۶۱٬۱۸۹
ویرایش
همدانی، یوسف بن ایوب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله'
جز (جایگزینی متن - ']] ،' به ']]،') |
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله') |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
در آغاز جوانى براى كسب علوم و معارف اسلامى به سال 458 يا 459 در سن 18 سالگى راهى بغداد شد و فقه شافعى را در نزد شيخ ابراهيم بن على بن يوسف فيروزآبادى فراگرفت و نيز از محضر شيخ ابواسحاق شيرازى (متوفى 476) فقيه معروف شافعى كه در آن روزگار رياست نظاميه را به عهده داشت، كسب فيض كرد. | در آغاز جوانى براى كسب علوم و معارف اسلامى به سال 458 يا 459 در سن 18 سالگى راهى بغداد شد و فقه شافعى را در نزد شيخ ابراهيم بن على بن يوسف فيروزآبادى فراگرفت و نيز از محضر شيخ ابواسحاق شيرازى (متوفى 476) فقيه معروف شافعى كه در آن روزگار رياست نظاميه را به عهده داشت، كسب فيض كرد. | ||
تازه‌جوان بوزنجردى از اقران پيشى گرفت و به اصفهان و بخارا و سمرقند و خراسان و خوارزم و ماوراءالنهر سفر كرد و در سال 506 به بغداد بازگشت و در همان مدرسه نظاميه كه روزگارى شاگرد آنجا بود، مجلس وعظ و تدريس تشكيل داد. وى طبق نوشته [[جامی، عبدالرحمن|جامى]]، در تصوف به ابوعلى فارمدى (متوفى 477) دست ارادت داد و با شيخ | تازه‌جوان بوزنجردى از اقران پيشى گرفت و به اصفهان و بخارا و سمرقند و خراسان و خوارزم و ماوراءالنهر سفر كرد و در سال 506 به بغداد بازگشت و در همان مدرسه نظاميه كه روزگارى شاگرد آنجا بود، مجلس وعظ و تدريس تشكيل داد. وى طبق نوشته [[جامی، عبدالرحمن|جامى]]، در تصوف به ابوعلى فارمدى (متوفى 477) دست ارادت داد و با شيخ عبدالله جوينى و شيخ حسن سمنانى صحبت داشته است. | ||
خواجه يوسف، مرو را براى اقامت خويش برگزيده و در آنجا خانقاهى بنا كرده بود كه از نظر تكريم، آن را «كعبه خراسان» مى‌گفتند و در سال‌هاى آخر زندگى براى ارشاد و هدايت سالكان، اغلب به هرات سفر مى‌كرد و در آخرين بار كه از اين شهر به مرو مى‌رفت در ميان راه در شهر باميين به سال 535 وفات يافت و جنازه او را در همان جا به خاك سپردند، اما پس از مدتى يكى از شاگردانش به نام ابن النجار جسدش را به مرو انتقال داد و اينك آرامگاه او در محلى به نام «بيرام‌على» در 30 كيلومترى شمال مرو، مطاف اهل دل است. | خواجه يوسف، مرو را براى اقامت خويش برگزيده و در آنجا خانقاهى بنا كرده بود كه از نظر تكريم، آن را «كعبه خراسان» مى‌گفتند و در سال‌هاى آخر زندگى براى ارشاد و هدايت سالكان، اغلب به هرات سفر مى‌كرد و در آخرين بار كه از اين شهر به مرو مى‌رفت در ميان راه در شهر باميين به سال 535 وفات يافت و جنازه او را در همان جا به خاك سپردند، اما پس از مدتى يكى از شاگردانش به نام ابن النجار جسدش را به مرو انتقال داد و اينك آرامگاه او در محلى به نام «بيرام‌على» در 30 كيلومترى شمال مرو، مطاف اهل دل است. | ||