۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'نجاشى' به 'نجاشى'
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها ==' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}}') |
جز (جایگزینی متن - 'نجاشى' به 'نجاشى') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
در واقع اثر او، همچون شرحى بر كتاب تلخيص المقال استرابادى، همراه با اضافاتى از كتاب‌هاى ديگر، به ويژه الفهرست منتجب الدين است. همچنين وى در اين كتاب، به ذكر برخى علماى متأخر شيعه پرداخته است. به هر حال، كتاب او، در تشخيص مشتركات، كارآيى بسيار دارد. جالب اين است كه او در اين اثر، به اختلاف نسخه‌هاى كتاب‌هاى حديث در ذكر نام راويان توجه داشته و آن‌ها را بررسى كرده است. | در واقع اثر او، همچون شرحى بر كتاب تلخيص المقال استرابادى، همراه با اضافاتى از كتاب‌هاى ديگر، به ويژه الفهرست منتجب الدين است. همچنين وى در اين كتاب، به ذكر برخى علماى متأخر شيعه پرداخته است. به هر حال، كتاب او، در تشخيص مشتركات، كارآيى بسيار دارد. جالب اين است كه او در اين اثر، به اختلاف نسخه‌هاى كتاب‌هاى حديث در ذكر نام راويان توجه داشته و آن‌ها را بررسى كرده است. | ||
تاريخچه تأليفات رجال‌شناسى نشان مى‌دهد كه پس از عصر شيخ طوسى و | تاريخچه تأليفات رجال‌شناسى نشان مى‌دهد كه پس از عصر شيخ طوسى و [[نجاشی، احمد بن علی|نجاشى]]، كتاب‌هاى «معالم العلماء» و «خلاصة الاقوال» علامه حلى كمك اندكى به علم رجال امامى كردند و از آن پس، گرچه «رجال كبير» استرابادى «منهج المقال» و نيز «نقد الرجال» تفرشى نوشته شد، اما هيچ كدام به اندازه اثر اردبيلى، مرجع فقها نبودند. | ||
اردبيلى، تأليف كتاب خود را در 19 ربيع الاول 1100 به پايان رسانيد. او اين اثر را در مدت 25 سال تأليف كرده بود و آنگاه كه تأليف آن به پايان رسيد، شاه سليمان صفوى دستور داد تا نسخه‌اى بر اساس اصل مؤلف براى وى استنساخ شود و بعد از آنكه كاتب تصميم به استنساخ كرد، اردبيلى جماعتى از علماى آن دوره را به حجره خود در مدرسه مباركيه دعوت كرد و به انشاى آنان، خطبه كتاب را برنوشت. اينان شامل: علامه مجلسى، آقا جمال خوانسارى، سيد علاءالدين گلستانه، ميرزا محمد رحيم عقيلى و چند تن ديگر بودند. | اردبيلى، تأليف كتاب خود را در 19 ربيع الاول 1100 به پايان رسانيد. او اين اثر را در مدت 25 سال تأليف كرده بود و آنگاه كه تأليف آن به پايان رسيد، شاه سليمان صفوى دستور داد تا نسخه‌اى بر اساس اصل مؤلف براى وى استنساخ شود و بعد از آنكه كاتب تصميم به استنساخ كرد، اردبيلى جماعتى از علماى آن دوره را به حجره خود در مدرسه مباركيه دعوت كرد و به انشاى آنان، خطبه كتاب را برنوشت. اينان شامل: علامه مجلسى، آقا جمال خوانسارى، سيد علاءالدين گلستانه، ميرزا محمد رحيم عقيلى و چند تن ديگر بودند. | ||