نمایش مبدأ برای آشنایی با علم رجال (رحمان‌ستایش)

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR52762J1.jpg
| عنوان =آشنایی با علم رجال
| عنوان‌های دیگر =
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران =
[[رحمان ستایش، محمدکاظم]] (نويسنده)
[[میرزایی، پوران]] (تدوین) 
|زبان
| زبان =فارسی
| کد کنگره =ر3آ5 114 BP 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر =
| مکان نشر =
| سال نشر =1384ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE52762AUTOMATIONCODE
| چاپ =1
| شابک =
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =52762
| کتابخوان همراه نور =52762
| کد پدیدآور =6064
| پس از =
| پیش از =
}}
{{کاربردهای دیگر|آشنايی با علم رجال (ابهام‌زدایی)}}
'''آشنایی با علم رجال'''، صورت مکتوب 20 جلسه از درس‌های [[رحمان‌ستایش، محمدکاظم|محمدکاظم رحمان‌ستایش]] برای دانشجویان دانشگاه قرآن و حدیث است.هر جلسه از این دروس به شیوه آموزشی با بیان اهداف و مروری بر مطالب پیشین شروع شده و با خلاصه مباحث پایان یافته است.

این مدرّس در دروس مذکور، مسائل مهمّی مانند زمینه‌ها، تعاریف، اهداف، پیشینه و فواید دانش رجال، دلایل نیاز به این علم و ادله منکران آن، ادعای اعتبار احادیث کتب اربعه ([[الكافي (ط. دارالحديث)|کافی]]، [[من‌ لا‌يحضره‌ الفقيه|من لایحضره الفقیه]]، [[تهذيب الأحكام|تهذیب]] و [[الاستبصار في ما اختلف من الأخبار|استبصار]])، نقش علم رجال در فقه، کلام، مطالعات تاریخی و قرآنی و مبانی اعتبار آرای رجالی را شناسایی و بررسی کرده است. 

[[رحمان‌ستایش، محمدکاظم|محمدکاظم رحمان‌ستایش]]، بعد از توضیح و نقد چهار تعریف برای علم رجال، جامع‌ترین تعریف را معرفی کرده است: دانشی است که در آن از احوال راویان خبر واحد از معصومین(ع) از جهاتی که در رد و قبول روایات و تشخیص هویتشان هنگام اشتباه با دیگران مؤثر است، بحث می‌کند<ref>متن کتاب، ص13</ref>.

[[رحمان‌ستایش، محمدکاظم|رحمان‌ستایش]] تأکید کرده است که فایدۀ دانش رجال، شناخت اعتبار سندی روایات است. حجیت و اعتبار خبر واحد وابسته است به وثوق و اطمینان به صدور آن خبر و مهم‌ترین راه اثبات صدور، بررسی راویان حدیث است و دست‌یابی به میزان معتمد بودن آنها<ref>همان، ص50</ref>.

این مدرّس با توضیح و نقد پنج مبنا برای حجیت آرای رجالی، مبنای پنجم را می‌پذیرد و در توضیحش می‌گوید: وثوق و اطمینان یعنی دست یافتن به حالتی که در اثر آن به احتمال خلاف آن التفاتی نمی‌شود. این حالت را علم عرفی و یقین عرفی هم می‌گویند. چه آن‌که در علم و یقین عقلی، شخص به هیچ شکلی احتمال خلاف نمی‌دهد و نمی‌تواند این احتمال را تصور کند لکن مواردی که مردم به‌صورت متعارف ادعای علم و یقین می‌کنند، غالباً این‌گونه نیست که اصولاً احتمال خلاف علم و یقین خودشان را غیرممکن و محال بدانند ولکن در این موارد احتمال مخالف را آنقدر کمرنگ و ضعیف می‌شمارند که در عمل توجهی به آن نمی‌کنند. در مواردی که در خطابات عرفی، نامی از علم و یقین به میان آمده، مراد همین نوع عرفی از آنها است نه علم و یقین فلسفی و ریاضی<ref>همان، ص180</ref> او افزوده است: شیوۀ شناخت وثاقت یا ضعف راوی، تعبدی نیست بلکه عقلایی است<ref>همان، ص181</ref>.