نمایش مبدأ برای امراء هستی در حکومت چهارده معصوم(ص) بر جمیع موجودات

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR17851J1.jpg
| عنوان = امراء هستی
| عنوان‌های دیگر = در حکومت چهارده معصوم(ص) بر جمیع موجودات
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[نبوی، سید ابوالفضل]] (نويسنده)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =‎‏/‎‏ن‎‏2‎‏الف‎‏8 223 BP 
| موضوع =امامت - ولایت
|ناشر 
| ناشر = کتابفروشی اسلاميه
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1345ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE17851AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = -
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 17851
| کتابخوان همراه نور = 17851
| کد پدیدآور = 8128
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''امراء هستی''' تألیف [[نبوی، سید ابوالفضل|سید ابوالفضل نبوی قمی]] (1344-1412ق)، به بررسی و تبیین مفهوم  ولایت و امامت در اسلام، به‌ویژه ولایت ائمه معصومین(ع)، از دیدگاه‌های مختلف کلامی، فلسفی و قرآنی می‌پردازد و ابعاد وجودی، تشریعی و تکوینی آن را تحلیل می‌کند.

==انگیزه نگارش==
هدف نگارش کتاب، اثبات مقام ولایت ائمه(ع) و جبران ضعف تبلیغ در زمینه معرفی ائمه(ع) و دفع تزریقات مسموم جاهلان در مورد مقام امام(ع)<ref>متن کتاب، ص7-6</ref>.

==ساختار==
کتاب حاضر شامل پنج فصل اصلی است و هر فصل در ضمن عناوین متعددی مطرح شده است.

==سبک نگارش==
# استدلالی و تحلیلی: مؤلف از طریق استدلالات عقلی و نقلی، به تحلیل عمیق مفاهیم می‌پردازد و هر فصل را با براهین محکم کلامی و فلسفی پیش می‌برد <ref>ر.ک: متن کتاب، ص ۲۲، ۶۲</ref>.
# قرآن‌محور و حدیث‌بنیان:  بخش عمده‌ای از استدلالات کتاب بر پایه آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت(ع) استوار است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 8،320،238، ۶، ۷۹</ref>..
# تفسیر لغوی و اصطلاحی: مؤلف در مواجهه با واژگان کلیدی مانند ولی و ولایت، ابتدا به ریشه‌های لغوی و معانی مختلف آن می‌پردازد تا زمینه را برای درک اصطلاحی فراهم کند <ref>ر.ک: همان، ص ۸، ۱۲</ref>.
#نقد و رد شبهات: کتاب رویکردی دفاعی دارد و به‌طور مکرر به نقد و رد دیدگاه‌های مخالف و شبهات پیرامون مفهوم ولایت و تفویض می‌پردازد <ref>ر.ک: همان، ص 71،۶۷، ۷۵</ref>.
==گزارش محتوا==
فصل اول کتاب به تبیین معنا و مفهوم واژه ولایت اختصاص دارد. این فصل با بررسی دقیق واژه «ولی» و اشتقاقات آن در زبان عربی آغاز می‌شود و معانی مختلف آن در قرآن و حدیث را کاوش می‌کند <ref>ر.ک: همان، ص ۸، ۹</ref>. مؤلف استدلال می‌کند که «ولی» در سیاق بحث امامت و ولایت ائمه، به معنای سرپرست، صاحب اختیار و متولی امور است و صرفاً به معنای دوست یا یار نیست. این تحلیل لغوی برای تثبیت مقام ولایت تکوینی و تشریعی ائمه ضروری دانسته می‌شود <ref>ر.ک: همان، ص ۱۲، ۱۹</ref>.

فصل دوم به امکان‌پذیری عقلی ولایت می‌پردازد و تلاش می‌کند ثابت کند که مفهوم ولایت نه‌تنها با عقل منافاتی ندارد، بلکه از نظر عقلی ممکن و حتی ضروری است <ref>ر.ک:همان، ص 22.</ref>  در این بخش، انواع محال (ذاتی و وقوعی) مورد بحث قرار می‌گیرد تا نشان داده شود که ولایت ائمه، از جمله ولایت بر موجودات و تصرف در عالم، از نظر عقلی ممتنع نیست <ref>ر.ک:  ص ۲۳،۲۴</ref>. مؤلف تأکید می‌کند که این ولایت، تجلی قدرت و حکمت الهی است و نه یک قدرت مستقل در عرض قدرت خداوند <ref>ر.ک: همان، ص  ۳۱، ۳۲</ref>. این فصل شامل مباحثی درباره رابطه اراده الهی با افعال مخلوقات و چگونگی جریان امر خدا در هستی است <ref>ر.ک: همان، ص ۳۴، ۳۶</ref>.

