دانی، عثمان بن سعید: تفاوت میان نسخه‌ها

اطلاعات اندكى كه از شرح حال ابو عمرو داريم برگرفته از نوشته‌اى به قلم خود اوست كه ياقوت آن را نقل كرده است(125/12-127).بنابر اين گزارش و ديگر منابع،ابو عمرو در 14 سالگى تحصيل علم را آغاز كرد.نخست ساليانى به حلقۀ درس عالمان و محدثان بزرگ قرطبه پيوست،تا آنكه در محرم 397 راهى مشرق شد(حميدى، همانجا؛[[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]]،405/2،407).وى 4 ماه در قيروان اقامت كرد و نزد جمعى از شيوخ آن ديار حديث فرا گرفت(همو،406/2؛ياقوت، 126/12؛ذهبى،تاريخ،384/11).در شوال همان سال به مصر در آمد و تا موسم حج 398 ق در آنجا ماندگار شد(ياقوت،ذهبى،همانجاها).

بازگشت ابو عمرو به قرطبه در 399 ق با آغاز شورش بربرها بر زمامداران اموى-كه به انقراض سلسلۀ آنان انجاميد-همزمان گرديد([[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]]،407/2).حدود 4 سال در زادگاهش به سر برد و پس از آن 7 سال در سر قسطه اقامت كرد.سپس به وطّه و در 409 ق به دانيه سفر كرد و همان سال به ميورقه رفت و 8 سال در آنجا بماند.

سرانجام ابو عمرو در 417 ق به دانيه رفت و تا آخر عمر در همانجا زيست و به تعليم و تدريس و تأليف روزگار سپرى ساخت(ياقوت،همانجا).

ابو عمرو در نيمۀ شوال 444 در گذشت و بنا به وصيت خود او، ابو محمد عبدالله بن خميس انصارى بر او نماز گزارد و در مقبرۀ باب انداره به خاك سپرده شد([[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]]،همانجا؛ياقوت،127/12- 128؛ابن ابار،801/2).

دقت در ضبط،توانمندى حافظه و هوش سرشار را از ويژگيهاى ابو عمرو دانى برشمرده‌اند([[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]]،406/2؛قفطى،341/2- 342؛ذهبى،سير،80/18).قطعاتى كه از ارجوزۀ اعتقادى وى در دست است،از تعصب شديد مذهبى و عرق دينى او حكايت دارد(نك: همان،81/18-83).زهد و پارسايى او را مى‌توان تا حدودى تحت تأثير ويژگيهاى روحانى و سجاياى اخلاقى استادانش،به ويژه ابن ابى زمنين(ه‍ م)دانست(نك:مرعشلى،28).

ابو عمرو دانى استادان اندلسى،مصرى، حجازى،شامى و عراقى بسيار ديده بود كه تهيۀ فهرست جامعى از آنان ميسر نيست و منابع موجود تنها به ذكر نام بعضى از مشهورترين ايشان پرداخته‌اند(نك:حميدى،483/2-484؛[[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]]،405/2-406؛ ياقوت،126/12-127؛نيز نك:آثار خطى،شم‍ 8).در ميان شيوخ وى، ابو المطرف عبد الرحمن بن عثمان قشيرى زاهد،جايگاه ويژه‌اى دارد،

زيرا ابو عمرو بيش از مجموع احاديثى كه از ديگران نقل كرده، احاديث او را در آثار خود آورده است.

ابن ابى زمنين،محدث بزرگ اندلس نيز در شمار مشايخ حديث وى بوده است(نك:حميدى،100/1).همچنين ابو العباس احمد بن محمد،بدر قاضى(ابو عمرو،السنن،برگ 180 ب)،ابو محمد عبد الرحمن بن عمر بن محمد معدل(همان،برگ 4 ب)،عبد الوهاب بن احمد بن حسن بن منير خشّاب(همان،برگ 183 الف)،احمد بن ابراهيم بن فراس معدل مكى(همان،برگ 173 ب)و ابو الحسن على بن محمد قابسى(همان،برگ 169 ب)از ديگر مشايخ او در حديثند.

