نمایش مبدأ برای مناهج الطالبين و مسالك الصادقين

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR77169J1.jpg
| عنوان =مناهج الطالبين و مسالک الصادقين
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[بخاری، محمد]] (نویسنده)

[[مایل هروی، نجیب]] (مصحح)
|زبان 
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏ب?م? / 283/2 BP
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = مولی
| مکان نشر =ایران - تهران
| سال نشر = 1405ق. = 1364ش.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE77169AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ یکم
| شابک =
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =77169
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =14735-04599
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''منهاج الطالبين و مسالك الصادقين'''، تألیف [[بخاری، محمد|سید محمد بخاری]]، از آثار دایرةالمعارفی تصوف است که بین سال‌های 695ق تا 728ق، به نگارش درآمده و به اهتمام [[مایل هروی، نجیب|نجیب مایل هروی]] به چاپ رسیده است.

یکی از دقایقی که در بیشترین آثار صوفیه، مطرح است، مطالبی است عصری که نویسنده به‌مناسباتی، پاره‌ای از مشهودات خود را یاد کرده است؛ به‌‌‎طوری‌که آن دقایق را نمی‌توان در دیگر آثار بازمانده آن دوره، جستجو کرد. از جمله ویژگی‌های کتاب حاضر، آن است که نکته‌های عصری در زمینه آداب صوفیه و پسندهای آنان در آن کم نیست. افزون بر این، مطالبی اجتماعی نیز در این کتاب آمده که قابل توجه است و ازآنجاکه مؤلف در کوهستانات کردستان اقامت داشته و طالبان و مریدان وی نیز در آنجا کم نبوده‌اند و بر اثر ماندگاری و آمدوشدی که به آن منطقه داشته، مسایلی در میان مردم آنجا رایج و شایع دیده که با اعتقاد او و نیز عقاید اسلامی کافه مسلمانان تعارض داشته، ازاین‌رو به نقد و بررسی آنها پرداخته و در مرتفع کردن آن، مردم آن نواحی را تنبیه کرده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص20- 21</ref>.

یکی از اموری که باعث اهمیت کتاب می‌شود، توجه به این نکته می‌باشد که از مباحث پراهمیتی که در تاریخ تصوف اسلامی تاکنون جدی گرفته نشده، تقابل و تشاکل و ضدیت و موافقت تصوف است در دوران‌های عدیده تاریخ با سیاست. در این زمینه، خاورشناسانی چونان [[زاخودر]]، [[پطروشفکی]] و...، تأملاتی بسیار ناقص و گذرا بر تقابل تصوف و سیاست داشته‌اند، لکن نه برونیان و نه درونیان، به این امر آن‌چنان‌که سزاوا است و درخورد آن، نپرداخته‌اند. این در حالی است که نویسنده اثر حاضر، از دیرباز بر تصوف، از این نظرگاه نگریسته و بیش از هشتادواندی مکتوب از مشایخ صوفیه فراهم آورده است که به سلاطین عصر خویش نوشته و در آن نامه‌ها، راه عدل را از ظلم باز نموده‌اند و آیین کشورداری را با قوانین اسلامی و انسانی آن، به آنان بازگفته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص21</ref>.

از مطالب کتاب، چنین برمی‌آید که نویسنده نیز با دربار و حکام، مخالف بوده و از تقرب به حاکمان و سلاطین، دوری می‌کرده است<ref>ر.ک: همان، ص25</ref>.