دیوان ظهیرالدین فاریابی: تفاوت میان نسخه‌ها

شعر [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر]] باآنکه انسجام دارد گاه به سبب اینکه شاعر در مدیحه‎گویی و مبالغه پردازی از حد طبیعت و عادت، زیاده از اندازه خارج می‎شود، خالی از رکاکت و زشتی نیست. گاهی فخریه‌های [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر]]، یادآور شعری از (متنبّی) است<ref>ر.ک: همان، ص30</ref>.

شعر [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر فاریابی]]، شعری روان و با انسجام است و قصاید او معمولاً با تغزل شروع می‎شود‎؛ تغزلی که از الفاظ خوش‎آهنگ به وجود آمده است. سپس با «تخلص» استادانه به ستایش ممدوح می‌پردازد و در پایان با «شریطه»ای روان و خاص‎پسند و عام‎فهم، وی را دعا می‌کند. گاهی قصیده بدون داشتن «تشبیب» و «نسیب» با پند و اندرز و تنبیه شروع می‎شود. گاه نیز، قصیده، نه با تشبیب شروع می‎شود و نه با پند و عبرت‎، بلکه شاعر که از ناکامی خود نسبت به دیگر قصیده‎سرایان مدح‎گستر در به دست آوردن مال‎ومنال، دچار دردمندی و رنجوری شده، به شکایت و شکوه می‌پردازد. چون به عیان می‎بیند با آنکه از نظر علم و اطلاع و قدرت شاعرانه و ستایشگری، از دیگران پای کمی ندارد، مزدش -مزد مداحی‎های مبالغه‎آمیز و گزافه‎مانندش- کمتر از آنهاست و آنجا هم که به‎حق منتظر نواخت و انعام است، بی‎نصیب می‎ماند و کیسه دیگران پر می‎شود<ref>ر.ک: همان، ص31-30</ref>.