عيون المعجزات في براهين الأئمة علیهم‌السلام
| عيون المعجزات في براهين الأئمة علیهم السلام | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | شعرانی، حسین بن عبدالوهاب (نويسنده) اسدی، باسم محمد (محقق) |
| ناشر | عبدالله الیاسی (شارح) |
| مکان نشر | عراق - کربلای معلی |
| سال نشر | 1439ق - 2017م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 36/5 /الف2ع9 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
عيون المعجزات في براهين الأئمة(ع)، از آثار محدّث ناآشنای قرن پنجم هجری قمری، حسین بن عبدالوهاب شعرانی، برخی از کرامات و معجزات امامان دوازده‌گانه معصوم(ع) و همچنین حضرت فاطمه زهرا(س) را بر اساس روایات بیان می‌کند و مختصری از تاریخ زندگی آنان را شرح می‌دهد و می‌کوشد مطالب دیگر کتاب ناشناخته خودش به نام بصائر الدرجات في تنزيه النبوات را خلاصه کند.
درباره نسخه
- ازآنجاکه قبلا این اثر با عنوان عيون المعجزات معرفی شده است، در اینجا ویژگی‌های نسخه و برخی از مطالب ناگفته بیان می‌شود:
- باسم محمد مال‌الله اسدی، این کتاب را تحقیق و تصحیح کرده و برای آن مقدمه‌ای مفید نوشته و نگارنده و اثر حاضر را شناسانده است. نسخه خطی این اثر، «سقط» (افتادگی) دارد[۱].
- ازآنجاکه کتاب بصائر الدرجات في تنزيه النبوات (منبع اصلی کتاب «عيون المعجزات في براهين الأئمة(ع)») در دسترس نیست، محقق اثر حاضر، ناچار شده که برای تحقیق و تصحیح، از کتاب بصائر الدرجات في فضائل آل محمد(ص) نوشته محمد بن حسن صفار استفاده کند؛ درصورتی‌که خود محقق نیز یادآور شده است که این دو اثر، یکسان نیست و این «بصائر»، غیر از آن «بصائر» است[۲].
انتقاد
- نقد روش‌شناسانه‌ای که در مورد کتاب حاضر مطرح شده است: «بررسى اسناد و منابع این اثر که بى‌بهره از آثار بزرگان مکتب قم، همانند شیخ صدوق و مکتب بغداد، همانند شیخ مفید است، مى تواند این نکته را به اثبات برساند که جریانى که نویسنده این کتاب نماینده آن است، جریان سومى در امامیه بوده که مسیرى جدا از مکتب نقل‌گراى قم و عقل‌گراى بغداد را برگزیده است»[۳]، تأمّل‌برانگیز است و جای بررسی دارد.
ساختار و محتوا
- در این اثر، تعداد 190 روایت به‌ترتیب درباره کرامات و فضائل امام علی(ع)، فاطمه زهرا(س) و بقیه امامان معصوم(ع) تا امام مهدی(عج) بیان شده است[۴].
نمونه مباحث
- ظاهر شدن فرشتگان برای امامان معصوم(ع) در روایت مسمع بصری، آمده و آنان مصداق کامل آیه «إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيهِمُ الْمَلَائِكةُ أَلَّا تَخَافُوا وَ لَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كنْتُمْ تُوعَدُونَ»، دانسته شده‌اند[۵].