نمایش مبدأ برای إرشاد الفقيه إلى معرفة أدلة التنبيه

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR85491J1.jpg
| عنوان = إرشاد الفقيه إلى معرفة أدلة التنبيه
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر]] (نويسنده)
[[ابوالطیب، بهجه یوسف حمد]] (محقق)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =/الف2الف4 176/3 BP 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = مؤسسة الرسالة
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 1416ق - 1996م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE85491AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 2
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 85491
| کتابخوان همراه نور = 85491
| کد پدیدآور = 1494
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''إرشاد الفقيه إلی معرفة أدلة التنبيه'''، اثر [[ابن کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن کثیر، عمادالدین ابوالفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر قرشى]] (701-774ق)، محدث و فقیه شافعى، شرحی است بر کتاب «[[التنبيه]]» نوشته [[فیروزآبادی، محمد بن یعقوب|مجدالدین محمد بن یعقوب فیروزآبادى]] (729-817ق) که با تحقیق [[ابوالطیب، بهجه یوسف حمد|بهجت یوسف حمد ابوطیب]]، منتشر شده است.

شارح در مقدمه کتاب، به توضیح شیوه کار و کیفیت شرح خویش، پرداخته و محقق نیز آن را در مقدمه خود، بسط و تفصیل داده است. شارح در مقدمه خود، توضیح داده است که بر خود لازم نموده که در تشریح مباحث کتاب، ادله موضوعات مثل حدیث یا روایتی که بتوان از آن به‌عنوان حجت استفاده نمود را ذکر کند و آن را به کتب شش‌گانه معتبر که عبارتند از کتاب‌های [[بخاری، محمد بن اسماعیل|بخاری]]، [[قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج|مسلم]]، [[ابوداود، سلیمان بن اشعث|ابوداود]]، [[نسائی، احمد بن علی|نسایی]]، [[ترمذی، محمد بن عیسی|ترمذی]] و [[ابن ماجه، محمد بن یزید|ابن ماجه]] یا غیر آنها نسبت دهد. در این میان، اگر حدیثی در [[صحيح مسلم|صحیح مسلم]] و [[صحيح البخاري|بخاری]] و یا یکی از آنها بود، به نسبت دادن به هردو منبع یا به یکی از آنها، اکتفا کند؛ در غیر این صورت، از کسی (از اهل کتب معروف) که آن را روایت کرده، یاد نماید و به تبیین صحت و سقم آن روایت، بپردازد<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ج1، ص10</ref>.

از جمله ویژگی‌های کتاب، آن است که شارح به‌منظور جلوگیری از اطاله کلام و طولانی شدن مباحث، همه احادیثی را که درباره موضوع واحد ذکر شده است، نیاورده، بلکه اگر حدیث یا روایتی برای دلالت بر موضوع کافی بوده، به آن اکتفا نموده است؛ در غیر این صورت، آنچه را که سند یا معنای آن روایت را تقویت می‌کند، به آن اضافه نموده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

شیوه کار شارح درباره مسائل و موضوعاتی که میان علما، اختلافی بوده و نظرات و آرای مخالف یکدیگر درباره آن، بیان شده است، بدین صورت است که اگر مصنف (صاحب التنبیه)، قول را به‌گونه مطلق آورده، شارح دلیل قول صحیح در نزد اصحاب را مقدم داشته و دلیل وجه دیگر را برای تکمیل فایده، در پی آورده است و متعرض دلیل قول یا وجهی در مسئله که نویسنده آن را نقل نکرده، نشده است؛ مگر اینکه آن قول یا وجه غیر مذکور، از نظر او درست یا نظریه و دیدگاهی راجح باشد.
اگر در حدیثی که به‌عنوان دلیل ذکر شده، غموضی وجود داشته باشد، شارح وجه دلالت آن را خاطرنشان کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.