۱۴۶٬۰۳۴
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' .' به '.'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' .' به '.') |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
1. «راه بروز اعلی: گمنامی تمام، به نام و نه نشان». برگزیده از کتابی به همین نام به سه زبان فارسی، عربی و فرانسه، که در سال 1370 توسط دانشگاه علامه طباطبایی با تصاویری از افسون (کورین) معینفر انتشار یافته است. به روایت بخشی از حماسۀ بزرگ ایرانی، به نظم درآمده به وسیلۀ [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] در [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]]، سام پهلوان سالار سیستان، مدتها از داشتن فرزند محروم بود و بدین خاطر سخت غمگین. تمام امیدش به مارویی از شبستانش بود که سرانجام از او بارور شد و فرزندی به دنیا آورد: پسری زیبا، با صورتی درخشان اما با موهای سپید. | 1. «راه بروز اعلی: گمنامی تمام، به نام و نه نشان». برگزیده از کتابی به همین نام به سه زبان فارسی، عربی و فرانسه، که در سال 1370 توسط دانشگاه علامه طباطبایی با تصاویری از افسون (کورین) معینفر انتشار یافته است. به روایت بخشی از حماسۀ بزرگ ایرانی، به نظم درآمده به وسیلۀ [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] در [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]]، سام پهلوان سالار سیستان، مدتها از داشتن فرزند محروم بود و بدین خاطر سخت غمگین. تمام امیدش به مارویی از شبستانش بود که سرانجام از او بارور شد و فرزندی به دنیا آورد: پسری زیبا، با صورتی درخشان اما با موهای سپید. | ||
2) «هدهد و رمز او»، مقالهای است که در مجلۀ زیباشناخت ـ مطالعات نظری و فلسفی هنر، شمارۀ 7 (1381)، صفحات 471 ـ 485 و نیز در مجلۀ مطالعات و پژوهشهای دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان، شمارۀ سیوهشتم (1383)، صفحات 11 ـ 30 به چاپ رسیده است. سخن از هدهد در قرآن مجید در مفصلترین بخشی است که ویژۀ سلیمان نبی است. بر مبنای روایت قرآنی پیرامون سلیمان و هدهد سلیمان، قصۀ مشروحی در کتب تاریخی و تفاسیر قرآنی به زبان فارسی و عربی آمده است. فی المثل در تاریخ و [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|تفسیر طبری]]، [[روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن|تفسیر ابوالفتوح]]، [[تفسیر سورآبادی]] و .... . عارفان بزرگ مسلمان برای بیان اندیشههای عرفانی خویش، قصۀ سلیمان یا رمز هدهد را اقتباس کردهاند؛ آن را توضیح داده و تأویل نمودهاند. برای مثال [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]] تأویل لطیفی از قصۀ سلیمان در فصل شانزدهم [[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص الحکم]] ارائه میدهد. [[سهروردی، یحیی بن حبش|سهروردی]] نیز به طرق مختلف از رمز هدهد مدد گرفته است؛ برای مثال صفیر سیمرغ، هدهد تمثیلی است از روح که در فصل بهار آشیان خویش ترک میکند و با منقار خویش پروبال برمیکند و به قاف میرود و .... . | 2) «هدهد و رمز او»، مقالهای است که در مجلۀ زیباشناخت ـ مطالعات نظری و فلسفی هنر، شمارۀ 7 (1381)، صفحات 471 ـ 485 و نیز در مجلۀ مطالعات و پژوهشهای دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان، شمارۀ سیوهشتم (1383)، صفحات 11 ـ 30 به چاپ رسیده است. سخن از هدهد در قرآن مجید در مفصلترین بخشی است که ویژۀ سلیمان نبی است. بر مبنای روایت قرآنی پیرامون سلیمان و هدهد سلیمان، قصۀ مشروحی در کتب تاریخی و تفاسیر قرآنی به زبان فارسی و عربی آمده است. فی المثل در تاریخ و [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|تفسیر طبری]]، [[روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن|تفسیر ابوالفتوح]]، [[تفسیر سورآبادی]] و..... عارفان بزرگ مسلمان برای بیان اندیشههای عرفانی خویش، قصۀ سلیمان یا رمز هدهد را اقتباس کردهاند؛ آن را توضیح داده و تأویل نمودهاند. برای مثال [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]] تأویل لطیفی از قصۀ سلیمان در فصل شانزدهم [[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص الحکم]] ارائه میدهد. [[سهروردی، یحیی بن حبش|سهروردی]] نیز به طرق مختلف از رمز هدهد مدد گرفته است؛ برای مثال صفیر سیمرغ، هدهد تمثیلی است از روح که در فصل بهار آشیان خویش ترک میکند و با منقار خویش پروبال برمیکند و به قاف میرود و..... | ||
3) «[[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]] (560 ـ638) و جامی (817 ـ 898)»، مقالهای است که در مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد، پاییز و زمستان 1379، صفحان 823 ـ840، به چاپ رسیده است. نویسنده در این مقاله در پی نشاندادن تداوم تعلیمات ابن عربی در ایران از زمان حیاتش تا کنون و نقش و اهمیت [[جامی، عبدالرحمن|جامی]] در انتقال این تعلیمات است. آخرین اثر عرفانی [[جامی، عبدالرحمن|جامی]] در رابطۀ مستقیم با ابن عربی، شرح فصوص الحکم است به زبان عربی به تاریخ 896. جامی با استفاده از شروح معتبر بزرگانی چون [[جندی، مؤیدالدین محمود|مؤیدالدین جندی]]، [[سعیدالدین فرغانی]]، [[عبدالرزاق کاشی، عبدالرزاق بن جلالالدین|عبدالرزاق کاشانی]]، [[قیصری، داود بن محمود|محمود داوود قیصری]] و نوشتههای دیگری متعلق به کتاب ابن عربی، چون آثار [[صدرالدین قونوی، محمد بن اسحاق|صدرالدین قونوی]] شرح خویش را تألیف نموده است. | 3) «[[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]] (560 ـ638) و جامی (817 ـ 898)»، مقالهای است که در مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد، پاییز و زمستان 1379، صفحان 823 ـ840، به چاپ رسیده است. نویسنده در این مقاله در پی نشاندادن تداوم تعلیمات ابن عربی در ایران از زمان حیاتش تا کنون و نقش و اهمیت [[جامی، عبدالرحمن|جامی]] در انتقال این تعلیمات است. آخرین اثر عرفانی [[جامی، عبدالرحمن|جامی]] در رابطۀ مستقیم با ابن عربی، شرح فصوص الحکم است به زبان عربی به تاریخ 896. جامی با استفاده از شروح معتبر بزرگانی چون [[جندی، مؤیدالدین محمود|مؤیدالدین جندی]]، [[سعیدالدین فرغانی]]، [[عبدالرزاق کاشی، عبدالرزاق بن جلالالدین|عبدالرزاق کاشانی]]، [[قیصری، داود بن محمود|محمود داوود قیصری]] و نوشتههای دیگری متعلق به کتاب ابن عربی، چون آثار [[صدرالدین قونوی، محمد بن اسحاق|صدرالدین قونوی]] شرح خویش را تألیف نموده است. | ||