مرادی، حسن بن قاسم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Hbaghizadeh@noornet.net صفحهٔ ابن ام قاسم، حسن بن قاسم را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به مرادی، حسن بن قاسم منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
| data-type="authorDeathDate" |749ق | | data-type="authorDeathDate" |749ق برابر با 1348م | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
</div> | </div> | ||
'''حسن بن قاسم مرادی''' (متوفی 749ق | '''حسن بن قاسم مرادی''' (متوفی 749ق)، مفسر، ادیب، نحوی و فقیه مالکی. | ||
==ولادت== | ==ولادت== | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۷
| نام | ابن ام قاسم، حسن بن قاسم |
|---|---|
| نامهای دیگر | بدرالدين ابوعلي / ابومحمد حسن بن قاسم بن عبدالله بن علي المرادي المراکشي المعروف بابن أم قاسم
مرادي، بدر الدين حسن بن قاسم مرادي، حسن بن قاسم مرادي مراکشي، بدر الدين حسن بن قاسم مرادي مراکشي، حسن بن قاسم |
| نام پدر | قاسم |
| متولد | |
| محل تولد | مصر |
| رحلت | 749ق برابر با 1348م |
| اساتید | مجدالدين اسماعيل ششتری |
| برخی آثار | شرح القصيدة الواضحة في تجويد الفاتحة |
| کد مؤلف | AUTHORCODE13747AUTHORCODE |
حسن بن قاسم مرادی (متوفی 749ق)، مفسر، ادیب، نحوی و فقیه مالکی.
ولادت
ابومحمد بدرالدين حسن بن قاسم بن عبدالله بن علی مرادی مصری در مصر زاده شد.
شهرت
او از مصر به مراكش كوچ كرد و تمام عمر را در آنجا زيست و از این‌رو به مراكشی نيز شهرت يافت. در نسبت وی به امّ قاسم گفته‌اند كه اين زن كه از خاندان سلطنتی بوده، حسن را به فرزندی پذيرفته و تربيت كرده است، اما غالباً بر اين عقیده‌اند كه وی جدّۀ پدری حسن بوده است. اين زن كه زهرا نام داشته، اهل فضل بوده و به «شيخه» معروف شده و حسن نيز شهرت خود را از او يافته است.
اساتید
حسن، علم قرائت را از علّامه مجدالدين اسماعيل ششتری، فقه را از شرف‌الدین مغيلی مالكی، ادبيات عرب را از ابوعبدالله طنجی و سراج دَمَنهوری و ابوزكريا غماری و ابوحيان و اصول را از شيخ شمس‌الدین بن لبان آموخت.
آثار
ابن ام قاسم، آثاری در فقه، تفسير و ادبيات پديد آورده است كه از آن ميان است كتاب الجنی الدّاني في حروف المعاني كه مأخذ مغنی ابن هشام است و در استانبول چاپ شده. برخی از آثار وی به‌صورت خطی در کتابخانه‌های مختلف دنيا موجود است، مانند جمل الاعراب؛ رسالة ابن ام قاسم؛ شرح الفية ابن مالك؛ شرح باب وقف حمزة و هشام علی الهمزة؛ شرح تسهيل الفوائد و تكميل المقاصد؛ شرح المقصد الجليل في علم الخليل لابن حاجب؛ مسائل الهمزة الساكنة بعد الحركة و الهمزة المتحركة بعد ساكن صحيح؛ المفيد فی شرح عمدة المجيد؛ منظومة في الذال المعجمة و الدال المهملة و منظومة فی الظاء و الضاد.
آثاری نيز به وی منسوب است، بدين قرار: شرح الاستعاذة و البسملة؛ شرح حرز الأماني و وجهة التّهاني؛ شرح المفصل للزمخشري. جز اينها گويا شرح‌هایی ديگر بر برخی از آثار معروف علم نحو نوشته است[۱].
پانویس
- ↑ یوسفی اشکوری، حسن، ج3، ص39
منابع مقاله
یوسفی اشکوری، حسن، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374.