۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
وقاية الأذهان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'شيخ عبدالكريم حائرى' به 'شيخ عبدالكريم حائرى '
جز (جایگزینی متن - 'آيت‌الله،' به 'آيت‌الله') |
جز (جایگزینی متن - 'شيخ عبدالكريم حائرى' به 'شيخ عبدالكريم حائرى ') |
||
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
كتاب، پر از نكات بديع و نوآورى‌هايى است كه در ساير كتاب‌هاى اصولى ديده نمى‌شود كه به چند نمونه از آنها اشاره مى‌شود: | كتاب، پر از نكات بديع و نوآورى‌هايى است كه در ساير كتاب‌هاى اصولى ديده نمى‌شود كه به چند نمونه از آنها اشاره مى‌شود: | ||
1. از جمله نظريات جديد مؤلف، پذيرفتن جواز استعمال لفظ در بيشتر از يك معنا است كه پس از اينكه [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضياء الدين عراقى]] (متوفاى 1361ق)، در كتاب«مقالات الأصول» نظريه او را نپذيرفت و آن را رد كرد، مؤلف، رساله«اماطة الغين عن استعمال العين في معنيين» را در جواب او تأليف نمود و يك نسخه آن را براى شيخ عبدالكريم حائرى قدس سره فرستاد كه او نيز در كتاب«درر الفوائد» اين نظريه را پذيرفته است و مؤلف نيز به پذيرش شيخ عبدالكريم حائرى اشاره كرده است.(ص 607 كتاب) | 1. از جمله نظريات جديد مؤلف، پذيرفتن جواز استعمال لفظ در بيشتر از يك معنا است كه پس از اينكه [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضياء الدين عراقى]] (متوفاى 1361ق)، در كتاب«مقالات الأصول» نظريه او را نپذيرفت و آن را رد كرد، مؤلف، رساله«اماطة الغين عن استعمال العين في معنيين» را در جواب او تأليف نمود و يك نسخه آن را براى [[حائری یزدی، عبدالکریم|شيخ عبدالكريم حائرى]] قدس سره فرستاد كه او نيز در كتاب«درر الفوائد» اين نظريه را پذيرفته است و مؤلف نيز به پذيرش [[حائری یزدی، عبدالکریم|شيخ عبدالكريم حائرى]] اشاره كرده است.(ص 607 كتاب) | ||
2. همه استعمالات الفاظ، حتى مجازها را استعمال در ما وضع له مى‌داند. وى، اين نظريه را كه مجاز، در غير ما وضع له استعمال مى‌شود، رد نموده و براى اثبات نظريه‌اش كتاب«جلية الحال في معرفة الوضع و الاستعمال» را نگاشته است. | 2. همه استعمالات الفاظ، حتى مجازها را استعمال در ما وضع له مى‌داند. وى، اين نظريه را كه مجاز، در غير ما وضع له استعمال مى‌شود، رد نموده و براى اثبات نظريه‌اش كتاب«جلية الحال في معرفة الوضع و الاستعمال» را نگاشته است. | ||
| خط ۹۰: | خط ۹۰: | ||
رموز و كنايات: | رموز و كنايات: | ||
در كتاب، از بعضى از اساتيد مؤلف، به وصف و كنايه تعبير شده است كه به بعضى از آنها اشاره مى‌شود: از استادش، [[فشارکی اصفهانی، محمد بن امیرقاسم|سيد محمد فشاركى]] به«سيدنا الأستاذ» يا«سيد الأستاذ» و از محقق خراسانى(قدس سره)، به«شيخ الأستاذ» و گاهى«صاحب الكفاية» و از ميرزاى شيرازى بزرگ، به«سيد مشايخنا» و از استادش، سيد محمد كاظم طباطبايى، به«بعض أساتيذنا» و از حاج شيخ عبدالكريم حائرى(قدس سره)، به«صاحبنا العلامة» و از شيخ محمد تقى اصفهانى، صاحب هداية المسترشدين، به«صاحب الهداية» تعبير مى‌كند. | در كتاب، از بعضى از اساتيد مؤلف، به وصف و كنايه تعبير شده است كه به بعضى از آنها اشاره مى‌شود: از استادش، [[فشارکی اصفهانی، محمد بن امیرقاسم|سيد محمد فشاركى]] به«سيدنا الأستاذ» يا«سيد الأستاذ» و از محقق خراسانى(قدس سره)، به«شيخ الأستاذ» و گاهى«صاحب الكفاية» و از ميرزاى شيرازى بزرگ، به«سيد مشايخنا» و از استادش، سيد محمد كاظم طباطبايى، به«بعض أساتيذنا» و از حاج [[حائری یزدی، عبدالکریم|شيخ عبدالكريم حائرى]] (قدس سره)، به«صاحبنا العلامة» و از شيخ محمد تقى اصفهانى، صاحب هداية المسترشدين، به«صاحب الهداية» تعبير مى‌كند. | ||
== وضعيت كتاب == | == وضعيت كتاب == | ||