هفت کشور و سفرهای ابن تراب: تفاوت میان نسخه‌ها

نام اصلى كتاب معلوم نيست، زيرا كه نسخه‌اى از آن در دست نيست كه از آغاز و انجام افتادگى نداشته باشد و به مضامين آن هم در منابع ادبى و داستانى اشارتى نرفته است كه از آن بتوان نام مولف و كتاب را دانست.

اسلوب زبانى نگارش هفت كشور به تأليفات دوران صفوى نزديك است و مى‌توان مقايسه كرد با داستان محبوب‌القلوب كه از همان عهد است، شايد بتوان قرينه‌اى باشد از اين كه مولف در آن عصر مى‌زيسته است.

يكى از ظرائف ادبى و ذوقى مولف، تناسب در نام‌گذارى اشخاص با مقام و صفتى است كه داشته‌اند. به طور مثال نام كسى را كه خردمند مى‌داند، دور انديش گذاشته و كسى را كه كارش كماندارى است، قوس نهاده است. آن را كه خوانندگى مى‌كند، خوش الحان، مى‌نامد و پدرش را هزاردستان، و مادرش را عندليب. براى نام كسى كه غمازى مى‌كند، زاغ وش را مناسب دانسته و به همين ترتيب به نام‌هاى آتش پاره، آشوب و.... كه بنگريد، ملاحظه خواهيد نمود كه مناسبت لفظى يا معنوى رعايت شده است.

اشعار زيادى در هر حكايت و هر مبحث مندرج است كه تعداد كمى از آنها شناخته شده است؛ مانند نظامى و سعدى و غالب ديگر بايد سروده مولف باشد.