صفی‌علی‌شاه، محمدحسن بن محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها

| data-type="authorWritings" |اسرار المعارف

‏[[تفسیر قرآن صفی علی شاه]]  

 

 

 

'''میرزا محمدحسن اصفهانی، ملقب به صفی‎علی‌شاه''' (1251-1316ق)، از صوفیان بزرگ سلسله نعمت‌اللهى و از ارادتمندان رحمت‎علی‌شاه و منورعلی‌شاه بوده و کتاب «زبدة الأسرار» از آثار اوست. از جمله فعالیتهای او مبارزه با شیخیه و بابیت و بهائیت بود.

در تهران عبدعلی‌شاه کاشانى، از مشایخ منورعلی‌شاه، با صفی بناى مخالفت گذاشت و چنین استدلال کرد که چون صفی، شیخ سیار است، توقف بیش از شش ماه او در تهران جایز نیست. گویا اقبال اهالى تهران و صاحب‌منصبان دربارى به صفی‎علی‌شاه در بالاگرفتن این مخالفت‎ها بی‌تأثیر نبوده است. صفی‎علی‌شاه نیز که از مدت‎ها پیش خود را مستقل از منورعلی‌شاه می‌دانست، پیوند روحانى خود را به رحمت‎علی‌شاه پشتوانه معنوى و سلوکى خود ‎دانست و بلاواسطه خود را به رحمت‎علی‌شاه متصل ‎کرد. یکی از دلایل استقلال صفی‎علی‌شاه از منورعلی‌شاه آن بود که به اعتقاد وی، اعتبار اجازه‎نامه سعادت‎علی‌شاه بیش از اجازه‎نامه مورد ادعاى منورعلی‌شاه است. درعین‌حال، صفى به سعادت‎علی‌شاه نیز انتقاداتی داشت و او را شایسته جانشینی نمی‌دانست. صفى با طرح این موضوع که «سند فقر، ترک هنگامه است نه کاغذ ارشادنامه»، مناط اعتبار ادعاى شیخی را به تهذیب اخلاق، زهد از دنیا و انقطاع از ماسوی‌الله، توکل بر خدا و ذخیره نکردن مال، پوشیدن عیب مردم، حفظ زبان از لغو، به‌خصوص دروغ و غیبت و تهمت و پاک داشتن دل از کینه و خصومت می‌دانست<ref>ر.ک: همان</ref>.

صفى به‎‎واسطه برخوردارى از دانش وسیع عرفانى و کمالات معنوى و همچنین بیان گرم و گیرا، در اواخر دوره ناصرى شمارى از ارباب حرف و صاحب‌منصبان دربارى را مجذوب خود کرد؛ از آن جمله‌اند: سلطان محمدمیرزا نوه فتحعلی شاه، میرزا نصرالله ‎خان دبیرالملک و ظهیرالدوله که وزیر تشریفات و داماد ناصرالدین ‎شاه بود. کیوان قزوینی نیز مدتی مرید صفی‎علی‌شاه بود، ولی بعد به سلطان‎علی‌شاه گنابادی پیوست.

<references/>

[[تفسیر قرآن صفی علی شاه]]

[[زبده الاسرار]]

[[ديوان صفي‌علي شاه]]

[[رده:25 تیر الی 24 مرداد]]

[[رده:سال97-1تیر الی31]]