نمایش مبدأ برای سبک زندگی در نهج‌البلاغه

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR55651J1.jpg
| عنوان = سبک زندگی در نهج‌البلاغه (سیره شناسی)
| عنوان‌های دیگر = پارسایی ** نهج‌البلاغه. فارسی. برگزیده. شرح
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[دلشاد تهرانی، مصطفی]] (نويسنده)
[[امام علی علیه‌السلام]] (نويسنده)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره = 1394.. /د8ر2 38/9 BP 
| موضوع =علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج‌البلاغه - تقوا  - علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج‌البلاغه - راه و رسم زندگی - علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج‌البلاغه - نقد و تفسیر - تقوا - راه و رسم زندگی (اسلام)
|ناشر 
| ناشر = دريا
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1394ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE55651AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 978-964-7313-44-5
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 55651
| کتابخوان همراه نور = 55651
| کد پدیدآور = 1524
| پس از = 
| پیش از = 
}}
{{کاربردهای دیگر| سبک زندگی (ابهام‌زدایی)}}
{{کاربردهای دیگر| زندگی (ابهام‌زدایی)}}
'''سبک زندگی در نهج‌البلاغه''' نوشته [[دلشاد تهرانی، مصطفی|مصطفی دلشاد تهرانی]](معاصر)، به موضوع تقوا و پارسایی و عرصه‌های مختلف آن از دیدگاه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] پرداخته است.

نویسنده ابتدا به معرفی [[نهج‌‌البلاغة (صبحی صالح)|نهج‌البلاغه]] پرداخته و سپس روش‌های مطالعه و تحقیق در این کتاب شریف را مطرح کرده است. پس از آن معنای اصطلاحی و پیشینه کاربرد اصطلاحی سیره را مورد بررسی قرار داده است. از دیدگاه نویسنده، سیره در معنای حقیقی و اصلی آن ریشه در قرآن کریم و در امتداد آن، در آموزه‌های پیامبر اکرم(ص) و سپس در همان امتداد در آموزه‌های [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و راه‌ورسم ایشان دارد.<ref>ر.ک: پیشگفتار، ص34-9</ref>‏

پس از مقدمه، پارسایی از دیدگاه نهج‌البلاغه مورد بررسی قرار گرفته است. پارسایی و زهد ورزیدن، شناختن درست دنیا، و پشت‌کردن به دنیای نکوهیده است؛ ازاین‌روست که [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] چنین آموزش داده است: «جز این نیست که دنیا نهایت دیدگاه کسی است که دیده‌اش کور است، و هیچ‌چیزی را از آنچه فراسوی آن است نمی‌بیند؛ حال‌آنکه بینا، نگاهش از دنیا بگذرد، و از پس آن، خانه آخرت را نگرد».<ref>ر.ک: متن کتاب، ص44</ref>‏

نویسنده پارسایی را در شش عرصه مطرح کرده است: عرصه فردی، اجتماعی، سیاسی، حکومتی، نظامی و دین‌داری. پارسایی در عرصه فردی، آن است که انسان در عین بهره‌مندشدن درست از امکانات زندگی این‌جهانی، هرگونه رابطه و تعلق پست و نفسانی را ترک کرده باشد. <ref>ر.ک: همان، ص52</ref>‏

روابط و مناسبات اجتماعی زمانی از خودخواهی، بهره‌کشی و سلطه‌گری دور می‌ماند، و به دگرخواهی، بهره‌رسانی و همکاری روی می‌کند که پارسایی اجتماعی بر آن حاکم باشد. آموزه‌های [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] بدین امر فراخوانده است. او تلاش کرده است تا زمینه پارسایی اجتماعی را فراهم کند و در پرتو آن مایه‌های تباهی مردمان را بکاهد.<ref>ر.ک: همان، ص65</ref>‏

بدون پارسایی، سیاست به دلیل ماهیت آن، به‌سرعت گرفتار آفاتی چون خودکامگی، انحصارطلبی، دروغگویی، فریبکاری، تزویرگرا و سازش‌کاری می‌شود، و قدرت زدگی، سیاستمداران و پیروان آنان را به رقابت‌های ناسالم و دریدن حریم‌ها و درگیری بر سر مردار دنیا می‌کشاند: چنان‌که [[امام علی علیه‌السلام|امیرمؤمنان(ع)]] در این باره هشدار داده است: «بر سر دنیای دون به رقابت و چشم‌هم‌چشمی بپردازند، و بر سر مرداری گندیده (دنیا) به زخم زدن و گازگرفتن یکدیگر و ربودن این مردار از هم سرگرم شوند».<ref>ر.ک: همان، ص80</ref>