اللمع في التصوف (ترجمه): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ':ت' به ': ت') |
|||
| خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | [[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | ||
[[رده:تصوف و عرفان]] | [[رده: تصوف و عرفان]] | ||
[[رده:آثار کلی تصوف و عرفان]] | [[رده:آثار کلی تصوف و عرفان]] | ||
نسخهٔ ۲۴ مارس ۲۰۱۷، ساعت ۱۸:۲۴
| نام کتاب | اللمع فی التصوف (ترجمه) |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | اللمع. فارسی |
| پدیدآورندگان | نیکلسون، رینولد الین (تصحيح و تنظيم)
محبتی، مهدی (مترجم) ابونصر سراج، عبدالله بن علی (نويسنده) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 282/5 /الف2 ل8041 |
| موضوع | تصوف - آداب و اعمال |
| ناشر | اساطير |
| مکان نشر | تهران - ایران |
| سال نشر | 1382 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE10402AUTOMATIONCODE |
در باره ترجمه
اللمع فى التصوف، تنها اثر بازمانده از ابونصر عبدالله بن على بن محمد بن يحيى سراج طوسى، ملقب به طاووس الفقراء است در باره تصوف كه اصل آن به زبان عربى است و ترجمه آن به فارسى به‌وسيله آقاى مهدى محبتى صورت گرفته و ويرايش آقاى روح‌بخشان به روانى و سادگى و بلاغت آن كمك كرده است و آن يكى از قديمى‌ترين آثار صوفيان است كه به دست ما رسيده است.
كتاب، بعد از پيشگفتار كوتاه ناشر با دو مقدمه آغاز مى‌شود: يكى، از مترجم كه داراى دو باب به شرح زير است:
- عرفان و روزگاران نو: در اين باب، علت روى آوردن مردم ايران به صوفى‌گرى و نتايج مثبت و منفى آن و سود تصوف براى خواص ذكر شده است.
- اللمع و ترجمه آن: اين باب، در باره مؤلف كتاب و محتواى آن و ارزش و قدمت آن سخن گفته است و نيز در باره سبك نگارش كتاب و تأثير آن بر ادب فارسى و اقتباس صوفيان بعد، همچون غزالى و شعراى فارسى، چون سعدى از اين كتاب و سرانجام در باره نحوه ترجمه، سخن رانده است.
ديگرى، از نيكلسون است كه در باره تحقيقات خود در زمينه تصوف از منابع اوليه (8 كتاب را نام برده است) و مشايخ ابونصر سراج و سفرهاى متعدد او به نقاط گوناگون ممالك اسلامى و اينكه اين كتاب از نظر بينش اصالتى ندارد و دنباله‌رو پيشينيان است و اينكه او متدين متعصب پايبند به سنن شريف است، سخن مى‌گويد و شرح مى‌دهد كه سراج حتى شطحيات صوفيان را به‌صورت شرعى تأويل مى‌كند، سپس با اشاره به ريشه لغوى صوفى و بحثى در باره فناء فى الله و رابطه آن با توحيد، به سراغ منابع سراج مى‌رود و 9 كتاب را از مآخذ او مى‌داند و سپس نام 40 صوفى غير مشهور را كه در «اللمع» آمده است برمى‌شمارد و در آخر، فهرستى از صوفيان صاحب‌نام را از ابتدا تا زمان سراج مى‌آورد كه شايد منظورش اين است كه گفتار آنان در «اللمع» به‌نحوى منعكس است و در آخر مى‌نويسد كه در كتاب «اللمع» نام 200 صوفى آمده است كه اغلب آنان ناشناسند.
اصل كتاب به 14 بخش تقسيم شده كه هر بخش، به نام كتاب موسوم گرديده است و هر كتاب، به ابوابى منقسم شده است.
وضعيت كتاب
فهرست‌هاى پايانى كتاب، شامل آيات و عبارات عربى، اصطلاحات، اسامى خاص، اصناف مردمان، مكان‌ها، خوردنى‌ها، جانوران، نقود و كتاب‌ها مى‌باشد.
به‌جز چند مورد انگشت‌شمار، پاورقى خاصى در كتاب ملاحظه نمى‌شود.
منابع مقاله
متن و مقدمه كتاب.