پیشوای چهره بر خاک سایندگان
پیشوای چهرهبرخاکسایندگان، اثر محمدمهدى فولادوند (1299-1387ش)، ترجمهای است ادبی و روان، از «صحیفه سجادیه» به زبان فارسی.
| پیشوای چهره بر خاک سایندگان «صحیفه سجادیه» | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | امام سجاد علیهالسلام (نويسنده) فولادوند، محمدمهدی (مترجم) |
| عنوانهای دیگر | الصحيفة السجادية. فارسی - عربی ** صحیفه سجادیه |
| سال نشر | 1379ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-92455-4-5 |
| موضوع | دعاها |
| زبان | عربی - فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1379الف 3041ص8ع 267/1 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کامیابی مترجم در ترجمه قرآن و آوازهای که اهتمام بااهمیت ایشان در شاخه قرآنپژوهی بههم رسانیده است، ترجمه حاضر را تأمّلانگیزتر ساخته و دل و دیده حدیثپژوهان را به این کتاب، جلب نموده است. نثر مترجم، نثر ویژهای است: آمیزهای از نوآوری و دیرینهگرایی، بدون پایفشاری بر کاربرد لغات ثقیل عربی یا واژگان دیریاب فارسی ناب؛ بر سر هم، نثری است روان و مفهوم. ترجمه کنونی صحیفه نیز با همین نثر، نثری شبیه به نثر ترجمه قرآن ایشان تحریر یافته است که طبیعتاً مقبول دوستداران ترجمه ایشان از قرآن خواهد افتاد[۱].
کتاب، با فصلی شروع میشود که فشردهای از گفتار متوکل بن هارون را که در آغاز نسخ متداول صحیفه آمده، در خود گنجانیده است، بدون یادکرد راویان سپسین صحیفه[۲].
مترجم در کنار رعایت شیوایی و رسایی متن، سعی نموده تا اصل امانت در ترجمه را نیز تا حد زیادی، مد نظر داشته و مراعات نماید. وی در ترجمه عبارات، از اشعار فارسی نیز مدد گرفته است.
بهمنظور آشنایی بیشتر با نوع و سبک ترجمه، به بخشی از آن اشاره میشود:
متن:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ کانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ یکونُ بَعْدَهُ. الَّذِی قَصُرَتْ عَنْ رُؤْیتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِینَ، وَ عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِینَ. ابْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِدَاعاً، وَ اخْتَرَعَهُمْ عَلَی مَشِیتِهِ اخْتِرَاعاً. ثُمَّ سَلَک بِهِمْ طَرِیقَ إِرَادَتِهِ، وَ بَعَثَهُمْ فِی سَبِیلِ مَحَبَّتِهِ، لَا یمْلِکونَ تَأْخِیراً عَمَّا قَدَّمَهُمْ إِلَیهِ، وَ لَا یسْتَطِیعُونَ تَقَدُّماً إِلَی مَا أَخَّرَهُمْ عَنْهُ.»[۳].
ترجمه:
«سپاس خدایی را که از دیدگاه آغاز و انجام، اول بلااول و آخر بلاآخر است. خدایی که «به بینندگان آفریننده را/ نبینی مرنجان دو بیننده را». خدایی که اوهام واصفان از وصف او فرومانده. خدایی که آفریدگان را به توانایی خود پدید آورده و طبق اراده خویش، آنها را ابداع کرده و به راهی که اراده وی مقتضی دانسته، روان داشته و در مسیر محبت خویش، قرار داده است. از اندازهای که برای ایشان مقرر فرموده، نه گامی پیش و نه پس توانند رفت»[۴].
پانویس
منابع مقاله