تفسير المهائمی المسمى تبصير الرحمن و تيسير المنان ببعض ما یشیر الی اعجاز القرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[مزیدی، احمد فرید]] (محقق) | [[مزیدی، احمد فرید]] (محقق) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان =عربي | | زبان =عربي | ||
| کد کنگره =/م9ت7 1390 / 96 BP | | کد کنگره =/م9ت7 1390 / 96 BP | ||
| موضوع = تفاسير اهل سنت - قرن 9ق. | | موضوع = تفاسير اهل سنت - قرن 9ق. | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
| ناشر = کتاب - ناشرون | | ناشر = کتاب - ناشرون | ||
| مکان نشر =لبنان - بيروت | | مکان نشر =لبنان - بيروت | ||
| سال نشر = 1432ق. | | سال نشر = 1432ق. = 2011م. | ||
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE23583AUTOMATIONCODE | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE23583AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ =چاپ | | چاپ =چاپ يکم | ||
| شابک =978-2-7451-6386-8 | | شابک =978-2-7451-6386-8 | ||
| تعداد جلد =3 | | تعداد جلد =3 | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
'''تفسير المهائمي المسمى تبصير الرحمن و تيسير المنان ببعض ما يشير إلی إعجاز القرآن،''' اثر [[مهائمی، علی بن احمد|علی بن احمد مهائمی]] (متوفی 835ق)، تفسيرى است که در آن، به نظم قرآن و روابط ميان آیات و سوره‌ها با يکديگر، پرداخته شده است. | '''تفسير المهائمي المسمى تبصير الرحمن و تيسير المنان ببعض ما يشير إلی إعجاز القرآن،''' اثر [[مهائمی، علی بن احمد|علی بن احمد مهائمی]] (متوفی 835ق)، تفسيرى است که در آن، به نظم قرآن و روابط ميان آیات و سوره‌ها با يکديگر، پرداخته شده است. | ||
اين کتاب که در قرن نهم هجری نوشته شده، به «تفسیر رحمانی» يا «تفسیر مهائمی» معروف است. علماى بزرگى از اين تفسير تجليل کرده‌اند؛ از جمله شیخ [[عبدالحق محدث دهلوی]] مى‌نويسد: «تفسير رحمانى به صفت ايجاز و تدقيق | اين کتاب که در قرن نهم هجری نوشته شده، به «تفسیر رحمانی» يا «تفسیر مهائمی» معروف است. علماى بزرگى از اين تفسير تجليل کرده‌اند؛ از جمله شیخ [[عبدالحق محدث دهلوی]] مى‌نويسد: «تفسير رحمانى به صفت ايجاز و تدقيق موصوف است و تفسير را به قرآن امتزاج داده است». مولانا عبدالحی نيز در اين‌باره مى‌نويسد: «اين تفسير بر ساير تفاسير، برجستگى دارد. ويژگى اين تفسير آن است که آيات را چنان به همديگر ارتباط داده است که انسان بدون خستگى، تمام مجلدات تفسير را مى‌خواند و لذت مى‌برد»<ref>ر.ک: نقوى، سيد على‌محمد، ص42-43</ref>. | ||
نويسنده، آيات را به‌گونه‌اى تفسير مى‌کند که روابط ميان آيات، از نظر محتوا و سبک، روشن گردد. در ضمن او مفاهيم آيات را نيز بيان کرده است. نکاتى که وى درباره روابط آيات و سوره‌ها کشف و بيان نموده، به تعبير عرفا، آن را از توفيقات الهى و از رشحات رحمانى تلقى مى‌کند<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>. | نويسنده، آيات را به‌گونه‌اى تفسير مى‌کند که روابط ميان آيات، از نظر محتوا و سبک، روشن گردد. در ضمن او مفاهيم آيات را نيز بيان کرده است. نکاتى که وى درباره روابط آيات و سوره‌ها کشف و بيان نموده، به تعبير عرفا، آن را از توفيقات الهى و از رشحات رحمانى تلقى مى‌کند<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>. | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
[[رده:مقالات خرداد 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات خرداد 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده مرداد 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1401]] | [[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1401]] | ||
نسخهٔ ۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۲
| تفسير المهائمی المسمى تبصير الرحمن و تيسير المنان ببعض ما یشیر الی اعجاز القرآن | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مهائمی، علی بن احمد (نویسنده) مزیدی، احمد فرید (محقق) |
| ناشر | کتاب - ناشرون |
| مکان نشر | لبنان - بيروت |
| سال نشر | 1432ق. = 2011م. |
| چاپ | چاپ يکم |
| شابک | 978-2-7451-6386-8 |
| موضوع | تفاسير اهل سنت - قرن 9ق. |
| زبان | عربي |
| تعداد جلد | 3 |
| کد کنگره | /م9ت7 1390 / 96 BP |
تفسير المهائمي المسمى تبصير الرحمن و تيسير المنان ببعض ما يشير إلی إعجاز القرآن، اثر علی بن احمد مهائمی (متوفی 835ق)، تفسيرى است که در آن، به نظم قرآن و روابط ميان آیات و سوره‌ها با يکديگر، پرداخته شده است.
اين کتاب که در قرن نهم هجری نوشته شده، به «تفسیر رحمانی» يا «تفسیر مهائمی» معروف است. علماى بزرگى از اين تفسير تجليل کرده‌اند؛ از جمله شیخ عبدالحق محدث دهلوی مى‌نويسد: «تفسير رحمانى به صفت ايجاز و تدقيق موصوف است و تفسير را به قرآن امتزاج داده است». مولانا عبدالحی نيز در اين‌باره مى‌نويسد: «اين تفسير بر ساير تفاسير، برجستگى دارد. ويژگى اين تفسير آن است که آيات را چنان به همديگر ارتباط داده است که انسان بدون خستگى، تمام مجلدات تفسير را مى‌خواند و لذت مى‌برد»[۱].
نويسنده، آيات را به‌گونه‌اى تفسير مى‌کند که روابط ميان آيات، از نظر محتوا و سبک، روشن گردد. در ضمن او مفاهيم آيات را نيز بيان کرده است. نکاتى که وى درباره روابط آيات و سوره‌ها کشف و بيان نموده، به تعبير عرفا، آن را از توفيقات الهى و از رشحات رحمانى تلقى مى‌کند[۲].
ویژگی این کتاب، در روش آن است. روش نویسنده در این تفسير، با روش مفسران و علمای شیعه مشابه است که از يک‌سو «تفسیر بالرأی» را محکوم مى‌کنند و از سوى ديگر، معتقد به تفسير و تأويل عقلانى هستند. وى معتقد است روش پسنديده تفسير، آن است که رأى و نظر خود را تابع مقصود الهى بسازيم. به نظر وى، اعتماد بر احادیث و روايات، بسيار لازم است، اما در کنار منقولات و مدلولات لغوى، بايد عقل و فهم را نيز به‌کار گيريم تا بتوانيم مفاهيم عميق آيات و نيز فلسفه آن را استنباط نماييم[۳].
پانویس
منابع مقاله
نقوی، سيد على‌محمد، «تفسير و مفسران در هند»، رايزنى فرهنگى سفارت جمهورى اسلامى ايران - دهلى نو، چاپ اول، ۱۳۹۳.