پیشینه دربه‌دری؛ زندگی و آثار بزرگ علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

در این جریان ادبی، نکتۀ مهم آن است که نویسنده تا چه اندازه توانسته است به نوشتۀ خود صورت هنری ببخشد، و آن را به مرتبۀ ادبی درخور ارتقا دهد. گاهی در کار ادبی نویسنده‌ای سیاست‌گرا، مانند احسان طبری، جنبۀ ایدولوژیک و تبلیغی بر جنبۀ هنری می‌چربد و نویسنده را در مرتبۀ مبلغ سیاسی میخکوب می‌کند. در عوض گاهی نیز بُعد صناعی و هنری اثری جامعه گرا بر وجه مرامی آن غلبه می‌یابد. بزرگ علوی از آن دسته نویسندگان سیاست‌پیشه بود که توانست در داستان‌های باکفایت خود، وجه هنری را بر جنبۀ ایدئولوژیک غالب سازد. او دربارۀ مسائلی نوشت که تجربه کرده بود و چهره‌هایی را به صحنۀ داستان‌هایش راه داد که نیک می‌شناخت و با آن زندگی کرده بود.در عین حال، موفق شد برخی از داستان‌‌هایش را واقعی‌تر از تجربیات زندگی خود از کار درآورد.

نزدیکانش برآن‌اند که صداقت او با سیاست‌بازی و تحزب در تضاد بود. پرویز ناتل خانلری او را «نویسندۀ صمیمی و احساساتی» باز می‌شناسد ـ نویسنده‌ای تغزلی که خوش دارد حماسه سرایی کند. پیوستن او به حزب تودۀ ایران نیز، بیش از آنکه از باوری مرامی ناشی شود، حاصل نوعی کنجکاوی معلم‌منشانه است. خوش می‌گوید: «من نویسنده هستم، به کار سیاست نمی‌خورم». با این حال عمری را به وابستگی حزبی گذراند و از نوشتن آن‌چنان که باب طبعش بود دور افتاد. این امر از او چهرۀ‌ای تراژیک ساخت که با همۀ عشق به نوشتن، متعهد است نگارش مقاله‌های ایدئولوژیک را ادامه دهد. اما تنها بهره‌ای از ماجراجویی‌هایش را صرف ژرونالیسم و سیاست کرد و بهرۀ غالب را به نوشتن اختصاص داد. در این کتاب تلاش شده راهی به جهان داستانی علوی، شیوه‌های روایت‌گری و مضمون‌های انسان دوستانۀ او بگشاید و تازگی کار داستان‌پردازی او را نشان دهد.