پرش به محتوا

ما أتفق لفظه و أختلف معناه من القرآن المجید: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' .' به '.'
جز (جایگزینی متن - ' می ک' به ' می‌ک')
جز (جایگزینی متن - ' .' به '.')
 
خط ۴۱: خط ۴۱:
نویسنده به عبارات قرآنی که کلمه‌ای را با همان لفظ تکرار می‌کند، اما معنای آن در تکرار، متفاوت از قبل است، پرداخته است. او برای این موضوع مثال‌های متعددی ذکر می‌کند، از جمله آیه شریفه: «وَ جَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا» (شوری/40)، ترجمه:«كيفر بدى، مجازاتى است همانند آن؛ و هر كس عفو و اصلاح كند، پاداش او با خداست؛ خداوند ظالمان را دوست ندارد!» می‌گوید که «سیئه»ی دوم، همان سیئه ای نیست که بر صاحبش نوشته می‌شود، بلکه منظور مشابهت در نکوهیدگی است؛ زیرا در دومین «سیئه» جزاء منظور است.
نویسنده به عبارات قرآنی که کلمه‌ای را با همان لفظ تکرار می‌کند، اما معنای آن در تکرار، متفاوت از قبل است، پرداخته است. او برای این موضوع مثال‌های متعددی ذکر می‌کند، از جمله آیه شریفه: «وَ جَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا» (شوری/40)، ترجمه:«كيفر بدى، مجازاتى است همانند آن؛ و هر كس عفو و اصلاح كند، پاداش او با خداست؛ خداوند ظالمان را دوست ندارد!» می‌گوید که «سیئه»ی دوم، همان سیئه ای نیست که بر صاحبش نوشته می‌شود، بلکه منظور مشابهت در نکوهیدگی است؛ زیرا در دومین «سیئه» جزاء منظور است.


در بسیاری از موارد، نویسنده به مسائل لغوی، نحوی و بلاغی می‌پردازد تا معانی مورد نظر آیات قرآن را برای خواننده کتاب برساند .او از حذف و اختصار در سبک‌های قرآن کریم و کلام عرب برای شرح الفاظ قرآن در کتاب خود استفاده می‌کند و این سبک‌ها را با اقوال و اشعار عرب نیز مستند می‌کند. گاهی به بخشی از حدیث نبوی شریف و یا شعری اشاره می‌کند. مثلاً، هنگام بررسی سبک قرآنی در آیه «وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَةُ» (الحاقه/3)، ترجمه: «تو خبر ندارى كه آن روز تحقق يابنده چيست» می‌گوید: «پس از آن هیچ تفسیری نیامده است، و مجاز این در نظر اهل لغت حذف خبر به دلیل علم مخاطب است، برای تعظیم امر. مانند گفتن: «اگر فلانی را با شمشیر در دست می‌دیدی»، یعنی: می‌دیدی که شجاع است، و از ذکر آن [شجاعت] صرف نظر شده است.<ref>رک: همان، ص 34-33</ref>
در بسیاری از موارد، نویسنده به مسائل لغوی، نحوی و بلاغی می‌پردازد تا معانی مورد نظر آیات قرآن را برای خواننده کتاب برساند.او از حذف و اختصار در سبک‌های قرآن کریم و کلام عرب برای شرح الفاظ قرآن در کتاب خود استفاده می‌کند و این سبک‌ها را با اقوال و اشعار عرب نیز مستند می‌کند. گاهی به بخشی از حدیث نبوی شریف و یا شعری اشاره می‌کند. مثلاً، هنگام بررسی سبک قرآنی در آیه «وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَةُ» (الحاقه/3)، ترجمه: «تو خبر ندارى كه آن روز تحقق يابنده چيست» می‌گوید: «پس از آن هیچ تفسیری نیامده است، و مجاز این در نظر اهل لغت حذف خبر به دلیل علم مخاطب است، برای تعظیم امر. مانند گفتن: «اگر فلانی را با شمشیر در دست می‌دیدی»، یعنی: می‌دیدی که شجاع است، و از ذکر آن [شجاعت] صرف نظر شده است.<ref>رک: همان، ص 34-33</ref>


در حقیقت نگاه نویسنده در کتابش تنها به الفاظ و وجوه مختلف معنایی یک کلمه با معنای مشترک محدود نمی‌شود، بلکه فراتر از آن سبک‌های مشترک در لفظ و وجوه مختلف بیان، بر اساس آنچه که در آن آیه مورد بحث یا پس از آن ذکر را شامل شده است. او برای این مطلب مثالی از سبک استفهام می‌زند: «ما أَدْرَاکَ» و «ما یَدْرِیکَ» و آیات «وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَ» (القارعه/10) را می‌آورد، سپس می‌گوید: «نارٌ حامیة» (القارعه/11)؛ و «وَمَا أَدْرَاکَ یَوْمَ الدِّینِ» (الانفطار/17) را می‌آورد، سپس می‌گوید: «نارٌ حامیة».
در حقیقت نگاه نویسنده در کتابش تنها به الفاظ و وجوه مختلف معنایی یک کلمه با معنای مشترک محدود نمی‌شود، بلکه فراتر از آن سبک‌های مشترک در لفظ و وجوه مختلف بیان، بر اساس آنچه که در آن آیه مورد بحث یا پس از آن ذکر را شامل شده است. او برای این مطلب مثالی از سبک استفهام می‌زند: «ما أَدْرَاکَ» و «ما یَدْرِیکَ» و آیات «وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَ» (القارعه/10) را می‌آورد، سپس می‌گوید: «نارٌ حامیة» (القارعه/11)؛ و «وَمَا أَدْرَاکَ یَوْمَ الدِّینِ» (الانفطار/17) را می‌آورد، سپس می‌گوید: «نارٌ حامیة».