فصل سوم به بحث از ممتنع نبودن ولایت اولیاء از منظر شرعی می‌پردازد <ref>ر.ک:  همان، ص ۴۵</ref>. مؤلف در این فصل، شبهات مربوط به تعارض ولایت با احکام شرعی یا ادعای «تفویض» (واگذاری کامل اختیار به اولیاء) را رد می‌کند. استدلال می‌شود که ولایت، به معنای سرپرستی و تصرف به اذن و اراده خداوند است و نه یک استقلال کامل که از حیطه قدرت الهی خارج باشد <ref>ر.ک:  ص ۶۰، ۶۱</ref>. این فصل همچنین با تبیین معنای صحیح «بداء» بر این نکته تأکید می‌کند بداء در تکوینیات مانند نسخ در تشریعیات است <ref>ر.ک: همان،  ص 71، ۷۲، ۷۹</ref>.

فصل چهارم با عنوان دلائل اثبات ولایت ائمه علیهم‌السلام از قرآن و اخبار، به ارائه شواهد و مستندات نقلی برای اثبات ولایت ائمه اختصاص دارد <ref>ر.ک:  ص ۹۶</ref>. در این فصل، آیات کلیدی قرآن مانند آیه «إنما ولیکم الله ورسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلاة و یؤتون الزکاة وهم راکعون»، «سرپرست و دوست شما فقط خدا و رسول اوست و مؤمنانى [مانند على بن ابى‌طالب‌اند] كه همواره نماز را برپا مى‌دارند و در حالى كه در ركوعند [به تهيدستان] زكات مى‌دهند» (مائده/55) مورد تفسیر و تحلیل قرار می‌گیرد <ref>ر.ک: همان، ص ۹۶، ۱۰۰</ref>. مؤلف با استناد به روایات و احادیث نبوی و اقوال ائمه(ع)، اثبات می‌کند که این آیات به ولایت خاص امیرالمؤمنین علی(ع) و پس از آنحضرت به ولایت سایر ائمه(ع) اشاره دارد <ref>ر.ک:  همان، ص ۱۰۰، ۱۰۳، ۱۳۵</ref>. همچنین، این فصل به بحث درباره «عصمت اولیاء» و لزوم آن برای ولایت می‌پردازد و آیه «و عصی آدم ربه»،«آدم نافرمانى پروردگارش را كرد» (طه/121) را تفسیر به امر استحبابی یا ترک اولی می‌کند<ref>ر.ک: همان،  ص ۹۲، 93</ref>.

فصل پنجم به تبیین دائره و گستره ولایت اولیاء از منظر زمانی و مکانی می‌پردازد. مؤلف معتقد است که ولایت ائمه(ع) و پیامبر اکرم(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) یک ولایت کامل و فراگیر است که شامل تمام موجودات عالم از جمله جمادات، نباتات، حیوانات و انسان‌ها می‌شود. این ولایت، همواره با اذن و اجازه خداوند است و اولیاء الهی را مجاری و رسل خداوند می‌داند. همچنین در ادامه بیان می‌کند که ولایت چهارده معصوم ولایت مطلقه است یعنی ولایت تام و عام و کلی می‌باشد<ref> ر.ک: همان، ص 385-386 </ref>.

==پانویس==
<references/>

==منابع مقاله==
متن کتاب.

==وابسته‌ها==
{{وابسته‌ها}}

[[رده:کتاب‌شناسی]]
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
[[رده:کلام و عقاید]]
[[رده:مباحث خاص کلامی]]
[[رده:امامت]]
[[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1404]]
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ شهریور 1404 توسط سید محمد رضا موسوی]]
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ شهریور 1404 توسط فریدون سبحانی]]