۶۱٬۱۸۹
ویرایش
الاختلاف في اللفظ و الرد علی الجهمیة و المشبهة: تفاوت میان نسخه‌ها
الاختلاف في اللفظ و الرد علی الجهمیة و المشبهة (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۳ دسامبر ۲۰۱۶، ساعت ۰۲:۳۳
، ۱۳ دسامبر ۲۰۱۶جایگزینی متن - ' ابو ' به ' ابو'
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - ' ابو ' به ' ابو') |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
«الاختلاف فى اللفظ و الرد على الجهمية المشبهة»، اثر | «الاختلاف فى اللفظ و الرد على الجهمية المشبهة»، اثر ابومحمد كاتب دينورى معروف به [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] 213-276ق/ 828-889م است كه به زبان عربى، پيرامون كلام سلفيه نوشته شده است. | ||
== ساختار == | == ساختار == | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
بخش اول كتاب، در باره اهميت اين كتاب بحث نموده است. | بخش اول كتاب، در باره اهميت اين كتاب بحث نموده است. | ||
مبارزه [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] با معتزله و جهميه و ديگر فرقه‌هايى كه كلام و فلسفه را مايه كار خود قرار مى‌دادند، موجب گرديد كه وزير متوكل وى را به قضاى دينور برگمارد. در بسيارى از آثار او، خاصه تأويل مختلف الحديث، مبارزه تند و آشكارى برضد معتقدان به رأى و به خصوص | مبارزه [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] با معتزله و جهميه و ديگر فرقه‌هايى كه كلام و فلسفه را مايه كار خود قرار مى‌دادند، موجب گرديد كه وزير متوكل وى را به قضاى دينور برگمارد. در بسيارى از آثار او، خاصه تأويل مختلف الحديث، مبارزه تند و آشكارى برضد معتقدان به رأى و به خصوص ابوحنيفه پديدار است. وى استحسان و قياس را نيز به شدت رد مى‌كند و معتقد است كه آنها سرانجام انسان را به بدعت مى‌كشانند. اين مطالب در بخش دوم كتاب به چشم مى‌خورد. | ||
در بخش سوم مى‌خوانيم: [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] در پى شيخى از اهل حديث مى‌گشت تا نزدش علم بياموزد و او را مقتداى خود سازد. در آن روزگار، ابن راهويه(د 238ق852/م) كه از مرو برخاسته بود و در نيشابور مى‌زيست، شهرتى فراگير داشت. از آثار [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] چنين برمى‌آيد كه از ميان همه دانشمندان سده 3ق9/م تنها كسى را كه مى‌توان به راستى، شيخ و استاد او به شمار آورد، همين ابن راهويه است. به همين جهت، به رغم سكوت منابع در باره پيوند استاد و شاگرد، معاصران، معتقدند كه وى پيش از وفات ابن راهويه؛ يعنى زمانى كه خود بيست يا بيست و چند سال بيش نداشته است، به نيشابور رفته و پس از وفات ابن راهويه به بصره بازگشته است. | در بخش سوم مى‌خوانيم: [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] در پى شيخى از اهل حديث مى‌گشت تا نزدش علم بياموزد و او را مقتداى خود سازد. در آن روزگار، ابن راهويه(د 238ق852/م) كه از مرو برخاسته بود و در نيشابور مى‌زيست، شهرتى فراگير داشت. از آثار [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] چنين برمى‌آيد كه از ميان همه دانشمندان سده 3ق9/م تنها كسى را كه مى‌توان به راستى، شيخ و استاد او به شمار آورد، همين ابن راهويه است. به همين جهت، به رغم سكوت منابع در باره پيوند استاد و شاگرد، معاصران، معتقدند كه وى پيش از وفات ابن راهويه؛ يعنى زمانى كه خود بيست يا بيست و چند سال بيش نداشته است، به نيشابور رفته و پس از وفات ابن راهويه به بصره بازگشته است. | ||