نمایش مبدأ برای پیشوای چهره بر خاک سایندگان

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR127183J1.jpg
| عنوان = پیشوای چهره بر خاک سایندگان «صحیفه سجادیه»
| عنوان‌های دیگر = الصحيفة السجادية. فارسی - عربی ** صحیفه سجادیه
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[امام سجاد علیه‌السلام]] (نويسنده)
[[فولادوند، محمدمهدی]] (مترجم)
|زبان
| زبان = عربی - فارسی
| کد کنگره = 1379الف 3041ص8ع 267/1 BP 
| موضوع =دعاها
|ناشر 
| ناشر = 
| مکان نشر = 
| سال نشر = 1379ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE127183AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 964-92455-4-5
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 127183
| کتابخوان همراه نور = 127183
| کد پدیدآور = 2079
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''پیشوای چهره‌برخاک‌سایندگان'''، اثر [[فولادوند، محمدمهدی|محمدمهدى فولادوند]] (1299-1387ش)، ترجمه‌ای است ادبی و روان، از «[[الصحيفة السجادية الكاملة|صحیفه سجادیه]]» به زبان فارسی.

کامیابی مترجم در ترجمه قرآن و آوازه‌ای‌ که‌ اهتمام‌ بااهمیت ایشان در شاخه قرآن‌پژوهی به‌هم رسانیده است‌، ترجمه‌ حاضر را تأمّل‌انگیزتر‌ ساخته‌ و دل و دیده حدیث‌پژوهان را به این کتاب،‌ جلب‌ نموده است. نثر مترجم، نثر ویژه‌ای است: آمیزه‌ای از نوآوری و دیرینه‌گرایی‌، بدون‌ پای‌فشاری بر کاربرد لغات ثقیل عربی یا واژگان دیریاب فارسی ناب؛ بر سر هم‌، نثری‌ است روان و مفهوم. ترجمه کنونی صحیفه نیز با همین نثر، نثری شبیه به‌ نثر‌ ترجمه‌ قرآن ایشان تحریر یافته است که طبیعتاً مقبول دوستداران ترجمه ایشان از قرآن‌ خواهد‌ افتاد<ref>ر.ک: شادان، جبرییل، ص201</ref>.

کتاب، با فصلی شروع می‌شود که فشرده‌ای از گفتار متوکل بن‌ هارون‌ را که در آغاز نسخ متداول صحیفه آمده، در خود گنجانیده است‌، بدون‌ یادکرد راویان سپسین صحیفه<ref>ر.ک: همان، ص202</ref>.

مترجم در کنار رعایت شیوایی و رسایی متن، سعی نموده تا اصل امانت در ترجمه را نیز تا حد زیادی، مد نظر داشته و مراعات نماید. وی در ترجمه عبارات، از اشعار فارسی نیز مدد گرفته است.

به‌منظور آشنایی بیشتر با نوع و سبک ترجمه، به بخشی از آن اشاره می‌شود:

متن:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ کانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ یکونُ بَعْدَهُ. الَّذِی قَصُرَتْ عَنْ رُؤْیتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِینَ، وَ عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِینَ. ابْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِدَاعاً، وَ اخْتَرَعَهُمْ عَلَی مَشِیتِهِ اخْتِرَاعاً. ثُمَّ سَلَک بِهِمْ طَرِیقَ إِرَادَتِهِ، وَ بَعَثَهُمْ فِی سَبِیلِ مَحَبَّتِهِ، لَا یمْلِکونَ تَأْخِیراً عَمَّا قَدَّمَهُمْ إِلَیهِ، وَ لَا یسْتَطِیعُونَ تَقَدُّماً إِلَی مَا أَخَّرَهُمْ عَنْهُ.»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص11</ref>.

ترجمه:

«سپاس خدایی را که از دیدگاه آغاز و انجام، اول بلااول و آخر بلاآخر است. خدایی که «به بینندگان آفریننده را/ نبینی مرنجان دو بیننده را». خدایی که اوهام واصفان از وصف او فرومانده. خدایی که آفریدگان را به توانایی خود پدید آورده و طبق اراده خویش، آنها را ابداع کرده و به راهی که اراده وی مقتضی دانسته، روان داشته و در مسیر محبت خویش، قرار داده است. از اندازه‌ای که برای ایشان مقرر فرموده، نه گامی پیش و نه پس توانند رفت»<ref>ر.ک: همان، ص17</ref>.