دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'نـ' به 'ن') |
جز (جایگزینی متن - 'سـ' به 'س') |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی [[دعویدار قمی، محمد بن سعد|محمد بن سعد دعویدار قمی]]، شـاعر گران‌قدر | '''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی [[دعویدار قمی، محمد بن سعد|محمد بن سعد دعویدار قمی]]، شـاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است. | ||
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و | این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> | ||
شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده | شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اسـت. این شــاعر ذواللســانین چنان در سـرودن اشـعار عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین سـادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اسـت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۹
| دیوان رکن الدین دعویدار قمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دعویدار قمی، محمد بن سعد (شاعر) مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) (سایر) |
| ناشر | امير کبير |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | [--13] |
| چاپ | چاپ يکم |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع9د9 / 5196 PIR |
دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شـاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است.
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.[۱]
شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اسـت. این شــاعر ذواللســانین چنان در سـرودن اشـعار عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین سـادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اسـت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.[۲]
پانویس
منابع مقاله
سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبک‌شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47.