از استادان وى در قرائت،نامدارتر از همه،طاهر بن عبد المنعم ابن غلبون(د 399 ق)بود كه ابو عمرو قرآن را به چند روايت از روايات مشهور قراء سبع همچون حفص از عاصم نزد او ختم كرده بود(همو،

التيسير،14؛ابن جزرى،غاية،339/1).از شيوخ ديگر وى در قرائت كه در مقدمۀ التيسير از آنان نام برده(ص 10-16)،ابو الفتح فارس بن احمد حمصى،ابو القاسم خلف بن ابراهيم خاقانى و ابو القاسم

عبد العزيز بن جعفر،معروف به ابن ابى غسّان را بايد نام برد.ابو مسلم محمد بن احمد كاتب بغدادى نيز استاد ديگر وى در حديث و قرائت است كه ابو عمرو نزد او كتاب السبعۀ ابن مجاهد را استماع كرده است(ابن جزرى،همان،503/1-504).

جمع كثيرى از مقريان،محدثان،فقيهان و اديبان اندلس،به ويژه اهل دانيه،از ابو عمرو بهرۀ علمى گرفته‌اند.وى پس از بازگشت از سفر مشرق در ميورقه(نك:مرعشلى،30)،المريه (نك:ضبى،412)و ديگر شهرهاى اندلس،به خصوص دانيه،بر مسند افادت تكيه زد و شاگردان بسيارى را در علم قرائات و ديگر زمينه‌ها

3 تن از مشهورترين آنان،مقريانى هستند كه خود در اندلس حوزه‌هاى قرائت تشكيل داده‌اند:يكى،فرزندش ابو العباس احمد(د 471 ق)است كه پس از پدر در دانيه بر مسند اقراء تكيه زد(ابن بشكوال،65/1؛ابن جزرى،همان،80/1)؛ديگرى،ابو داوود سليمان ابن نجاح مغربى،شيخ القراء بلنسيه(د 496 ق)است كه مدت مديدى در ملازمت ابو عمرو دانى به سر برد و بيشتر تأليفات وى را از خود او استماع كرد و آثار ابو عمرو دانى را در سراسر اندلس رواج داد(نك: [[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]]،203/1-204؛ابن خير،28-29،34،72-74؛ابن جزرى،همان،316/1-317،النشر،58/1-61)؛سومى،ابو عبدالله محمد بن عيسى تجيبى طليطلى،معروف به مغامى(د 485 ق)است كه در اشبيليه به تدريس قرائت اشتغال داشت(نك:همو،غاية،224/2- 225).

شهرت ابو عمرو دانى به عنوان مقرى و تأليفات مشهور او در علم قرائت،مقام علمى او را در حديث از نظرها دور داشته است.اين در حالى است كه منابع كهن از او به عنوان محدثى بزرگ كه از مغرب به

رونق فراوان حوزه‌هاى تدريس قرائت در مشرق اسلامى،ابو عمرو دانى را كه در طلب دانش به شرق آمده بود،سخت شيفته گردانيد و او را بر آن داشت تا قرائت را رشتۀ تخصصى خود قرار دهد.وى در كتاب [[غاية النهاية في طبقات القراء|طبقات القراء]]،زندگى نامه و شيوخ و تلاميذ و فهرست آثار همۀ قاريان و مقريان را از صحابه و تابعين گرفته،تا عصر خود به ترتيب الفبايى گرد آورد(نك:ابن خير،72؛ابن جزرى،همان، 505/1)و همين تتبع و پى جويى سير تاريخى و تحول علم قرائات كه ابو عمرو در تأليف اين كتاب رنج آن را بر خود هموار ساخت،آنچنان دانش و بينشى،براى وى فراهم آورد كه توانست پس از ابن مجاهد (ه‍ م)جايگاهى بلند در علم قرائات به خويش اختصاص دهد(نك: قسطلانى،109/1-114)؛چنانكه يك سده بعد،ابن خير اشبيلى از

بين 76 فقره كتابهاى درسى قرائات كه نزد استادان و مشايخ خود خوانده،16 مورد از تأليفات ابو عمرو دانى را در فهرسۀ خود آورده است(ص 28-29،40-41،72-74).نيز بنا به گزارش ذهبى (تذكرة،1121/3،تاريخ،386/11)در طى قرنها،قاريان و مقريان همه بر نوشته‌هاى ابو عمرو اعتماد مى‌كرده و به تبحر وى در علوم قرآنى اذعان داشته‌اند(نيز نك:ابن خلدون،347/1؛مقرى،341/2).

