پرش به محتوا

امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' عبد ' به ' عبد'
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله')
جز (جایگزینی متن - ' عبد ' به ' عبد')
خط ۱: خط ۱:
<div class='wikiInfo'>
<div class='wikiInfo'>
[[پرونده:NUR01697.jpg|بندانگشتی|امام الحرمین، عبد الملک بن عبدالله]]
[[پرونده:NUR01697.jpg|بندانگشتی|امام الحرمین، عبدالملک بن عبدالله]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
|-
! نام!! data-type='authorName'|امام الحرمین، عبد الملک بن عبدالله
! نام!! data-type='authorName'|امام الحرمین، عبدالملک بن عبدالله
|-
|-
|نام های دیگر  
|نام های دیگر  
|data-type='authorOtherNames'| امام الحرمین جوینی
|data-type='authorOtherNames'| امام الحرمین جوینی


جوینی، عبد الملک بن عبدالله
جوینی، عبدالملک بن عبدالله


جوینی، ابو المعالی ضیاء الدین
جوینی، ابو المعالی ضیاء الدین
خط ۴۳: خط ۴۳:




جوينى نزد پدرش و نيز ابو القاسم اسكافى اسفراينى، ابو عبداللّه خبازى، ابو حسان محمد مُزَكّى، ابو سعد عبد الرحمان بن حَمْدان نَضرَوى، ابو الحسن على بن محمد طِرازى، ابو سعد محمد بن على صفار و ابو نصر منصور بن راش علوم را فرا گرفت. از ابو نعيم حافظ اصفهانى اجازه روايت حديث داشت. كسانى چون ابو عبداللّه فُراوى، زاهر بن طاهر شَحّامى و اسماعيل بن ابى صالح مؤذِّن از او روايت كرده‌اند. وى هنوز بيست سال نداشت كه با فوت پدر در 438، به تدريس در مدرسه او پرداخت و چندان در مجالس مناظره طبع آزمايى كرد تا قوّت و فضل او بر همه آشكار شد، اما اين آوازه و تفوق علمى از 445 به افول گراييد. در آن سال در پى دستور عميد الملك كُندُرى، وزير طغرل بيگ سلجوقى، مبنى‌بر لعن رافضه و اشاعره در منابر خراسان، برخى علما از جمله جوينى سخت به محنت افتادند.
جوينى نزد پدرش و نيز ابو القاسم اسكافى اسفراينى، ابو عبداللّه خبازى، ابو حسان محمد مُزَكّى، ابو سعد عبدالرحمان بن حَمْدان نَضرَوى، ابو الحسن على بن محمد طِرازى، ابو سعد محمد بن على صفار و ابو نصر منصور بن راش علوم را فرا گرفت. از ابو نعيم حافظ اصفهانى اجازه روايت حديث داشت. كسانى چون ابو عبداللّه فُراوى، زاهر بن طاهر شَحّامى و اسماعيل بن ابى صالح مؤذِّن از او روايت كرده‌اند. وى هنوز بيست سال نداشت كه با فوت پدر در 438، به تدريس در مدرسه او پرداخت و چندان در مجالس مناظره طبع آزمايى كرد تا قوّت و فضل او بر همه آشكار شد، اما اين آوازه و تفوق علمى از 445 به افول گراييد. در آن سال در پى دستور عميد الملك كُندُرى، وزير طغرل بيگ سلجوقى، مبنى‌بر لعن رافضه و اشاعره در منابر خراسان، برخى علما از جمله جوينى سخت به محنت افتادند.


دورانِ سختِ جوينى‌حدود يازده سال به طول انجاميد. وى بخشى از اين مدت را در بغداد به مناظره با علما گذراند. همچنين چهار سال، از 451 تا 454، در مكه و مدينه مجاور شد و به تدريس و فتوا و جمع كردن آراى مذاهب پرداخت و لقب امام الحرمين از همين رو بر او اطلاق شده است. با بر سر كار آمدن الب ارسلان سلجوقى و وزارت خواجه نظام الملك، اوضاع دگرگون شد و جوينى در 455 يا كمى‌بعد از آن به نيشابور بازگشت. خواجه مدرسه نظاميه نيشابور را براى او بنيان گذارد و او بيست سال، تا آخر عمر، در اين مدرسه تدريس كرد. آوازه علمى جوينى چنان بود كه از خراسان و جرجان و عراق، طالبان دانش به نيشابور مى‌آمدند و در حوزه درسى او حدود سيصد تن، از جمله گروهى از بزرگان و دانشمندان، حاضر مى‌شدند. به نوشته برخى منابع، او در هنگام مرگ، بالغ بر چهارصد شاگرد داشت. او زعامت شافعيان و توليت اوقاف را نيز برعهده داشت و در 25 ربيع الاخر 478 در بشتنقان، در نزديكى نيشابور، كه روزهاى آخر عمر خود را به علت بيمارى در آنجا مى‌گذراند، درگذشت و در نيشابور به خاك سپرده شد.
دورانِ سختِ جوينى‌حدود يازده سال به طول انجاميد. وى بخشى از اين مدت را در بغداد به مناظره با علما گذراند. همچنين چهار سال، از 451 تا 454، در مكه و مدينه مجاور شد و به تدريس و فتوا و جمع كردن آراى مذاهب پرداخت و لقب امام الحرمين از همين رو بر او اطلاق شده است. با بر سر كار آمدن الب ارسلان سلجوقى و وزارت خواجه نظام الملك، اوضاع دگرگون شد و جوينى در 455 يا كمى‌بعد از آن به نيشابور بازگشت. خواجه مدرسه نظاميه نيشابور را براى او بنيان گذارد و او بيست سال، تا آخر عمر، در اين مدرسه تدريس كرد. آوازه علمى جوينى چنان بود كه از خراسان و جرجان و عراق، طالبان دانش به نيشابور مى‌آمدند و در حوزه درسى او حدود سيصد تن، از جمله گروهى از بزرگان و دانشمندان، حاضر مى‌شدند. به نوشته برخى منابع، او در هنگام مرگ، بالغ بر چهارصد شاگرد داشت. او زعامت شافعيان و توليت اوقاف را نيز برعهده داشت و در 25 ربيع الاخر 478 در بشتنقان، در نزديكى نيشابور، كه روزهاى آخر عمر خود را به علت بيمارى در آنجا مى‌گذراند، درگذشت و در نيشابور به خاك سپرده شد.
۶۱٬۱۸۹

ویرایش