اشارات ایمانیه: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR16074J1.jpg | عنوان =اشارات ایمانیه | عنوانهای دیگر =...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
[[رضوی، مهدی]] (محقق و مصحح) | [[رضوی، مهدی]] (محقق و مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره =/آ7الف5 / 284/3 BP | | کد کنگره =/آ7الف5 / 284/3 BP | ||
| موضوع = کلام | | موضوع = کلام شیعه امامیه - قرن 14 | ||
فلسفه | فلسفه اسلامی - تاثیر اصول فقه | ||
|ناشر | |ناشر | ||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE16074AUTOMATIONCODE | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE16074AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ =چاپ | | چاپ =چاپ یکم | ||
| شابک =978-964-528-184-5 | | شابک =978-964-528-184-5 | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 |
نسخهٔ ۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۲
اشارات ایمانیه | |
---|---|
پدیدآوران | آقانجفی، محمدتقی (نویسنده) رضوی، مهدی (محقق و مصحح) |
ناشر | انجمن آثار و مفاخر فرهنگی |
مکان نشر | ایران - تهران |
سال نشر | 1388ش. |
چاپ | چاپ یکم |
شابک | 978-964-528-184-5 |
موضوع | کلام شیعه امامیه - قرن 14 فلسفه اسلامی - تاثیر اصول فقه |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /آ7الف5 / 284/3 BP |
اشارات ایمانیه اثر آیتالله شیخ محمدتقی آقا نجفی اصفهانی (1262- 1332ق)، کتابی است عرفانی در بیان مراحل سلوک که با تصحیح و تحقیق مهدی رضوی به چاپ رسیده است.
کتاب حاضر که میتوان آن را از جمله مهمترین آثار مؤلف دانست، به صورت ملمع و به دو زبان فارسی و عربی و در قالب نظم و نثر نگاشته شده و حاوی نود و نه «اشاره» و یک «نور» است که ضمن هر یک از فصول صدگانه کتاب، به مباحثی عرفانی چون توحید، ولایت، کیفیت سیر و سلوک، شرایط سالک و بایستهها و نبایستههای طریق عرفان پرداخته شده و نیز تعدادی از این اشارات به بیان مکاشفات و مشهودات عرفانی مؤلف اختصاص یافته است[۱].
چنان که مؤلف خود اظهار میدارد، اثر حاضر چکیدهای است از قریب به یکصد و سی کتاب عرفانی که وی با تتبع و سیر در آن آثار، مطالب مورد علاقه را انتخاب و با افزودن معارف فراوان دیگری به آنها کتاب حاضر را به رشته تحریر درآورده است[۲].
بخش قابل توجهی از کتاب، به اشعار عرفانی مؤلف اختصاص یافته که در قالبهایی چون قصیده، مثنوی و رباعی، عرضه شده است. تمامی اشعار کتاب، از منشآت مؤلف است، مگر در موارد نادری که خود با عباراتی همچون «فال الهاتف» و «قال العارف» و... خوانندگان را به انشاد بودن و نه انشاء بودن آنها، اشعار داده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.