نمایش مبدأ برای سياسة المريدين

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR148652J1.jpg
| عنوان = سياسة المريدين
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[هارونی، احمد بن حسین]] (نويسنده)
[[شریف،  عبدالله  اسماعیل  هاشم ]] (محقق)
[[محطوری، مرتضی بن زید]] ( مصحح)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =  9س2هـ 247/3 BP 
| موضوع =اخلاق اسلامی - متون قدیمی تا قرن 14 - احادیث زیدی - قرن 4ق.  - زیدیه
|ناشر 
| ناشر = مؤسسة الإمام زيد بن علي الثقافية
| مکان نشر = اردن - عمان
| سال نشر = 1381ش - 1422ق - 2002م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE148652AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 148652
| کتابخوان همراه نور = 148652
| کد پدیدآور = 44666
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''سياسة المريدين'''، تألیف [[هارونی، احمد بن حسین|احمد بن حسین هارونی]] (متوفی 411ق)،کتابی‌ در‌ زمینه‌ تصوّف و احوال آن است. این کتاب با تحقیق [[شریف، عبدالله اسماعیل هاشم|عبداللّه اسماعیل‌ هاشم شریف ‌]]<nowiki/>به طبع رسیده است.

سياسة‌ المريدين‌، اثری مختصر در عرفان اسلامی است. اهمیت این کتاب در نقل وصیت‌نامه‌ای منسوب به [[جنید بغدادی، جنید بن محمد|جنید بغدادی]] (متوفی 297ق) است<ref>ر.ک: رحمتی، محمدکاظم، ص76</ref>‏.

گویا نام کامل کتاب چنین است: «سياسة المريدين‌ في‌ التوبة‌ و الانقطاع إلی رب العالمين». البته کتاب کوششی است برای ارائه آداب و احوال صوفیه، به‌گونه‌ای‌ که‌ با تعالیم امامان شیعی(ع) موافقت داشته باشد. با این وصف از یادکرد مشایخ صوفیه‌ که‌ گاه از آنان به تعبیر «قال بعض الحكماء» یاد می‌کند، غافل نبوده است‌. در‌ این‌ کتاب درباره رابطه خوف و توبه از یک‌سو و انقطاع الی اللّه و رابطه آن با‌ اراده‌ سخن رفته است. در باب الاراده کتاب، وی چنین تعریفی از اراده ارائه‌ می‌دهد‌: «اعلم‌ أن الإرادة هي طلب الانقطاع إلی الله عزوجل من كل ما سواه». در همین باب‌ از‌ وصیت صوفی بزرگ [[جنید بغدادی، جنید بن محمد|جنید بن محمد]]، سید الطائفه صوفیه (متوفی 298ق) یاد کرده‌ و آن‌ را‌ تماماً رونویسی کرده است. وی این وصیت را برای مرید دارای نفع بسیار دانسته است‌<ref>ر.ک: انصاری قمی، حسن، ص142</ref>‏.

وی‌ در‌ باب اراده، به‌تفصیل در باب احوال مریدان سخن گفته است. او‌ به‌سان صوفیه از علم رسمی انتقاد می‌کند و بیشتر علما و به‌ویژه علمای معاصرش را پیروان دنیا‌ و هواداران‌ آن می‌داند. البته زیدیه نیز عموماً از «علمای سوء» انتقاد می‌کرده‌اند. ابو‌الحسین‌ در دنباله، از همنشینی با سلاطین نهی‌ می‌کند‌ و آن‌ را برای مرید خطری بزرگ می‌داند. جالب‌ اینکه‌ او از درون‌مایه اندیشه صوفیان ملامتی انتقاد کرده و می‌گوید: شیطان گاه مرید‌ را‌ به این بهانه که عجب‌ و ریا‌ که حاصل‌ کوشش‌ سخت‌گیرانه‌ مرید است بسی خطرناک‌تر از رها‌ کردن‌ این کوشش‌هاست، از راه به‌در می‌کند<ref>ر.ک: همان؛ متن کتاب، ص77</ref>‏.