۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
قواعد السلاطين: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'محقق كركى' به 'محقق كركى ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
دوم، به عنوان يك اثر ادبى. نثر مولف در اين اثر، مصنوع و اديبانه است كه البته تكلف چندانى ندارد و خالى از حلاوت نيست. به نظر مى‌رسد، بخش‌هايى از عبارات از متون ديگر گرفته شده باشد. | دوم، به عنوان يك اثر ادبى. نثر مولف در اين اثر، مصنوع و اديبانه است كه البته تكلف چندانى ندارد و خالى از حلاوت نيست. به نظر مى‌رسد، بخش‌هايى از عبارات از متون ديگر گرفته شده باشد. | ||
سوم به عنوان يك اثر تاريخى. اين اثر به دليل اشتمال آن بر زندگى خاندان [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|ميرداماد]] و مير سيد احمد علوى و مطالبى كه درباره ارتباط خاندان [[محقق کرکی، علی بن حسین|محقق كركى]] | سوم به عنوان يك اثر تاريخى. اين اثر به دليل اشتمال آن بر زندگى خاندان [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|ميرداماد]] و مير سيد احمد علوى و مطالبى كه درباره ارتباط خاندان [[محقق کرکی، علی بن حسین|محقق كركى]] با حكومت صفوى دارد، حاوى اطلاعات جالب و تازه‌اى است. مولف براى نشان دادن ارتباط و پيوند خاندان كركى؛ يعنى خاندان خودش با دولت صفوى، مرورى بر تاريخچه اين ارتباط در دوره‌هاى پيش از خود كرده و در اين زمينه اطلاعات تازه اى را در اختيار خواننده قرار مى‌دهد. | ||
درباره اهميت قواعدالسلاطين به عنوان يك اثر سياسى از دوره صفوى، ابتدا بايد توجه داشت كه اين تاليف در امتداد يك سنت تاليفى در زمينه سياست است كه اصطلاحا از آن با عنوان سياست‌نامه نگارى ياد مى‌كنند. نگارش اين آثار در فرهنگ اسلامى، در آغاز قرن سوم هجرى و بعد از آن، به صورتى پراكنده و در ضمن متون ادبى و تاريخى بوده است. اما به مرور، اين سنت تاليفى در قالب كتاب‌هاى مستقل سياسى درآمد و عناصر ايرانى؛ مانند آثار [[ابن‌مقفع، عبدالله بن دادویه|ابن مقفع]] و خداينامه‌ها و نيز ميراث فلسفى يونانى و آن چه از شريعت و كلمات قصار بزرگان بوده، در مطاوى آن گنجانده شد. اين نگارش‌ها در موضوع فلسفه عملى و اخلاق جاى مى‌گرفته است. | درباره اهميت قواعدالسلاطين به عنوان يك اثر سياسى از دوره صفوى، ابتدا بايد توجه داشت كه اين تاليف در امتداد يك سنت تاليفى در زمينه سياست است كه اصطلاحا از آن با عنوان سياست‌نامه نگارى ياد مى‌كنند. نگارش اين آثار در فرهنگ اسلامى، در آغاز قرن سوم هجرى و بعد از آن، به صورتى پراكنده و در ضمن متون ادبى و تاريخى بوده است. اما به مرور، اين سنت تاليفى در قالب كتاب‌هاى مستقل سياسى درآمد و عناصر ايرانى؛ مانند آثار [[ابن‌مقفع، عبدالله بن دادویه|ابن مقفع]] و خداينامه‌ها و نيز ميراث فلسفى يونانى و آن چه از شريعت و كلمات قصار بزرگان بوده، در مطاوى آن گنجانده شد. اين نگارش‌ها در موضوع فلسفه عملى و اخلاق جاى مى‌گرفته است. | ||