و نيز قرائت ابو جعفر يزيد بن قعقاع را با همۀ قدمتى كه داشت(نك: ذهبى،معرفة،58/1-62)در زمرۀ قرائات شاذ جاى داد.

متن،سهولت حفظ و يادگيرى و كارآمد بودن آن براى مبتديان و آموختگان از يك سو و راويانى كه مستقيما اين كتاب را از مؤلف آن روايت مى‌كردند از سوى ديگر،موجب شهرت اين كتاب گرديد.در حالى كه كتاب التذكرة فى القراءات الثمان،اثر ابن غلبون كه از جهت طرح و تبويب الگوى كار ابو عمرو در التيسير بوده،از محدودۀ مصر فراتر نرفته(نك:ه‍ د،همانجا)و كتاب العنوان تأليف مقرى معاصر وى

كتاب التيسير بارها توسط علماى علم قرائت شرح شده(براى شروح آن،نك:مرعشلى،39)و 2 سده پس از ابو عمرو،شاطبى(د 590 ق)التيسير را در قصيدۀ مشهورش حرز الامانى و وجه التهانى (معروف به شاطبيه)به نظم آورد و شهرت التيسير را دو چندان گردانيد.شهرت التيسير و شكل منظوم آن شاطبيه،رفته رفته به جايى رسيد كه در اواخر سدۀ 8 و اوايل سدۀ 9 ق ديگر اين تصور در حوزه‌هاى علميه و محافل قرائات به وجود آمده بود كه قرائت معتبر و متواترى در غير اين 2 كتاب وجود ندارد(نك:ابن جزرى،تحبير،7).

نقش ابو عمرو در تجديد و احياى علوم قرآنى در آغاز سدۀ 5 ق منحصر به علم قرائات نبود.وى علم رسم المصحف را نيز كه در ارتباط تنگاتنگ با علم قرائات است،وجهۀ همت خويش قرار داد.در زمان او كاتبان مصاحف و ديگر دست اندركاران علوم قرآنى از علم رسم المصحف روى گردان شده و به ثبت و ضبط اسناد و روايات مربوط به آن نمى‌پرداختند و در نگارش نسخه‌هاى قرآن به درايت خود بسنده مى‌كردند(نك:ابو عمرو دانى،المقنع،2).ابو عمرو در اين زمينه كتاب المقنع فى رسم مصاحف الامصار را تأليف كرد كه مانند التيسير از ساختار تعليمى برخوردار بود و همان ويژگيهاى التيسير را داشت. اين كتاب را نيز شاطبى در قصيدۀ رائيۀ معروفش عقيلة اتراب القصائد فى اسنى المقاصد به نظم كشيد و شهرت گسترده‌اى نصيب آن گردانيد،

(نيز نك:مرعشلى،92-96،102-113).در مباحث خاص علم تجويد نيز ابو عمرو تأليفات متعددى داشته كه برخى از آنها به صورت چاپى يا خطى موجودند.

1.التيسير فى القراءات السبع،به كوشش پرتسل،استانبول،1349 ق1930/ م؛2.الفرق بين الضاد و الظاء فى كتاب الله،به كوشش محسن جمال الدين،بغداد،1390 ق؛3.المحكم فى نقط المصاحف،به كوشش عزت حسن،دمشق،1960 م؛4.المقنع فى معرفة مرسوم مصاحف اهل الامصار،به كوشش محمد احمد دهمان،دمشق،1358 ق؛5.المكتفى فى الوقف و الابتداء،به كوشش يوسف عبد الرحمن مرعشلى،بيروت،1407 ق؛6.النقط،مختصرى است در باب نقط(اعراب گذارى)و شكل(زير و زبر گذارى)قرآن مجيد كه ابو عمرو دانى آن را ذيل كتاب المقنع قرار داده است.اين كتاب به ضميمۀ المقنع به چاپ رسيده است.

