منع الموانع عن جمع الجوامع في أصول الفقه
منع الموانع عن جمع الجوامع في أصول الفقه | |
---|---|
پدیدآوران | سبکی، عبدالوهاب بن علی (نويسنده) حمیری، سعید بن علی محمد (مصحح) |
ناشر | دار البشائر الإسلامیة |
مکان نشر | لبنان - بیروت |
سال نشر | 1420ق - 1999م |
چاپ | 1 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | س2 ج8015 156 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
منع الموانع عن جمع الجوامع في أصول الفقه، تألیف تاجالدین عبدالوهاب بن علی سبکی (727/728-771ق)، رسالهای مختصر، اما منحصربهفرد در شرح و توضیح کتاب دیگرش «جمع الجوامع» است. کتاب با تحقیق سعید بن علی محمد حمیری منتشر شده است.
حمیری، «جمع الجوامع» را کتاب مختصر و کوچکی دانسته است که در موضوع خود بین کتب اصولی بینظیر بوده و از سبکی بدیع برخوردار است. این کتاب از هنگام انتشارش جایگاه والایی پیدا کرد و در زمانی طولانی سبب شگفتی بود. با این اوصاف همانند دیگر آثار بشری خالی از عیب نبود. آنگونه که صاحب «كشف الظنون» نوشته، بیش از بیست شرح و تعداد زیادی حواشی و منظومات بر این کتاب نوشته شده است[۱].
«منع الموانع»، در واقع شرحگونهای بر «جمع الجوامع» است. شارح در این کتاب، که به شکل سؤال و جواب تدوین شده، مسائل مهم و مشکل «جمع الجوامع» را توضیح داده و با پاسخگویی به سؤالات و اشکالات برخی معاصران از جمله شمسالدین محمد غزی اسدی (متوفی 808ق) در اثرش «البروق اللوامع في ما أورد علی جمع الجوامع»، از آرای خود در «جمع الجوامع» دفاع کرده است[۲]. شارح در پاسخگویی، به اقتضای مقام، بسط یا اختصار را انتخاب کرده و البته شرحی وافی به مقصود ارائه کرده است[۳].
محقق اثر در ابتدای کتاب تحت عنوان «دراسة حول المؤلف و الكتاب»، سبکی و کتابش را بهخوبی معرفی کرده است. در رابطه با نویسنده پس از ذکر شرح حال، تحصیل علم و معرفی اساتیدش، تألیفاتش را در زمینههای مختلف معرفی کرده است. او از توجه شدید سبکی به آراء و افکارش سخن گفته و معتقد است سبکی در سخنش دلائل محکمی ارائه کرده و با تحقیق هر آنچه در توان دارد برهان اقامه میکند[۴].
در معرفی کتاب نیز ابتدا معرفی مختصری از سه اثر دیگر اصولی سبکی، یعنی: «الإبهاج»، «شرح المختصر» و «جمع الجوامع» انجام داده است. سپس به «منع الموانع» بهعنوان چهارمین اثر پرداخته است[۵].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق و دراسة حول المؤلف و الكتاب.
- مرقاتی، سید طه، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، چاپ اول، 1385.