خلخالی، سید محمدکاظم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف ') |
جز (جایگزینی متن - 'شيخ فضل‌الله نورى' به 'شيخ فضل‌الله نورى ') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
وى در سال 1270ق، در يكى از قراء خلخال متولد شد و مقدمات علوم و سطوح فقه و اصول را در شهرستان رشت و قزوين به پايان برد و سپس عازم حوزه نجف اشرف گرديد. چند سالى از محضر آيت‌الله رشتى و [[آخوند خراسانى]] استفاده نمود و خود در زمره مجتهدين و مدرسين قرار گرفت. | وى در سال 1270ق، در يكى از قراء خلخال متولد شد و مقدمات علوم و سطوح فقه و اصول را در شهرستان رشت و قزوين به پايان برد و سپس عازم حوزه نجف اشرف گرديد. چند سالى از محضر آيت‌الله رشتى و [[آخوند خراسانى]] استفاده نمود و خود در زمره مجتهدين و مدرسين قرار گرفت. | ||
وى سال‌ها در استان گيلان و آذربايجان از مروجين بزرگ مذهب بود و در مسافرت‌ها، با اعلام بزرگ تهران، مخصوصا شيخ فضل‌الله نورى در تماس بود. بعد از زيارت خانه خدا بنا به دعوت اهالى تبريز و اصرار حاج ميرزا جواد تبريزى، ساكن در اين شهر گرديد و چند سالى به خدمات مذهبى و ارشاد شيعيان اشتغال داشت. | وى سال‌ها در استان گيلان و آذربايجان از مروجين بزرگ مذهب بود و در مسافرت‌ها، با اعلام بزرگ تهران، مخصوصا [[نوری، فضل‌الله|شيخ فضل‌الله نورى]] در تماس بود. بعد از زيارت خانه خدا بنا به دعوت اهالى تبريز و اصرار حاج ميرزا جواد تبريزى، ساكن در اين شهر گرديد و چند سالى به خدمات مذهبى و ارشاد شيعيان اشتغال داشت. | ||
ايشان به‌واسطه علاقه به عتبات و صميميتى كه با علامه يزدى داشت، اواخر عمر را تا سال 1336ق، ساكن نجف اشرف بود، چند سال در جمله آيات بزرگ و مدرسين علماى نجف به تدريس اشتغال داشت و سرانجام در سال مذكور، همان جا، وفات نمود. | ايشان به‌واسطه علاقه به عتبات و صميميتى كه با علامه يزدى داشت، اواخر عمر را تا سال 1336ق، ساكن نجف اشرف بود، چند سال در جمله آيات بزرگ و مدرسين علماى نجف به تدريس اشتغال داشت و سرانجام در سال مذكور، همان جا، وفات نمود. | ||
نسخهٔ ۱۴ مارس ۲۰۱۷، ساعت ۱۰:۲۷
«سيد محمدكاظم خلخالى»، فرزند سيد زين‌العابدين، يكى از اعلام بزرگ شيعه در قرن چهاردهم هجرى است.
وى در سال 1270ق، در يكى از قراء خلخال متولد شد و مقدمات علوم و سطوح فقه و اصول را در شهرستان رشت و قزوين به پايان برد و سپس عازم حوزه نجف اشرف گرديد. چند سالى از محضر آيت‌الله رشتى و آخوند خراسانى استفاده نمود و خود در زمره مجتهدين و مدرسين قرار گرفت.
وى سال‌ها در استان گيلان و آذربايجان از مروجين بزرگ مذهب بود و در مسافرت‌ها، با اعلام بزرگ تهران، مخصوصا شيخ فضل‌الله نورى در تماس بود. بعد از زيارت خانه خدا بنا به دعوت اهالى تبريز و اصرار حاج ميرزا جواد تبريزى، ساكن در اين شهر گرديد و چند سالى به خدمات مذهبى و ارشاد شيعيان اشتغال داشت.
ايشان به‌واسطه علاقه به عتبات و صميميتى كه با علامه يزدى داشت، اواخر عمر را تا سال 1336ق، ساكن نجف اشرف بود، چند سال در جمله آيات بزرگ و مدرسين علماى نجف به تدريس اشتغال داشت و سرانجام در سال مذكور، همان جا، وفات نمود.
يكى از آثار مهم ايشان عبارت است از: «فقه الإمامية، قسم الخيارات».
خاندان ايشان همگان از ساداتى جليل‌القدر بودند. پدر و فرزندان او، همچنين برادرانش سيد محمد، سيد حسن، سيد حسين و سيد فاضل و اولاد و احفاد آن‌ها، از آيات معروف و حجج بزرگ اسلام بوده و هستند.
منابع مقاله
برگرفته از پايگاه اطلاع‌رسانى آيه‌هاى انتظار، دوشنبه 19 ارديبهشت 1390ش.
وابسته‌ها
فقه الامامیه، قسم الخیارات / نوع اثر: کتاب / نقش: مقرر