غزلیات بیدل: تصحیح انتقادی غزلیات ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بیدل دهلوی، میرزا عبدالقادر|بیدل]] بر چکاد جنبشی قرار دارد که از سدۀ دهم آغاز شد، با جزرومدهای فراوان تا سدۀ هفده ادامه یافته و در عرف کتاب‌نویسی به سبک هندی مشهور شده است؛ اما خود شاعران آن را شعر طرز و طرز تازه یا جدید نامیده‌اند. در تاریخ شعر فارسی [[بیدل دهلوی، میرزا عبدالقادر|بیدل]] از کسانی است که وجود ابهام را در شعر ضروری اعلام کرد و به دفاع از آن پرداخت و از «حرف بسته سخن گفت. او بیان ساده و بی‌پیرایۀ اندیشه و احساس را «عریانی معنا» تعبیر می‌کرد و آن را ننگ شعر می‌دانست. [[بیدل دهلوی، میرزا عبدالقادر|بیدل]] شعر خود را در مقایسه با شعرهای ساده و بی‌پیرایه، دارای خاصیت قلزم می‌داند که با غواصی تأمل، می‌توان از آن گوهران بکر به دست آورد. از ویژگی‌های شعر [[بیدل دهلوی، میرزا عبدالقادر|بیدل]] می‌توان به این موارد اشاره کرد: وزن‌های خیزابی غزلیات، ردیف و هماهنگی موسیقایی ردیف و قافیه، قافیه و ردیف درونی، تقابل دو لحن، موازنه و مماثله، پیوستگی اضافه‌ها، افسون واژه‌هاف بیان پارادوکسی و آکسی‌مورون، واژه‌گزینی و واژه‌سازی، ترنم حرف‌ها، موتیوهای تازه، راه بردن به جهان تصویرها، حس‌آمیزی و .... .

مطابق نوشته‌های غلامعلی آزاد بلگرامی در «خزانۀ عامره» اگر آثار منثور [[بیدل دهلوی، میرزا عبدالقادر|بیدل]] هم به شکل بیت در نظر گرفته شود، کلیات او بین نود تا صدهزار بیت خواهد بود. آثار منظوم او عبارتند از: غزلیات، قطعات، رباعیات، قصاید، مثنوی‌ها (محیط اعظم، طلسم حیرت، طور معرفت، عرفان)، تنبیه الموسین و .... و از آثار منثور او می‌توان به این موارد اشاره کرد: چهار عنصر، رقعات، نکات و .... .