ابن باذش، احمد بن علی
| نام | ابن باذش، احمد بن علی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن خلف انصاری، احمد بن علی |
| نام پدر | علی بن احمد |
| متولد | 491ق |
| محل تولد | اندلس |
| رحلت | 542 ق |
| اساتید | ابوعلى بن سكره صدفى
ابوعلى غسانى ابوعباس جرجانى شافعى |
| برخی آثار | الإقناع في القراءات السبع |
| کد مؤلف | AUTHORCODE15597AUTHORCODE |
ابن باذِش، ابوجعفر، احمد بن على انصارى (491 - 542ق)، ادیب، خطیب، مقرى، محدث و نحوى غرناطى جيانى الاصل بوده است. پدر وى نيز به ابن باذش شهرت داشت.
به گفته ابن ابار وى بيش از هشتاد و اندى استاد داشت كه برخى از آنان در شمار بزرگان و مفاخر اندلس بوده‌اند. نخستين این استادان، پدرش بود كه خود در نحو و ادب دستى تمام داشت و قرآن و زبان عربى تدريس مى‌كرد. علاوه بر پدر، مشهورترين كسانى كه وى از محضرشان بهره‌مند شده است، عبارتند از ابوعلى بن سكره صدفى (د514ق)، ابوعلى غسانى (د498ق) و ابوعباس جرجانى شافعى (د482ق).
ابن ابار، ابومحمد عبدالله بن محمد بن ساره شنترينى (517ق) و ابوعباس احمد بن خلف جذامى (د531ق) و ابوعباس احمد بن محمد زنقى را نيز از استادان او ياد كرده است. از میان این اساتيد، برخى چون ابوعلى صدفى و ابوعلى غسانى به وى اجازه روايت داده بودند.
ابن باذش، مردى اديب، عالم به قرائات و در كار دانش ژرف‌نگر و نقاد بود؛ چنان‌كه ابن ابار وى را یکى از مفاخر زمان خود شمرده‌اند. خود وى نيز بر آن بود كه یکى از سه نحوى بزرگ روزگار خویش است. ابن زبير معتقد است كه در علم اسناد هيچ‌كس به درجه وى نرسيده است. ابن باذش شاگردان فراوانى داشته است كه شايد معروف‌ترين ايشان اينان باشند: محمد بن يوسف تمیمى مازنى، محمد بن احمد بن ابى‌خيثمه جيانى، احمد بن طلحه غرناطى، ابوبكر، عبدالله بن غالب محاربى غرناطى، ابوخالد بن رفاعه، ابوعلى قلعى و ابومحمد عبدالمنعم.
منابع قديم‌تر تاريخ مرگ وى را 542ق ذكر كرده‌اند، اما ابن ابار از قول ابوعباس وراق و یکى از شيوخ خود به نام ابوربيع بن سالم، 540ق را نيز آورده است. شگفت آنكه منابع متأخرتر (از قرن 8 به بعد) سال 540ق را ترجيح داده‌اند.
آثار
آثار ابن باذش همه در زمینه علوم قرآنى است. مجموعاً 3 کتاب به او نسبت داده‌اند كه از این میان تنها «الإقناع في القرائات السبع» در دست است.[۱].
پانویس
- ↑ خسروی، زهرا، ج3، ص85
منابع مقاله
خسروی، زهرا، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374