1.الادغام الكبير،كه موضوع آن مجموعۀ ادغامهاى كبير ويژۀ قرائت ابو عمرو بصرى است و نسخه‌هايى از آن در موزۀ بريتانيا،كتابخانۀ شهيد على در تركيه و كتابخانۀ جامع زيتونه در تونس موجود است(/720 I , S , LAG ;/42 XL , SAG ؛ريو،شم‍ 92)؛2.الاشارة بلطيف العبارة،كه نسخه‌اى از آن در اسكندريه(سيد،6/1)و نسخه‌اى ديگر در كتابخانۀ نجيب پاشا در تركيه موجود است(ششن،268/1؛ الفهرس الشامل،القراءات،30/1)؛3.الاهتداء فى الوقف و الابتداء.

بخشهايى از آن در كتابخانۀ ملى پاريس موجود است(دوسلان،شم‍ (3)592)؛5.البيان فى اختلاف ائمة الامصار و اتفاقهم فى عدد آى القرآن.نسخه‌اى از آن در دانشگاه رياض موجود است(اسحاق،34/1 -35)؛6.التحديد فى الاتقان و التجويد.3 نسخه از اين كتاب را بروكلمان نشان داده( S , LAG،همانجا)و يك نسخه نيز در آستان قدس(آستان،1/2)موجود است؛7.تذكرة الحافظ لتراجم القرّاء السبعة و اجتماعهم و اتفاقهم فى حروف الاختلاف.نسخه‌اى از آن در كتابخانۀ افيون قره حصار در تركيه موجود است(ششن،269/1)؛8. الترجمة.اين كتاب حاوى فهرست شيوخ ابو عمرو و سلسلۀ اسانيد قرائات اوست كه نسخه‌اى از آن در مجموعۀ قوله(/517 I , LAG)يافت مى‌شود؛9.التقريب النافع فى الطرق العشرة لنافع.نسخه‌اى از آن در

كتابخانۀ ملى پاريس موجود است(دوسلان،شم‍(3)4532؛نيز نك: پرتسل،46)؛10.جامع البيان فى القراءات السبع(و طرقها)المشهورة (و الغريبة)(ذهبى،همان،327/1؛ابن جزرى،غاية،505/1).اين كتاب در 30 باب تنظيم شده(براى عناوين ابواب،نك:بانكيپور،شم‍1214)و نسخه‌هاى متعددى از آن در كتابخانه‌هاى خدابخش،نور عثمانيه و دار الكتب مصر موجود است(/719 I , S , LAG ; LAG،همانجا؛ الفهرس الشامل،القراءات،75/1-76)؛11.السنن الواردة فى الفتن،يا الفتن و الملاحم(ابن جزرى،همانجا)،كه نسخۀ خطى آن در كتابخانۀ ظاهريه و تصوير آن در كتابخانۀ مركز موجود است؛12.شرح القصيدة الخاقانية،شرحى است بر قصيدۀ ابو مزاحم موسى بن عبيد الله خاقانى(د 325 ق)كه در 51 بيت،در تجويد و قرائات سروده شده و نسخه‌هاى متعددى از آن موجود است(نك:مرعشلى،40-41)؛

13.مفردات القرّاء السبعة(ابن جزرى،همانجا).نسخه‌اى از آن در دار الكتب مصر موجود است(خديويه،114/1)؛14.الموضح فى الفتح و الامالة،كه در آن شيوۀ قرّاء سبعه و موارد اختلافشان را با يكديگر در موضوع اماله مورد بررسى قرار داده است(نك:پرتسل، 234).نسخه‌هايى از اين كتاب در كتابخانه‌هاى ازهريه(ازهريه،148/1)و ملى پاريس(دو سلان،شم‍(2)4202)موجود است؛15.نقط المصاحف.نسخه‌هايى از اين اثر در كتابخانه‌هاى ظاهريه،دانشگاه ابو ظبى،دار الكتب مصر و كتابخانۀ ملى پاريس موجود است(الفهرس الشامل،رسم المصاحف،14؛براى عناوين ديگر آثار خطى و يافت نشده،نك:مرعشلى،35-44).[1]