کاظمی، اسدالله
| نام | کاظمی، اسدالله بن اسماعیل |
|---|---|
| نام‌های دیگر | دزف‍ول‍ی کاظمی، اسدالله بن اسماعیل
کاظمینی، اسدالله بن اسماعیل محقق کاظمی، اسدالله تُسترى، اسدالله |
| نام پدر | اسماعیل |
| متولد | حدود1185ق |
| محل تولد | |
| رحلت | 1237ق |
| اساتید | وحید بهبهانى |
| برخی آثار | مقابس الأنوار |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00213AUTHORCODE |
اسدالله شوشترى (حدود1185- ۱۲۳۴ق)، فرزنداسماعیل، از فقیهان اصولى امامیه و مؤلف مقابس الأنوار است که او را کاظمى، دزفولى و انصارى نیز خوانده‌اند.
ولادت
تاریخ تقریبى ولادت وى را آقابزرگ از عبارتى در اجازه‌ى مورخ 1211ق از شیخ جعفر کاشف الغطا استنباط کرده است، در حالى‌که حرزالدین آن را در 1185ق نوشته است.
تحصیلات
اسدالله مقدمات علوم را نزد پدر فرا گرفت، آنگاه در کربلا سکنى گزید، ولى به سبب اختلاف نظر با استادش وحید بهبهانى مجبور به مهاجرت به کاظمین شد و تا پایان عمر در این شهر به سر برد. وى پس از دانش‌اندوزى از محضر وحید، در سلک شاگردان شیخ جعفر کاشف الغطا درآمد و با دختر او ازدواج کرد. از دیگر مشایخ و استادان او محمدمهدى بحرالعلوم، سید على صاحب ریاض، میرزا مهدى شهرستانى، شیخ احمد احسایى و میرزا ابوالقاسم قمى صاحب قوانین را مى‌توان نام برد.
مرجعیت
اسدالله شوشترى از بزرگان علماى امامیه در ادوار اخیر بود که تحقیقاتش در میان علما مشهور و متداول است. پس از فوت شیخ جعفر کاشف‌الغطا مرجعیت به وى منتقل شد و بسیارى از مردم در امر تقلید به او روى آوردند. شیخ انصارى در پایان مبحث «اجماع» از کتاب فرائد (ص 97- 98)، پیش از نقل کلامش از کشف القناع، او را ستوده است.
نظریه اصولی ایشان
وى را آراء و نظریاتى است که مورد قبول بسیارى از علماى معاصر و پس از وى قرار گرفته است؛ از آن جمله به «عدم حجیّت اجماع منقول به خبر واحد» مى‌توان اشاره کرد که فقهاى امامیه تا روزگار اسدالله آن را در حکم کلى خبر واحد قرار مى‌دادند و او در کتاب کشف القناع، بر خطا بودن این نظر استدلال کرده است. در نتیجه کوشش‌هاى او بود که از آن پس فقیهان، اجماع منقول به خبر واحد را حجت نمى‌دانند.
شاگردان
او شاگردان متعددى تربیت کرده است که بسیارى از آنان به درجه‌ى اجتهاد رسیده‌اند و از آن جمله سیدعبدالله شُبَّر، موسى و على فرزندان شیخ جعفر کاشف الغطا و اسماعیل فرزند خود وى شایسته‌ى ذکرند.
او را شش پسر بوده است و تبار او از خاندان‌هاى سرشناس کاظمین و نجف به شمار مى‌روند.
وفات
وى عمرى کوتاه داشت. درباره‌ى سال وفات او آراء مختلفى نقل شده است. برخى وفات او را در 1220ق ذکر کرده‌اند، ولى از آنجا که او در 1227ق در قید حیات بوده، و در کاظمین به تدریس اشتغال داشته است، قول آنان که درگذشت او را 1234ق نوشته‌اند، قابل پذیرش خواهد بود.
آثار
1. الوسائل فى الفقه؛
2. کشف القناع عن وجوه حجیة الاجماع؛
3. مقابس‌الانوار و نفائس‌الابرار فى‌احکام النبى‌المختار و عترته‌الاطهار، (معروف‌ترین اثر او در فقه استدلالى)؛
4. تحفة الراغب فى ترجمة بغیة الطالب؛
5. اللؤلؤ المسجور فى معنى الطهور؛
6. مناهج الاعمال فى الاصول؛
7. منهج التحقیق فى حکمى التوسعة و التضییق؛
8. رسالة فى اقرار الزوج بطلاق زوجته؛
9. الاحراز و الادعیة[۱].
پانویس
- ↑ نجفی اسداللهی، سعید، ج8، ص261-262
منابع مقاله
دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، جلد 8، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول 1377.