پلی میان شعر هجایی و عروضی فارسی در قرون اول هجری ترجمه آهنگین از دو جزو قرآن مجید
| پلی میان شعر هجایی و عروضی فارسی در قرون اول هجری ترجمه آهنگین از دو جزو قرآن مجید | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | رجایی، احمدعلی (نویسنده) |
| ناشر | بنیاد فرهنگ ایران |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | [--13] |
| چاپ | چاپ یکم |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ر? / ??/? BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
پلی میان شعر هجایی و عروضی فارسی در قرون اول هجری ترجمه‌ای آهنگین از دو جزو قرآن مجید، عنوان کتابی است یک جلدی به زبان فارسی، در ترجمه آهنگین شماری از آیات قرآن که به اهتمام احمدعلی رجایی چاپ شده است.
این کتاب مقدمه مفید و مفصلی دارد که در آن درباره شعر پارسی پیش از اسلام تا قرن چهارم و وزن و عروض در شعر فارسی و شعر از نظر دین اسلام و آیات موزون قرآن و... بحث شده است. در این مقدمه درباره اهمیت کتاب حاضر در تاریخچه شعر فارسی قرن اول هجری و چگونگی ترجمه در کتاب حاضر و... نیز صحبت شده است.[۱]
این کتاب ترجمه‌ای است از قرآن مجید که قریب دو جزء آن را در بر می‌گیرد. به اصطلاح اهل فن، نه ترجمه حرفی است که هر لغت از قرآن به لغتی برابر آن از پارسی برگردانده شده باشد و نه کاملا ترجمه‌ای تفسیری است، آن‌گونه که به‌اشباع در هر باب سخن رود و از احادیث نبوی برای اثبات صحت تفسیر استمداد شود.
بااین‌همه ترجمه حاضر سه شرط از چهار شرطی را که برای ترجمه تفسیری برشمرده‌اند دارد؛ یعنی عقیده‌ای فاسد یا مخالف مفهوم اصلی قرآن، مترجم را از راه به‌در نبرده است، به‌علاوه تازی و پارسی را نیک می‌دانسته و در ذیل لغات ترجمه را نیاورده است تا روشن شود که قصد ترجمه حرفی و تحت‌اللفظی ندارد.
ترجمه کتاب همسان نیست؛ گاه دقیق و گاه نقل مفهومی عبارت بی‌توجه به مفردات و گاه آزاد و همراه با اظهار نظر مترجم در مورد آیه‌ای است که ترجمه شده است. از ضعف تألیف و گاه افتادگی و نقصان خالی نیست.
اما آنچه این ترجمه تفسیری را در میان نظایرش ممتاز می‌کند، کوششی است که مترجم برای موزون ساختن عبارات خود به‌کار بسته و توفیق او در این کار تا حدی است که هر خواننده‌ای نوعی موسیقی در بیشتر پاره‌های آن احساس می‌کند و اگر در نظر بگیریم که چهاردیوار رعایت کلام خدا و یکسان نبودن آیات از نظر طول و فصل و وصل و تکیه‌های وقفی تا چه حد مترجم را در تنگنا قرار می‌داده است، کوشش و رنج او آشکارتر می‌شود؛ خاصه که زمان این ترجمه با توجه به لغات بسیار کهن متن و طرز جمله‌بندی و علائم نسخه‌شناسی چون خط و کاغذ و شیوه نگارش، به گمان محقق کتاب، احمد رجایی، اواخر قرن سوم یا اوایل قرن چهارم هجری است که در این روزگاران راه شعر عروضی فارسی هنوز هموار نشده بوده است.[۲]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه مصحح.