الروضة في القراءات الإحدی عشرة: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۲۹: خط ۲۹:
    }}
    }}
       
       
    '''الروضة في القراءات الإحدی عشرة''' اثر ابوالحسن بن محمد بن ابراهیم بغدادی مالکی (متوفی 438ق)، کتابی است پیرامون قرائات یازدهگاه
    '''الروضة في القراءات الإحدی عشرة،''' اثر ابوالحسن بن محمد بن ابراهیم بغدادی مالکی (متوفی 438ق)، کتابی است پیرامون قرائات یازده‌گاه.


    در مقدمه کتاب، به منظور بیان اهمیت آن، به این نکته اشاره شده است که این اثر، کتاب ارزشمندی است که در آن، به جمع‌آوری یازده قرائت پرداخته شده و مطالب علمی مطرح شده پیرامون این یازده قرائت را در کمتر کتابی به این شکل می‌توان یافت<ref>مقدمه، ص85</ref>.
    در مقدمه کتاب، به‌منظور بیان اهمیت آن، به این نکته اشاره شده است که این اثر، کتاب ارزشمندی است که در آن، به جمع‌آوری یازده قرائت پرداخته شده و مطالب علمی مطرح شده پیرامون این یازده قرائت را در کمتر کتابی به این شکل می‌توان یافت<ref>مقدمه، ص85</ref>.


    تردیدی در انتساب این کتاب به مالکی وجود ندارد و مورخین و سیره‌نویسانی که این کتاب را از جمله آثار او دانسته‌اند، در تسمیه آن، دچار اختلاف شده‌اند، به گونه‌ای که اشبیلی، سیوطی و ذهبی در «معرفة القراء» آن را «الروضة في القراءات» نامیده و ابن عماد حنبلی و ذهبی در «العبر»، تحت عنوان «الروضة في القرائات العشر» از آن یاد کرده‌اند. ابن تغری اتابکی نیز به ذکر «الروضة» اکتفاء کرده است. حاجی خلیفه نیز تحت عنوان «الروضة في القراءات السبع» از آن یاد کرده است<ref>مقدمه، ص39- 41</ref>.
    تردیدی در انتساب این کتاب به مالکی وجود ندارد و مورخین و سیره‌نویسانی که این کتاب را از جمله آثار او دانسته‌اند، در تسمیه آن، دچار اختلاف شده‌اند؛ به‌گونه‌ای که اشبیلی، سیوطی و ذهبی در «معرفة القراء» آن را «الروضة في القراءات» نامیده‌اند و ابن عماد حنبلی و ذهبی در «العبر»، تحت عنوان «الروضة في القراءات العشر» از آن یاد کرده‌اند. ابن تغری اتابکی نیز به ذکر «الروضة» اکتفاء کرده است. حاجی خلیفه نیز تحت عنوان «الروضة في القراءات السبع» از آن یاد کرده است<ref>مقدمه، ص39- 41</ref>.


    یکی از اموری که باعث اهمیت کتاب شده، آن است که منبع و مصدر اصلی نویسنده در تدوین و تألیف مطالب، روایت وی از مشایخ خود می‌باشد؛ به گونه‌ای که خود نیز در مقدمه، به این نکته اشاره نموده و گفته است که در این کتاب، به جمع‌آوری قرائات مشهور در مدینه، بغداد، نهران، تکریت و کوفه پرداخته است<ref>همان، ص83</ref>.
    یکی از اموری که باعث اهمیت کتاب شده، آن است که منبع و مصدر اصلی نویسنده در تدوین و تألیف مطالب، روایت وی از مشایخ خود می‌باشد؛ به گونه‌ای که خود نیز در مقدمه، به این نکته اشاره نموده و گفته است که در این کتاب، به جمع‌آوری قرائات مشهور در مدینه، بغداد، نهران، تکریت و کوفه پرداخته است<ref>همان، ص83</ref>.

    نسخهٔ ‏۱۴ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۹

    الروضة في القراءات الإحدي عشرة
    الروضة في القراءات الإحدی عشرة
    پدیدآورانبغدادی، حسن بن محمد (نویسنده) مصطفی عدنان سلمان (محقق)
    ناشردارالعلوم و الحکم، مکتبة العلوم و الحکم
    مکان نشرسوریه - دمشق، عربستان - مدینه منوره
    سال نشر1424ق. = 2004م.
    چاپیکم
    موضوعقرآن - قرائت - اختلاف، قاريان
    زبانعربی
    تعداد جلد2
    کد کنگره
    ‏ ‎‏/‎‏ب‎‏7‎‏ر‎‏9 / 75/35 BP

    الروضة في القراءات الإحدی عشرة، اثر ابوالحسن بن محمد بن ابراهیم بغدادی مالکی (متوفی 438ق)، کتابی است پیرامون قرائات یازده‌گاه.

    در مقدمه کتاب، به‌منظور بیان اهمیت آن، به این نکته اشاره شده است که این اثر، کتاب ارزشمندی است که در آن، به جمع‌آوری یازده قرائت پرداخته شده و مطالب علمی مطرح شده پیرامون این یازده قرائت را در کمتر کتابی به این شکل می‌توان یافت[۱].

    تردیدی در انتساب این کتاب به مالکی وجود ندارد و مورخین و سیره‌نویسانی که این کتاب را از جمله آثار او دانسته‌اند، در تسمیه آن، دچار اختلاف شده‌اند؛ به‌گونه‌ای که اشبیلی، سیوطی و ذهبی در «معرفة القراء» آن را «الروضة في القراءات» نامیده‌اند و ابن عماد حنبلی و ذهبی در «العبر»، تحت عنوان «الروضة في القراءات العشر» از آن یاد کرده‌اند. ابن تغری اتابکی نیز به ذکر «الروضة» اکتفاء کرده است. حاجی خلیفه نیز تحت عنوان «الروضة في القراءات السبع» از آن یاد کرده است[۲].

    یکی از اموری که باعث اهمیت کتاب شده، آن است که منبع و مصدر اصلی نویسنده در تدوین و تألیف مطالب، روایت وی از مشایخ خود می‌باشد؛ به گونه‌ای که خود نیز در مقدمه، به این نکته اشاره نموده و گفته است که در این کتاب، به جمع‌آوری قرائات مشهور در مدینه، بغداد، نهران، تکریت و کوفه پرداخته است[۳].

    از جمله ویژگی‌های کتاب آن است که اعتماد نویسنده بر مشافهه در نقل از شیوخ خویش، باعث نشده است تا کتاب او، از ذکر نام کتب و تألیفاتی که در نگارش کتاب از آنها استفاده کرده، خالی باشد. از جمله این منابع، می‌توان به کتاب «البیان» ابوطاهر بن ابی هشام و برخی از نوشته‌های ابن فحام، اشاره نمود[۴].

    از دیگر ویژگی‌های کتاب، آن است که مؤلف در توجیه برخی از ابواب اصول، به اقوال بزرگانی همچون سیبویه، مانند قول وی در بیان جواز جمع بین همزتین، احتجاج نموده است[۵].

    پانویس

    1. مقدمه، ص85
    2. مقدمه، ص39- 41
    3. همان، ص83
    4. همان، ص83
    5. همان، ص84

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.


    وابسته‌ها