نیر ممقانی، محمدتقی بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'یـ' به 'ی') |
جز (جایگزینی متن - 'تـ' به 'ت') |
||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
وی مقدمات علوم را در شهر تبریز در خدمت پدر بزرگوارش و عده ای از اساتید دیگر فرا گرفته و سپس در سال 1270 قمری در سن بیست و دو سالگی جهت استفاده و استفاضه از محضر علمای اعلام و اساتید والامقام به عتبات عالیات به نجف اشرف عزیمت نمود و چنان که از آثار قلمی ایشان استفاده می شود مدت‌ها در عتبات عالیات مقیم بوده واز بحار علوم و ثمار فضائل بهره ای وافر به دست آورده و در تمام علوم عصر خویش به درجه ی اجتهاد نائل آمده و سپس به وطن خود شهر تبریز مراجعت فرموده است. | وی مقدمات علوم را در شهر تبریز در خدمت پدر بزرگوارش و عده ای از اساتید دیگر فرا گرفته و سپس در سال 1270 قمری در سن بیست و دو سالگی جهت استفاده و استفاضه از محضر علمای اعلام و اساتید والامقام به عتبات عالیات به نجف اشرف عزیمت نمود و چنان که از آثار قلمی ایشان استفاده می شود مدت‌ها در عتبات عالیات مقیم بوده واز بحار علوم و ثمار فضائل بهره ای وافر به دست آورده و در تمام علوم عصر خویش به درجه ی اجتهاد نائل آمده و سپس به وطن خود شهر تبریز مراجعت فرموده است. | ||
آخوند میرزا محمّدتقی در بیست‌ودو سالگی بـرای | آخوند میرزا محمّدتقی در بیست‌ودو سالگی بـرای تکمیل تحصیلات خود به نجف رفته و پس از کسب علم از مـحضر اسـتادان و مـشایخ آن سـامان، بـه تبریز بازگشت. میرزا جعفر سلطان‌القرائی زیر عنوان حجّت‌الاسلام محمّـــدتقی بن محمد بن الحسینـی الشّریف التبریزی الممقانی، گـوید: «او از شانزده سالگی مدت پنج سال نزد پدر خود به تحصیل فقه و حکمت اشـتغال ورزیده، پس از مـرگ پدر (١٢٦٩ق) در بیست‌ودوسالگی برای تکمیل تحصیلات به عراق عرب که مرکز علم بود، سفر کرد و مدتی در محضر علمای آن دیار کسب فواید علمیه نمود و به تبریز مراجعت کرد. در آن ایام حجّـت‌الاسلام میرزا حسین برادر بـزرگش زنده و مرجع شـیخیه بوده است. معهذا پس از ورود به تبریز، امامت مسجد حجّت‌الاسلام به او محوّل شده و در آن مسجد اقامه جماعت می‌کرده است<ref>ر.ک: فرهمند، محمد، ص60؛ دهخدا، علی‌اکبر، ج5، ص7667</ref>. | ||
==مناعت طبع== | ==مناعت طبع== | ||
نسخهٔ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۳۰
| نام | نیر ممقانی، محمد تقی بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | میرزا محمد تقی بن ملا محمد ممقانی تبریزی مشهور به حجةالاسلام
تبریزی ممقانی، محمد تقی بن محمد حجةالاسلام نیر، محمد تقی بن محمد م‍ام‍ق‍ان‍ی، محمد تقی بن محمد ممقانی، محمد تقی نیر، محمد تقی بن محمد نیر م‍ام‍ق‍ان‍ی، محمد تقی بن محمد نیر تبریزی، محمد تقی بن محمد |
| نام پدر | ملا محمّد ممقانی |
| متولد | 1247ق |
| محل تولد | تبریز |
| رحلت | 1312ق |
| اساتید | ملا محمّد ممقانی |
| برخی آثار | دیوان نیر |
| کد مؤلف | AUTHORCODE02540AUTHORCODE |
محمدتقی ممقانی (1247-1312ق)، فقیه، محدث، مجتهد، حکیم، عالم و شاعر آذربایجانی، متخلص به نیّر و مشهور به حجت‌الاسلام و از پیروان شیخیه بود. دیوان غزلیات و مثنوی آتشکده از جمله آثار اوست.
ولادت
در سال ١٢٤٧/١٢٤٨ق، در تبریز متولد شد و در سال ١٣١٢ق، در همان شهر وفات یافت.
