۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'سيد على طباطبائى' به 'سيد على طباطبائى ') |
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله') |
||
خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
علامه سيد | علامه سيد عبدالله شبر حسينى كاظمى در سال 1192 هجرى قمرى در نجف اشرف ديده به جهان گشود. | ||
او يكى از پر بارترين درختان گسترۀ دانش و ادب است. دانشوران نسبت ايشان را به امام زين العابدين عليه السلام رساندهاند. | او يكى از پر بارترين درختان گسترۀ دانش و ادب است. دانشوران نسبت ايشان را به امام زين العابدين عليه السلام رساندهاند. | ||
خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
پدرش سيد محمد رضا را بواسطۀ نماز استسقاى معروفى كه در زمان سعيد پاشا يكى از سلاطين عثمانى خواند «صاحب الدعوة المستجابة» مىخواندند. | پدرش سيد محمد رضا را بواسطۀ نماز استسقاى معروفى كه در زمان سعيد پاشا يكى از سلاطين عثمانى خواند «صاحب الدعوة المستجابة» مىخواندند. | ||
يكى از شاگردان سيد | يكى از شاگردان سيد عبدالله، سيماى استاد بزرگ خود را چنين ترسيم كرده است: | ||
«... او مردى ميان قامت و فربه بوده چهرهاى مهسا و نورانى داشت كه با محاسنى مشكى زينت مىيافت. هنگامى كه بينندهاى به چهرهاش مىنگريست و گفتار دل انگيزش را مىشنيد، ديگر نمىتوانست از او جدا شود...» | «... او مردى ميان قامت و فربه بوده چهرهاى مهسا و نورانى داشت كه با محاسنى مشكى زينت مىيافت. هنگامى كه بينندهاى به چهرهاش مىنگريست و گفتار دل انگيزش را مىشنيد، ديگر نمىتوانست از او جدا شود...» | ||
خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
از جمله افرادى كه سيد | از جمله افرادى كه سيد عبدالله شبر ارتباط بسيار نزديك با آنان داشت، جناب سيد محسن بن حسن بن مرتضى كاظمى اعرجى بود. | ||
سيد | سيد عبدالله بعد از فوت پدر فرزانهاش سيد محمد رضا، ارتباط خود را با علامه، سيد محسن اعرجى بيشتر كرد. گرچه سابقۀ آشنايى سيد عبدالله با جناب اعرجى به ايام حيات پدر مرحومش برمىگردد، اما مكارم اخلاقى فراوان أعرجى و كتابهاى گرانسنگى چون «المحصول في الأصول» و «الوافي في شرح الوافية» و «سلالة الاجتهاد» كه سيد عبدالله از وى مطالعه كرده بود، هر يك به گونهاى در ارتباط بيشتر او با سيد محسن أعرجى مؤثر افتاد. | ||
==تبحّر در تأليف== | ==تبحّر در تأليف== | ||
خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
با مرگ فقيه بزرگ، سيد محسن أعرجى در سال 1227 هجرى قمرى، و در پى آن، رحلت مرجع نامور شيعه، شيخ محمد جعفر كاشف الغطاء در سال 1228 هجرى قمرى، دلهاى پيروان خاندان پيامبر در عراق بسوى سيد | با مرگ فقيه بزرگ، سيد محسن أعرجى در سال 1227 هجرى قمرى، و در پى آن، رحلت مرجع نامور شيعه، شيخ محمد جعفر كاشف الغطاء در سال 1228 هجرى قمرى، دلهاى پيروان خاندان پيامبر در عراق بسوى سيد عبدالله متوجّه شد. | ||
پس از اين دو واقعۀ اسف بار، كم كم شهرت سيد | پس از اين دو واقعۀ اسف بار، كم كم شهرت سيد عبدالله شبر عراق را فرا گرفت تا آنجا كه او در 43 سالگى مرجعيتى فراگير يافت. | ||
ايشان علاوه بر تصدى مرجعيت و صدور فتوا و ديدار مريدان، از انجام رسالت سنگينش كه همان تأليف بود غافل نگشت. | ايشان علاوه بر تصدى مرجعيت و صدور فتوا و ديدار مريدان، از انجام رسالت سنگينش كه همان تأليف بود غافل نگشت. | ||
خط ۹۶: | خط ۹۶: | ||
صاحبان بصيرت او را عالمى مؤيد و سيدى نجيب و معتمد، محدثى سترگ، فقيهى متبحر و آگاه، عالمى ربّانى و از أعيان فضلاء دانستهاند. | صاحبان بصيرت او را عالمى مؤيد و سيدى نجيب و معتمد، محدثى سترگ، فقيهى متبحر و آگاه، عالمى ربّانى و از أعيان فضلاء دانستهاند. | ||
علامه محمد جعفر نجفى (مشهور به كاشف الغطاء) علاوه بر نوشتن اجازهاى در تأييد صلاحيت علمى و معنوى سيد | علامه محمد جعفر نجفى (مشهور به كاشف الغطاء) علاوه بر نوشتن اجازهاى در تأييد صلاحيت علمى و معنوى سيد عبدالله، زمانى كه كتاب گرانمايۀ حق اليقين را مشاهده كرد در مقدمهاش به عنوان تقريظ چنين نگاشت: | ||
«... بى ترديد چيزى پديد آوردهاى كه فرزانگان را در شگفتى فرو خواهد برد و دانشوران علوم عقلى و نقلى در برابرش فروتنى خواهند كرد. كتابى پديد آوردهاى كه مشكلات مسائل را مىگشايد و حقيقت را با استدلالها و گواهان درست ثابت مىكند. | «... بى ترديد چيزى پديد آوردهاى كه فرزانگان را در شگفتى فرو خواهد برد و دانشوران علوم عقلى و نقلى در برابرش فروتنى خواهند كرد. كتابى پديد آوردهاى كه مشكلات مسائل را مىگشايد و حقيقت را با استدلالها و گواهان درست ثابت مىكند. | ||
خط ۱۰۷: | خط ۱۰۷: | ||
سيد | سيد عبدالله از محضر بزرگان فراوانى بهره برده كه از آن جملهاند: | ||
1 - اولين استاد سيد | 1 - اولين استاد سيد عبدالله شبر پدرش سيد محمد رضا شبر بود كه در كاظمين از ايشان درس مىآموخت. | ||
2 - علامه سيد محسن أعرجى | 2 - علامه سيد محسن أعرجى | ||
خط ۲۲۸: | خط ۲۲۸: | ||
علامۀ بزرگوار، آیتالله سيد | علامۀ بزرگوار، آیتالله سيد عبدالله شبر در مشهد كاظمين، در ماه رجب سال 1242 هجرى قمرى وفات نمود و جهانى را در ماتم خويش فرو برد. | ||
ویرایش