۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'كافى' به 'كافى') |
جز (جایگزینی متن - 'ر«' به 'ر «') |
||
خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
ترمذى، براى اثبات لزوم اوليا در همه زمانها، به سخنان حضرت على(ع) خطاب به كميل در رابطه با خالى نبودن زمين از حجت، استناد مىكند. | ترمذى، براى اثبات لزوم اوليا در همه زمانها، به سخنان حضرت على(ع) خطاب به كميل در رابطه با خالى نبودن زمين از حجت، استناد مىكند. | ||
مسئله ولايت، پيش از حكيم ترمذى، كم و بيش در ميان عارفان، از جمله سهل تسترى و ابوسعيد خراز و جنيد بغدادى و نيز در منابع روايى شيعه، بهويژه | مسئله ولايت، پيش از حكيم ترمذى، كم و بيش در ميان عارفان، از جمله سهل تسترى و ابوسعيد خراز و جنيد بغدادى و نيز در منابع روايى شيعه، بهويژه در «اصول [[الکافی|كافى]]» مطرح شده، اما سخنان ترمذى نقطه عطفى در اين باب است تا آنجا كه برخى او را مبدع نظريه ولايت در عرفان اسلامى به شمار آوردهاند. | ||
اساس نظريه ترمذى در مسئله ولايت بر مفهوم«حق الله» استوار است. اين حق، نتيجه چيرگى و سلطنت مطلق خداوند بر همه كائنات است. كسانى كه اين حق را رعايت مىكنند، دو گروهاند: اولياء حق الله و اولياء الله(اصطلاح«ولى حق الله»، از اختصاصات حكيم ترمذى است و در هيچ كتاب عرفانى ديگر به كار نرفته است). ريشه تفاوت به اين جا باز مىگردد كه حيات معنوى شخص در دو مرتبه و سطح است: مرتبه و سطح نخست، عبادت خداوند است و مرتبه و سطح دوم، عبوديت او. عبادت، با كارهاى ارادى و رفتارهاى اختيارى انسان سروكار دارد و احساس آزادى اراده انسان را در انجام عبادت نفى نمىكند، اما معناى عبوديت از نظر ترمذى، احساس نيازمندى مطلق همه كائنات به خداوند است و در صورت تحقق آن، احساس آزادى بهكلى زائل مىشود. | اساس نظريه ترمذى در مسئله ولايت بر مفهوم«حق الله» استوار است. اين حق، نتيجه چيرگى و سلطنت مطلق خداوند بر همه كائنات است. كسانى كه اين حق را رعايت مىكنند، دو گروهاند: اولياء حق الله و اولياء الله(اصطلاح«ولى حق الله»، از اختصاصات حكيم ترمذى است و در هيچ كتاب عرفانى ديگر به كار نرفته است). ريشه تفاوت به اين جا باز مىگردد كه حيات معنوى شخص در دو مرتبه و سطح است: مرتبه و سطح نخست، عبادت خداوند است و مرتبه و سطح دوم، عبوديت او. عبادت، با كارهاى ارادى و رفتارهاى اختيارى انسان سروكار دارد و احساس آزادى اراده انسان را در انجام عبادت نفى نمىكند، اما معناى عبوديت از نظر ترمذى، احساس نيازمندى مطلق همه كائنات به خداوند است و در صورت تحقق آن، احساس آزادى بهكلى زائل مىشود. |
ویرایش