسف بحرانى صاحب [[الحدائق الناضرة في أحكام العترة الطاهرة|حدائق]] است كه به دليل نيمه تمام ماندن كتاب حدائق كار تكمیل آن را بر عهده | وى برادرزاده‌ى شيخ يوسف بحرانى صاحب [[الحدائق الناضرة في أحكام العترة الطاهرة|حدائق]] است كه به دليل نيمه تمام ماندن كتاب حدائق كار تكمیل آن را بر عهده مى‌گیرد و نام «عيون الحقائق الفاخرة في تتمیم الحدائق الناضرة» را بر آن مى‌گذارد. | ||
از ویژگى‌هاى برجسته او، داشتن حافظه‌اى بس نيرومند، بود چنان‌كه مى‌توانست آثار و کتاب‌هاى گوناگون را از آغاز تا انجام، بى‌كم و كاست ازبر كند. بارها او را آزمودند و ديدند كه حرف يا كلمه‌اى را از ياد نمى‌برد. | از ویژگى‌هاى برجسته او، داشتن حافظه‌اى بس نيرومند، بود چنان‌كه مى‌توانست آثار و کتاب‌هاى گوناگون را از آغاز تا انجام، بى‌كم و كاست ازبر كند. بارها او را آزمودند و ديدند كه حرف يا كلمه‌اى را از ياد نمى‌برد. | ||
نسخهٔ ۱ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۳
| نام | آل عصفور، حسین بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آل عصفور، شیخ حسین
آل عصفور بحرانی، حسین بن محمد آل عصفور درازی بحرانی، حسین بن محمد اب‍ن عصفور ال‍درازی ال‍ش‍اخ‍وری بحرانی، حسین بن محمد درازی بحرانی، حسین بن محمد |
| نام پدر | محمد |
| متولد | قرن دوازدهم |
| محل تولد | بحرین |
| شهادت | 1216 ق |
| اساتید | پدرش شیخ محمد آل عصفور
عمویش شيخ یوسف عموی ديگرش شيخ عبدالعلی |
| برخی آثار | برهان الاشراف فی المنع من بیع الاوقاف |
| کد مؤلف | AUTHORCODE06295AUTHORCODE |
حسين بن محمد آل عصفور (شهادت ۱۲۱۶ق در بحرین)، معروف به شهيد آل عصفور،از علمای بزرگ قرن دوازدهم و سيزدهم هجری فقيه، محدث، متكلم و شاعر، برادر زادۀ شيخ یوسف بحرينی و دخترزادۀ شيخ سليمان ماخوری
او علاوه بر پيوستگى به خاندان علمى آل عصفور، از سوى مادر نيز كه دختر شيخ حسین ماحوزى بود، به سلسله عالمان دين و فقيهان پيوسته است. از زادگاه و حوادث زندگى و چگونگى تحصيلاتش آگاهى چندانى در دست نيست،
تحصیلات
شيخ حسین از شاگردان پدر بزرگوارش شيخ محمد و عمویش شيخ یوسف و عموی ديگرش شيخ عبدالعلی بود که به علت استعداد و حافظه قوی خود در سايه مطالعه و تحقيق به زودی در رديف اعلام بحرين در آمد و عده ای از فضلا از محضرش به مقام اجتهاد رسيدند.
او را بزرگ‌ترين فقيه اخبارى زمان خود دانسته‌اند. اين‌كه برخى او را مجدّدِ دين در آغاز سده 13ق/ پایان سده 18م دانسته‌اند، گویاى موقعيت علمى و فقهى و نقش وى در ترویج ديانت است. وى بر بيش‌تر دانش‌هاى متداول روزگار خود احاطه كافى داشته است و تأليفات متنوع او بر این حقيقت گواهى مى‌دهد. حوزه درس او بسيار وسيع بوده است. طالبان علوم دينى از همه‌جا، به‌ویژه از قطيف و احساء به حوزه درس او روى مى‌آوردند و از اين‌رو شاگردان بسيارى در این حوزه پرورش يافتند و خود از عالمان بنام دين شدند.
وى برادرزاده‌ى شيخ يوسف بحرانى صاحب حدائق است كه به دليل نيمه تمام ماندن كتاب حدائق كار تكمیل آن را بر عهده مى‌گیرد و نام «عيون الحقائق الفاخرة في تتمیم الحدائق الناضرة» را بر آن مى‌گذارد.
از ویژگى‌هاى برجسته او، داشتن حافظه‌اى بس نيرومند، بود چنان‌كه مى‌توانست آثار و کتاب‌هاى گوناگون را از آغاز تا انجام، بى‌كم و كاست ازبر كند. بارها او را آزمودند و ديدند كه حرف يا كلمه‌اى را از ياد نمى‌برد.
او در پارسايى شهره بود و به ویژه در ابراز اخلاص به امام حسین(ع) و شهيدان كربلا كوشش بسيار داشت و بيش‌تر اوقات در خانه‌اش مجلس سوگوارى برگزار مى‌كرد و از خود اشعار بسيارى در رثاى امام حسین(ع) مى‌خواند.
وى کتاب‌هاى بسيارى در موضوعات مختلف روايى، كلامى و فقهى نوشته است كه خود در اجازه‌اى كه به شاگردانش، از جمله به شيخ فرزدق شویكى نوشته، از اكثر آن‌ها نام برده است. تأليفات او را بيش از 50 اثر دانسته‌اند كه جز معدودى از آن‌ها در دست نيست.
وى داراى 7 فرزند بوده است كه 5 تن آنان از عالمان دين و داراى مناصب فقهى، قضايى و امامت جمعه و جماعت بودند، از جمله عبدالله كه پس از پدر در بحرين امامت جمعه و جماعت و ديگر امور مذهبى را عهده‌دار بود و حسن پس از مرگ پدر به بوشهر مهاجرت كرد و در این شهر ساكن شد و به امور مذهبى مانند قضاوت و امامت جماعت پرداخت و در 1261ق در همین شهر درگذشت.
شهادت
شيخ حسن در 21 شوال سال 1216ق در شاخوره درگذشت و گویا توسط یکى از مخالفان عقيدتى خود كشته شده است و از اين‌رو او را شهيد نيز نامیده‌اند[۱].
پانویس
- ↑ یوسفی اشکوری، حسن، ج2، ص72
منابع مقاله
یوسفی اشکوری، حسن،
دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374