بزرگداشت اولیای خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

شناخت اولياى خدا و دوست داشتن آن‌ها آثار تربيتى فراوانى دارد و جهت ايجاد ارتباط نزديك‌تر و پيوند محكم‌تر با بندگان صالح خدا، پيش از هر چيز بايد محبت آنها در دل انسان جاى گيرد؛ به‌گونه‌اى كه با محبت آنها زندگى كند و با محبت آنها بميرد و از آنجا كه محبت يك امر قلبى و باطنى است و هيچ‌گونه نشانى در ظاهر ندارد، براى اظهار و اعلام آن مى‌بايد از راه‌هاى خاصى كه ميان عقلا مرسوم است وارد شد؛ مگر اينكه موردى از سوى شرع مقدس ممنوع شده باشد. كارهايى از قبيل تبرّك‌جويى و توسل و استشفاع و استمداد و زيارت قبور و يادآورى اولياى خدا، همه نمودهايى از محبت و علاقه قلبى به آنهاست <ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5576/1/11 ر.ك: همان، ص11]</ref>.

در اولين عنوان، به اين سؤال پاسخ داده شده است كه اولياى خدا، چه كسانى هستند و بدين منظور، با استفاده از آيات قرآن، به بيان ويژگى‌ها و خصوصيات اولياى الهى پرداخته شده است. برخى از خصوصيات به قرار زير مى‌باشد:

وى معتقد است زيارت قبور اولياى خدا، پرده‌هاى غفلت را كنار مى‌زند و به انسان فرصت مى‌دهد كه درباره مرگ و عالم آخرت بينديشد و روز قيامت را به ياد آورد. يادآورى عالم آخرت و روز جزا در تقويت ايمان و عمل به دستورات الهى و دورى از گناهان، انگيزه‌اى بسيار نيرومند است و انبيا و اوليا هميشه با ياد آخرت زندگى مى‌كردند <ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5576/1/55 همان]</ref>.

وى خاطرنشان مى‌كند كه محبت يك امر باطنى است و ظهور و بروز آن همان تعظيم و تكريمى است كه ما از اولياى خدا مى‌كنيم و در حقيقت تعظيم اولياى خدا، همان اظهار محبت به آنان است كه پيامبر خدا(ص) ما را به آن امر كرده و آن را علامت ايمان دانسته است. وى معتقد است عظمت و مقامى كه اولياى خدا پيش خدا دارند، با مرگشان از بين نمى‌رود و آنها كه در حال حيات، خود را به اين درجه از قرب الهى رسانيده‌اند، در حال ممات و عالم برزخ و روز قيامت هم همان مرتبه را نزد خداوند دارند و به همين جهت تعظيم و تكريم آنها بعد از مرگشان هم لازم است؛ لذا همان‌گونه‌كه زيارت قبور اولياى خدا نوعى اظهار محبت و تعظيم به آنهاست، تعمير قبور و حفظ آثار آنها نيز نشانى از محبت و حق‌شناسى درباره كسانى است كه خداوند محبت آنها را بر ما لازم كرده است و اين كارى است كه در ميان تمام ملت‌ها معمول و مرسوم است و حتى پيش از اسلام نيز قبور انبيا و اوليا و حتى محل نشست و برخاست آنها را آباد مى‌كردند و بدين‌گونه ياد آنها را گرامى مى‌داشتند <ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5576/1/75 ر.ك: همان، ص75]-[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5576/1/76 76]</ref>.

در هفتمين عنوان، مسئله شفاعت‌خواهى از اولياى خدا مطرح گرديده است. شفاعت، مقام و منزلتى است كه خداوند به بعضى از بندگان خود از انبيا و اوليا عنايت كرده و به آنها اين امتياز را داده كه درباره گنهكاران از اهل ايمان، شفاعت كنند و آمرزش گناهان آنها را از خدا بخواهند <ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5576/1/103 همان، ص103]</ref>.