۶۱٬۱۸۹
ویرایش
ابن ساعی، علی بن انجب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله'
جز (جایگزینی متن - 'ابن فوطى' به 'ابن فوطى ') |
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله') |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
«تاج الدين ابوطالب على بن انجب بن ساعى بغدادى»، معروف به خازن، مورخ مشهور و اديب شافعى‌مذهب، در سال 593ق / 1197م، در شهر بغداد ديده به جهان گشود. | «تاج الدين ابوطالب على بن انجب بن ساعى بغدادى»، معروف به خازن، مورخ مشهور و اديب شافعى‌مذهب، در سال 593ق / 1197م، در شهر بغداد ديده به جهان گشود. | ||
در باره نام نياى او ميان نويسندگان اختلاف است. بعضى، عثمان بن | در باره نام نياى او ميان نويسندگان اختلاف است. بعضى، عثمان بن عبدالله بن عبد الرحمان بن عبد الرحيم را پدر انجب و نياى ابوطالب على، دانسته‌اند و برخى، از عبدالله بن عمار بن عُبيد الله، به‌عنوان پسر انجب و نياى ابوطالب على، سخن رانده‌اند. همچنين معلوم نيست كه «ساعى» (پاكار، پادو)، شغل و لقب انجب، پدر ابوطالب على بوده يا يكى از نياكان او. | ||
==کسب علم و دانش== | ==کسب علم و دانش== | ||
از دوران رشد و تحصيلات او آگاهى دقيقى در دست نيست، اما نام بسيارى از مشايخ و استادان او را مى‌توان از كتب مختلف و از جمله آثار خود وى دريافت. ابن ساعى، قرائت را نزد ابوالبقاء | از دوران رشد و تحصيلات او آگاهى دقيقى در دست نيست، اما نام بسيارى از مشايخ و استادان او را مى‌توان از كتب مختلف و از جمله آثار خود وى دريافت. ابن ساعى، قرائت را نزد ابوالبقاء عبدالله عكبرى فراگرفت و از كسانى چون ابو عبدالله محمد بن سعيد بن يحيى واسطى، معروف به ابن دبيثى، ابوالقاسم على و يوسف پسران عبد الرحمان بن جوزى، عبد السلام بن يحيى تكريتى، محمد بن ابى المعالى الفقيه، على بن محمد بن على موصلى و ابوالقاسم سعيد بن معالى النحاس، حديث شنيد و از ابواليمن الكِندى اجازه روايت گرفت و [[تاریخ بغداد|تاريخ بغداد]] ابن نجار را نزد خود وى خواند. وى همچنين [[صحيح بخارى]] را از حسن بن مبارك بن زبيدى و برادر او حسين و ابوبكر محمد بن احمد بن القطيعى فراگرفت. بااين‌همه، گفته‌اند كه در ضبط احاديث و تواريخ دقت نداشت و آنها را به‌درستى حفظ نمى‌كرد. | ||
گذشته از علوم رايج در آن روزگار، او به تصوف نيز گرايش داشت، چندان‌كه شهاب الدين عمر بن محمد سهروردى، او را خرقه داد. | گذشته از علوم رايج در آن روزگار، او به تصوف نيز گرايش داشت، چندان‌كه شهاب الدين عمر بن محمد سهروردى، او را خرقه داد. | ||