پدرش آخوند ملا محمّد ممقانی، شاگرد شیخ احمد احسائی است. وی از جمله علمایی است که در مجلس مـناظره مـیرزا علی‌محمّد باب در تبریز حاضر بـوده، فـتوی بـه کـفر مـیرزا علی‌محمّد بـاب داده و حـکم بر قتلش براند.
تحصیلات
وی مقدمات علوم را در شهر تبریز در خدمت پدر بزرگوارش و عده ای از اساتید دیگر فرا گرفته و سپس در سال 1270 قمری در سن بیست و دو سالگی جهت استفاده و استفاضه از محضر علمای اعلام و اساتید والامقام به عتبات عالیات به نجف اشرف عزیمت نمود و چنان که از آثار قلمی ایشان استفاده می شود مدت‌ها در عتبات عالیات مقیم بوده واز بحار علوم و ثمار فضائل بهره ای وافر به دست آورده و در تمام علوم عصر خویش به درجه ی اجتهاد نائل آمده و سپس به وطن خود شهر تبریز مراجعت فرموده است.
آخوند میرزا محمّدتقی در بیست‌ودو سالگی بـرای تکمیل تحصیلات خود به نجف رفته و پس از کسب علم از مـحضر اسـتادان و مـشایخ آن سـامان، بـه تبریز بازگشت. میرزا جعفر سلطان‌القرائی زیر عنوان حجّت‌الاسلام محمّـــدتقی بن محمد بن الحسینـی الشّریف التبریزی الممقانی، گـوید: «او از شانزده سالگی مدت پنج سال نزد پدر خود به تحصیل فقه و حکمت اشـتغال ورزیده، پس از مـرگ پدر (١٢٦٩ق) در بیست‌ودوسالگی برای تکمیل تحصیلات به عراق عرب که مرکز علم بود، سفر کرد و مدتی در محضر علمای آن دیار کسب فواید علمیه نمود و به تبریز مراجعت کرد. در آن ایام حجّـت‌الاسلام میرزا حسین برادر بـزرگش زنده و مرجع شـیخیه بوده است. معهذا پس از ورود به تبریز، امامت مسجد حجّت‌الاسلام به او محوّل شده و در آن مسجد اقامه جماعت می‌کرده است[۱].
مناعت طبع
در شخصیت او گفته‌اند که شهامت نفس و مناعت طبـع او به اندازه‌ای بوده که جز خانه مسکونی چیزی نداشته و آن را هم بعد از فوت به وامش دادند و ازاین‌روی همیشه در شکنجه و فـشار رجال حسود و بدخواه بوده است[۲].
علاقه به هنر
کتابخانه شخصی او که حاوی نسخه‌های خطی ممتاز بوده، بـعد از مرگ او پراکنده و متفرق گشت. وی در نوشتن خطوط مختلف اعم از ثلث، رقاع، شکسته، نستعلیق و انواع خطوط دیگر استاد و از خـوشنویسان مـاهر زمان خود بشمار می‌آمد.
دو شاعر با یک تخلص
وی در سه زبان فارسی، عربی و ترکی طبع‌آزمایی کرده و اشعار سروده است. مخصوصاًً اشعاری که در مراثی سروده پرسوز و گداز است. تخّلص وی در شعر «نیّر» است. از معاصرین او شـخصی موسوم به اسماعیل و معروف به میرزا بزرگ علی‌آبادی که اشعار سست و بی‌مایه دارد نیز «نیر» تخلص داشته است و نباید این دو را با هم اشتباه کرد.
وفات
نیّر صبح روز جمعه دوازدهم ماه رمضان سال ١٣١٢ق، در تبریز وفـات یافـت و جسدش را به نجف منتقل کرده و به خاک سپردند. در وفات او جمعی از فضلای فارسی و عـربی مـراثی گفته‌اند و قطعه‌ای عربی از میرزا علی بن موسی ثقـةالاسلام تبریزی نقل شـده کـه در رثـای او گفته و مدح بسیار از او کرده است[۳].
آثار
از جمله آثار اوست:
- مثنوی آتشکده؛
- لآلی منظومه؛
- دیوان غزلیات؛
- درّ خوشاب؛
- الفیه؛
- صحيفة الأبرار؛
- علم الساعة؛
- لمح البصر[۴].
پانویس
منابع مقاله
- .فرهمند، محمد، «الفیه نیر و جایگاه آن در بین انواع ادبی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله: دانشنامه، بهار 1390، شماره 13، صفحه 57 تا 70.
- . دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، جلد پنجم، تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، چاپ اول، بهار 1373.