آملی، محمدتقی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'دعاي' به 'دعای') |
جز (جایگزینی متن - 'سيد ' به 'سيد') |
||
| خط ۹۸: | خط ۹۸: | ||
[[المکاسب و البيع]] | [[المکاسب و البيع]] | ||
[[منتهی الوصول إلی غوامض كفاية الأصول من إفادات سيدنا العلامة الرباني | [[منتهی الوصول إلی غوامض كفاية الأصول من إفادات سيدنا العلامة الرباني السيدأبوالحسن الإصفهاني قدس‌سره‌العالی]] | ||
[[درر الفوائد، تعلیقة علی شرح المنظومة للسبزواری]] | [[درر الفوائد، تعلیقة علی شرح المنظومة للسبزواری]] | ||
نسخهٔ ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۱۶
| نام | آملی، محمدتقی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آملی، محمدتقی بن محمد |
| نام پدر | آيت‌الله شيخ محمد آملى |
| متولد | 1265 ش |
| محل تولد | تهران |
| رحلت | 1349 ش یا 1391 ق |
| اساتید | نائينى
فيروزآبادى |
| برخی آثار | مصباح الهدی في شرح العروة الوثقی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE206AUTHORCODE |
شيخ محمدتقى آملى (1265-1349ش)، فقيهى محقق، عالمى مفسر و مجتهدى بزرگ و پارسا
ولادت
در روز چهارشنبه11 ذى قعده سال 1304ق ديده به جهان گشود.
پدرش آيت‌الله شيخ محمد آملى، از علماى بزرگ و با شهيد حاج شيخ فضل‌الله نورى و آيت‌الله شيخ عبدالنبى نورى همراه و همگام بود كه پس از شهادت شيخ فضل‌الله نورى، به حبس و تبعيد گرفتار شد. ولى دست از مبارزه خویش جهت دفاع از حق برنداشت.
تحصیلات
محمدتقى در خانواده‌اى كه از نظر دينى، عقيدتى و سياسى، در مرتبه‌اى عالى قرار داشته، پا به عرصه هستى گذارده و تربيت شد و اولين معلمش هم پدر گرانقدرش بود.
اين عالم بزرگ، سپس از محضر اساتيد بزرگ تهران كسب فيض نمود تا اينكه از آيت‌الله شيخ عبدالنبى نورى، اجازه اجتهاد دريافت كرد.
ايشان در دوران تحصيلات خویش، مشكلات و ناراحتى‌هاى روحى بسيارى از جانب بعضى از طلاب كه بار علمى چندانى نداشتند متحمل گرديد اما ناراحتى‌ها را با جان و دل تحمل و در تمام علوم متداوله به‌ویژه در فقه و اصول و حكمت تبحر پيدا كرد.در سال 1339ق، رهسپار نجف اشرف گرديد و در آنجا ارتباط عميقى بين ايشان و مرحوم آيت‌الله كوهستانى به وجود آمد.
ايشان مدت 14 سال از محضر آيات عظام نائينى، فيروزآبادى، خوانسارى، آقا ضياء الدين عراقى و مرحوم كمپانى و اعلام ديگر بهره‌مند شد و از اين علماى بزرگ نيز اجازه اجتهاد دريافت نموده و در سال 1353ق روانه ايران گرديد.
وى مدت 40 سال در تهران به تدريس و ترویج علوم دينى اشتغال ورزيد و سال‌ها در مسجد «مجد» به اقامه نماز جماعت و تبليغات اسلامى پرداخت.
ايشان پس از سال‌ها تلاش و كوشش توانست به مقام رفيعى از نظر علم، اجتهاد و تقوى برسد و به عنوان يكى از علماى طراز اول جهان اسلام به شمار آيد.
وى از ياران و همراهان حضرت امام خمينى بوده است و آنگاه كه امام مبارزه خویش را عليه دولت دست نشانده پهلوى آغاز كردند، از امام حمايت كرده و پس از تصویب لايحه انجمن‌هاى ايالتى و ولايتى، ايشان از جمله شخصيت‌هايى بود كه اعلاميه‌اى صادر كرد و از عموم مردم خواست كه در مجلس دعایى كه در مسجد عزيزالله تشكيل مى‌گردد شركت كند و رفع اين غائله را از خداوند بزرگ خواستار شوند.
ايشان با اين همه موقعيت علمى، فقهى و اجتماعى، بسيار فروتن و متواضع بودند و پيوسته در جهت خودسازى و مبارزه با نفس تلاش مى‌كردند.
ايشان در كنار تدريس، تبليغ و روشنگرى مردم، از تألیف كتب نيز غافل نمانده و توانست با اراده قوى و همت عالى خود، تأليفات ارزنده‌اى به يادگار گذارند.
وفات
سرانجام اين عالم بزرگوار در 29 شوال سال 1391ق، جهان فانى را وداع گفت. پيكر ايشان به مشهد مقدس حمل و در جوار امام رضا(ع) در باغ رضوان، در مقبره حاج ميرزا حسين سبزوارى، به خاک سپرده شد.
آثار
مهمترين تأليفات ايشان عبارتند از:
- مصباح الهدى كه شرح مبسوط و مفصلى از عروه الوثقى است.
- شرح منظومه سبزوارى
- شرح اشارات ابن سينا
- تقريرات اصول آيت‌الله نائينى و آيت‌الله ضياء الدين عراقى
- تقريرات اصول آیت‌الله اصفهانى
- کتاب التجاره
- شرح و حاشيه بر مكاسب شيخ انصارى
- اصاله الصحه- قاعده لاضرر صحيحه لاتعاد
- رساله‌هاى متعدد در اثبات صانع
منابع مقاله
پايگاه خبرى تبيان مازندران، يكشنبه 21 فروروین 1390